Lo! Here the Gentle Piggy...

Δεν χρειάζεται να πω σε ποιους και ποιες αφιερώνω αυτό το μικρό Piggy-στούργημα!

Ξέεεεερετε εσείς ποιοι είστε…

Στεναχωρημένη Πανσέληνος

I dare say, hath I gone righteously and blundering, dog-gone mad?

What a week! T’was madness, says I!

Aside from the fact that I had no internet, I was forced to drive to the office to deliver my work. Under any other circumstances, I wouldn’t care, but not in this Heat!!! With two very difficult documentaries and a series of Looney Toons and Scooby Doos to do, what can a guy do?

Did I mention that: My phone line is down? That most of the light bulbs in the house burnt? That the dog puked? The doorbell won’t ring? I turned two pizzas into basic carbon? I made Greek coffee in the microwave? Got cramps on both of my gampes at the same time while trying to get out of bed?

After a long visit to the tax department fun park and many visits to the bank… Tax people don’t come cheap, you know. After an accountant who made a small mistake in an old tax return, a lawyer who was running in the heat just to get me out of this diddly and a series of people who were generally freaking out… [full moon coming] how can I not start jollily doing cartwheels and singing along with Daffy Duck the following ditty?

Can I do otherwise?

I think not!

Για την Γλαρένια...

Μετά από το άκρως συγκινητικό ποστ της Γλαρένιας, της αφιερώνω την φωτό αυτή που τράβηξα πριν κάτι μέρες, με ευχές να είναι πάντα καλά και να χαίρεται όλα της τα παιδιά! [Και τον Γλάρο της εννοείται!]

Oh! Oh! He's heeeeee-eeeeeeere!

Καμπάκιασα!

Oh, the tahlehporrhoea!

Καλά, σας έχει τύχει ποτέ να θέλετε να μπείτε στο ιντερνέτ και να γίνεται μερική σύνδεση;
Να μπαίνετε μόνο σε σελίδες που έχουν κατάληξη .gr κι εκεί όχι όλες;
Να μην μπαίνετε στα γουέμπ μέηλς και σε οτιδήποτε καταλήγει σε .κομ; [Εδώ ο υπολογιστής μου αρνήθηκε να γράψει αγγλικά.]
Να μπαίνει κανείς στη σελίδα του Αθηνοράματος και να κατεβαίνει μόνο το μπακγράουντ, και να μην μπορεί να διαβάσει τα σχόλια/καυγάδες/αντιπαραθέσεις κλπ κλπ κλπ των Φαρινέλι, Πάρσιφαλ, Γλόρι ετ αλ, για την Μήδεια του Κερουμπίνι;
Να θέλετε να κατεβάσετε ημέηλς και να έρχονται 1, άντε 2, ΜΠΙΤ το δευτερόλεπτο σε σύνδεση των 10+ μέγκαμπάιτ?
Δεν θα αναφέρω σε ποια εταιρεία επικοινωνιών μεταφέρθηκα διότι οι άνθρωποι έχουν τεχνικά προβλήματα ακόμα…
Αλλά, μετά από καμιά 20αριά τηλεφωνήματα στο τεχνικό τμήμα, το πρόβλημα συνεχίζεται.
Και τι που πρέπει εγώ να στείλω τη δουλειά μου για να πλερωθώ, ρε αδερφέ;
Σε τι έφταιξα ο κρίστιαν;;;
Για να γράψω αυτό το κείμενο μπήκα στην εν μέρει κατεβασμένη μπλογκοσελίδα του Τικλ.
Ξέεεεεερω εγώ τι έφταιξε… είναι η κατάρα του αναφερθέντος προ δύο ποστ γαμευθέντος δεινοσαύρου.
Γράφω χωρίς να ξεύρω αν θα εμφανιστεί αυτό το ποστ στο Τικλ. Αν ναι, χαιρετώ σας κι ελπίζω να είμαι και πάλι εδώ εντός των ημερών.
Τάδε ορνιθοσκάλισε ο ΣίνεΣτεφ μια Κυριακή βράδυ, ενός ταλαίπωρου και καυσωνοχτυπημένου Ιουλή.

OUT OF ORDER

Hi everyone,

I am having internet problems which means that I have limited access to the net, the blogs and to emails.

I have no idea how I managed to log onto here and leave this post.

Σήμερα άκουσα... 12

I seem to remember love...
...or, at least, I think I do.



The Drowsy Chaperone

Musical composed by:
Lisa Lambert and Greg Morrison


Dedicated to us dorky people who act real silly when thinking about love.

My Sister's Big Fat Obese Cretan Wedding... and a swallowed tooth. [20th Anniversary Edition]

Η 18η του Ιούλη για μένα είναι σαν να λέμε Τρίτη και 13 ή Παρασκευή και 13 εις πολλαπλούν και βάλε.

Ας γυρίσω πίσω τον χρόνο. 18 Ιουλίου, 1987. Ημέρα Σάββατο στο Τορόντο (ένα χωριουδάκι του Καναδιστάν).

Στο σπίτι υπήρχαν 16 άτομα. Τέσσερεις εμείς, ένας το φάντασμα του μέλλοντος γαμπρού (τρομάρα του), εφτά μουσαφίρηδες από Ελλάδα και τέσσερεις από Μόντρεαλ.

Γιατί; Τι να σας πω; Πάντως δεν ήταν κοινόβιο. Τη συγκεκριμένη μέρα θα παντρευόταν η αδερφούλα μου.

Το εγερτήριο για μένα ήταν στις 7 το πρωί. Είχα κοιμηθεί στις 4. Τι να έκανα ο δόλιος; Την προηγούμενη έπρεπε να υποστώ το "bachelor party" του γαμπρού που το έκανε στον χώρο της εργασίας του. Σε ένα γκαράζ.

Μπήκα λοιπόν στο γκαράζ και είδα μπαλόνια, μπουφέδες με διάφορα του χλαπακιάσματος εδέσματα, καλοντυμένους νέους (και κάποιους όχι και τόσο νέους ή και καλοντυμένους), φίλους, θείους, κουμπάρους, σύντεκνους, και μια πληθώρα άλλων ενοχλητικών τύπων. Ως γνωστόν, τα bachelor party είναι ρεζερβέ μόνο για τα αρσενικά του είδους. Βασικά ήταν μια ευκαιρία για να μαζευτούν όλοι τους και να βωμολοχήσουν άνετα χωρίς ενδοιασμούς και για να λύσουν όλα τα πολιτικά, αθλητικά και κοινωνιολογικά προβλήματα, τα οποία, ό,τι και να κάνουν, δεν πρόκειται ποτέ να λυθούν.

Και το άλλο; Τα βίντεο με τις τσόντες που κοσμούσαν διάφορα σημεία του γκαράζοντος;
Αυτό πάλι δεν μπόρεσα ποτέ να το καταλάβω.
Βρε αγόρια, τότε βρήκατε να βάλετε τα εκπαιδευτικά και να εκπαιδευτείτε;

Τα ορεκτικά και τα καναπεδάκια που είχα φάει δημιούργησαν ένα τυφώνα στο στομάχι μου που μόνο δραμαμίνες σε δόση ελέφαντα θα μπορούσαν να τον αγαλλιάσουν.

Προφασίστηκα καθήκοντα αδερφού νύφης για την επόμενη μέρα και μόνο έτσι κατάφερα να γυρίσω στο σπίτι και να κοιμηθώ [έστω και 3 ώρες].
* * * * *
Οι παράνυφες ήταν έξι.

Κι όλες έπρεπε να πάνε στο κομμωτήριο.
Ποια κακιά μοίρα με καταράστηκε και μού’πεσε εμένα ο κλήρος;
ΟΧΙ, δεν τις χτένισα εγώ!
Ως καλός σοφέρ, στις 7:30 π.μ. πήγα στο σπίτι της Νο.1 και την πήρα. Την πήγα στο κομμωτήριο.
Πήγα στο σπίτι της Νο.2. Την πήγα κι εκείνη στο κομμωτήριο και πήρα την Νο.1 και την έφερα στο σπίτι μας.
Βλέπετε, όλες τους έπρεπε να ντυθούν στο σπίτι της νύφης.
Μετά πήγα στην Νο.3, την πήρα, την πήγα στο κομμωτήριο, πήρα την Νο.2 και την έφερα και αυτή στο σπίτι.
Η Νο.4 είχε δικό της αμάξι και πήγε μόνη να την χτενίσουν.
Η Νο.5, αν και είχε αμάξι, βαριόταν την οδήγηση και με διάταξε να πάω να την πάρω και να κάνω όλη τη διαδικασία και μ’αυτήν. [*$#!%$*^]
Μιας και θα πήγαινα στην εκκλησιά αργότερα, προσπάθησα να διατηρήσω την λεπτή και σεμνή γλώσσα ενός σοφέρ της υψηλής κοινωνίας κι όχι εκείνη του ξαναμμένου νταλικέρη αποκλεισμένου στην Εθνική Οδό. Παρέμεινα ο γλυκύτατος και κόσμιος εαυτός μου ενώ από μέσα το ηφαίστειο έβραζε.
Η Νο.6 δεν θυμάμαι τι έκανε και διόλου με ενδιαφέρει.

Πάνε αυτές!

Είχα και το θέμα με τα κουφέτα.
Σε ένα συγκεκριμένο κουφέτο θα αναφερθώ παρακάτω.
Και μετά από τα δρομολόγια σπίτι-κομμωτήριο-γκρρρ, σπίτι-κομμωτήριο-γκρρρρ… πήγα και στο ζαχαροπλαστείο να πάρω και τα κουφέτα.

Ε, να μην πάω να φέρω και τις λαμπάδες;
Είχε πάει 10 π.μ. Ο καιρός πιο ξαναμμένος και από τον νταλικέρη. Φούντωνε ο καύσωνας εκείνη τη μέρα πανάθεμά τον!
Και ποιος ήταν ο εξυπνάκιας που του ήρθε να κάνει τις λαμπάδες από κερί; Ε; Ε; Ε;
Δεν ήξερε ότι το κερί λιώνει κι ότι κάποιοι άνθρωποι παντρεύονται μέσα στο κατακαλόκαιρο μόνο και μόνο για να παιδέψουν τον μονάκριβο αδερφούλη τους;
Ξανά μανά γκρρρρρρρρρρρ!
Όταν έφτασα στο σπίτι, οι λαμπαδούλες είχαν πάρει το σχήμα της ώριμης και παραμορφωμένης μπανανούλας ενώ τα κουφέτα… ας μην τα περιγράψω καλύτερα.
Μετά από λίγη ώρα στον καταψύκτη και βουαλά: δυο μεταμοντέρνες λαμπάδες, φορώντας τις δαντελίτσες τους και τις κορδελίτσες τους, ήταν έτοιμες να παραβρεθούν στη εκκλησιά για το Μυστήριο του μυστήριου αυτού γάμου!
Αργότερα έλιωσαν και στην εκκλησιά από φυσικά αίτια.

Και ξάφνα! Μού’ρθε και μια φλασιά, του τύπου «πότε θα γίνω μάνα;»
Ο αδερφός της νύφης, πότε θα ντυθεί; Πότε θα έριχνε το φιδίσιο του κορμί στο μεσαιωνικό αυτό μαρτύριο που αποκαλούμε φράκο;
Σφιχτός. Άβολος. Ζεστός. Κυριολεκτικά, μαύρο χάλι! Μπλιαχ!
* * * * *
Χαμός στο σπίτι. Πανικός. Το τηλέφωνο χτυπούσε ασταμάτητα! «Έλεος,» σκέφτηκα, «ούτε η Νταϊάνα να παντρευόταν!» 9 στις 10 φορές ήταν ο γαμπρός για να μου πει να τσακιστώ και να πάω στο σπίτι του να ντυθώ μαζί με τον κουμπάρο και τους υπόλοιπους καβαλικεμένους καβαλιέρους των θεσπεσίων αυτών παρανυφών!
Σιγά να μην πήγαινα στο σπίτι του να ντυθώ στην άλλη άκρη της πόλης για να γυρίσω πίσω στο σπίτι μας και να πάμε στην εκκλησιά 2 τετράγωνα πιο κάτω.
«Φάκγιου, γιου μπάστερ,» ξεφώνησε η ψαροκασέλωτη μούμια.
«Απ γιορς! Εγώ δεν έρχομαι, που να φας το …… σου!» απάντησα εγώ ευγενικά!
Ακολούθησε θερμό οικογενειακό επεισόδιο το οποίο απέχω να σχολιάσω.
Η Μητέρα έτρεχε πέρα δώθε φωνάζοντας, ουρλιάζοντας, ιδρωμένη και μόνο από το βλέμμα της καταλάβαινα ότι μόνο ένα πράγμα ήθελε να φωνάξει μέσα σε αυτόν το κυκεώνα…

«ΒΟΗΘΕΙΑ!!!»

Φόρεσα το μεσαιωνικό βασανιστήριο, και όταν ήρθε ο αριθμός προτεραιότητας για την σύντομη χρήση του μπάνιου, έφτιαξα το μαλλί και πήγα να φορέσω ο στραβούλιακας τους φακούς επαφής.
Αλλά πού οι φακοί! Είχαν ήδη πάει στο μήνα του μέλιτος!
* * * * *
Νύφη, γαμπρός και αντουράζ, ξεκινήσαμε όλοι το βάδην προς τη Μεταμόρφωση του Σωτήρος.
Σημειωτέον… Φόρεσα γυαλί.

Σε λίγη ώρα, ο Πάτερ Κωνσταντίνος ξεκίνησε το Μυστήριο. Ο φράκος με κρατούσε κορδωμένο και η πλάτη πονούσε φρικτά. Τα γυαλιά γλιστρούσαν από τον ιδρώτα στο πρόσωπο και πήγαιναν για ελεύθερη πτώση προς τη μοκέτα της εκκλησίας.
Κατά διαστήματα έστρεφα το βλέμμα προς το κοινό, έσπρωχνα τα γυαλιά στη θέση τους και παρατηρούσα μια φίλη που είχε περάσει τη γλώσσα της από μια τρύπα σε σχήμα καρδιάς σε μια ευχητήρια κάρτα. Θυμήθηκα τα λόγια κάποιου που είχε πει «όπου εκκλησία κι αμαρτία.» Αυτό θα μείνει ασχολίαστο.

Εντέλει τέλειωσε και το μαρτ… εμ… Μυστήριο.

Έπρεπε να υποστώ τότε και το βασανιστήριο του φωτογραφείου! Τότε ήταν που αυτοκτόνησε το ένα μου λάστιχο, προκαλώντας δυσμενή διακοσμητικά και εμπριμέ σχόλια για την καθυστέρηση μου, κυρίως από τον γαμευθέντα. Τι άκουσαν τα τότε αγνά μου αυτάκια!

Είχαμε κλείσει και μια αίθουσα για δεξίωση. Γιατί την λέω δεξίωση, δεν ξέρω. Τίποτα δεν πήγε δεξιά. Αριστεροξίωση ήταν!
Φάγαμε, ήπιαμε [εγώ για να πάνε οι πίκρες κάτω], χορέψαμε [εγώ το χορό του Ζαλόγγου]… και μοιράσαμε τις μπονμπονιέρες με τα… να’τα τα μας… κουφέτα!
Αντί αυτών, γιατί να μην είχαμε βάλει δρακουλίνια και πασατέμπο;;;!!! Αυτό ήταν πέραν της δικαιοδοσίας μου όμως.

«Άντε,» λέω, «ας φάω κι εγώ ένα κουφέτο, έτσι για το καλό βρε αδερφέ [της νύφης].»
«Μμμμμ! Ωραίο! Γευστικό! Ωραίο και το αμυγδαλάκι μέσα,» σκέφτηκα ο ανυποψίαστος μπίμπο.
«Μα, σαν σκληρό αυτό το κουφέτο. Ας το μασήσω καλά-καλά. Τι να κάνω! Δόντια έχω.»
Κραντς. Κραντς.
«Ωραίο, αλλά… κάτι δεν μου στρώνει… Μπα, η ιδέα μου είναι.»
Κάτι περίεργο αισθανόμουν. Ένα κενό μέσα μου.
«Αχ, κακούργο κουφέτο! Τρομοκρατικό! Απαγωγέα! Γι’αυτό ήσουν τόσο κράντσυ; Μου πήρες μαζί και τον τραπεζίτη!»
Και τότε ήταν που εντόπισα το κενό… στην οδοντοστοιχία μου.

Πολύ ευγενικά και πάλι, ζήτησα λίγο κρασάκι. Όχι για να πάνε οι πίκρες κάτω… για να μουδιάσει και να απολυμάνει την πληγή που είχε αρχίσει να πονάει ΚΑΙ αυτή!

Σηκώθηκε τότε ο… φίλτατος… γαμπρός… και αντί για να με ποτίσει το νέκταρ των θεών… μου το φόρεσε.
«…μώ την γκαντεμιά μου, …μώ!»

Πονούσα, κολλούσα, υπέφερα, νύσταζα… και γενικώς ονειρευόμουν μια σεζλόνγκ κάτω από φοίνικα εξωτικού νησιού, με κοκτέιλ από γάλα καρύδας [δεν είχα ανακαλύψει τα μοχίτο τότε, άβγαλτος γαρ] και με 21 ουράνιες παρθένες γύρω μου [και ξαναλέω, άβγαλτος γαρ]… αλλά παρεκτρέπομαι του θέματος.

Τότε ήταν που με πλησίασαν αμέτρητοι καλεσμένοι και άκουσα την αποφράδα εκείνη φράση:
«Άντε, τώρα είναι η σειρά σου.»
Και με όλη την ευγένεια που με διακρίνει, απαντούσα, «μα δεν έχει μπουφέ, μας σερβίρουν στα τραπέζια!»
Και στην ευχή/κατάρα, «και στα δικά σου,» η απάντηση που ακολουθούσε ήταν, «και στα δικά μου; Α, ναι; Στ’αυτά μου; Ντροπή σας!»
* * * * *
Τα ξημερώματα της 19ης Ιουλίου μου ήταν σωτήρια.
…Αλλά όχι χωρίς ακόμα μια χαριστική βολή…

Εννέα άτομα, καλεσμένοι, φίλοι μου αγαπημένοι που δεν είχαν αμάξι, χώρεσαν στο στέσιον βάγκον του Πατέρα...
Και τους πήγα στον Πειραιά του Τορόντο…
Στην Γλυφάδα του Τορόντο…
Στην Κηφισιά του Τορόντο…
Και σε άλλες περιοχές της μεγαλούπολης.

Ο ήλιος είχε ανατείλει εκείνη την Κυριακή όταν έσυρα το/την/την καταπονημένο/η/η μου κορμί, καρδιά και ψυχή στη σοφίτα του σπιτιού κι έπεσα στη στρωματσάδα που είχα φτιάξει δίπλα από το γραφείο μου, μπροστά στη βιβλιοθήκη. Έπεσα τότε σε μία κωματώδη κατάσταση από την οποία δεν είμαι σίγουρος αν έχω συνέλθει ακόμα.

«Αδερφούλα μου,» είπα τότε, «καλή και άγια, σε αγαπώ και σε εκτιμώ, αλλά αν παντρευτείς ξανά, θα ψάχνεις να βρεις τα ίχνη μου στην σεζλόνγκ κάτω από τον φοίνικα..»

Η αδερφούλα όντως παντρεύτηκε ξανά!
Πήρε ένα υπέροχο και λατρεμένο παιδί και έχω την ευτυχία να είμαι θείος σε ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ κουκλάρες!
Μπορεί τα λόγια που της είπα τότε να ήταν σκληρά, και ήμουν απών στον νέο της γάμο. Εκείνη έψαξε όλες τις σεζλόνγκ και τους φοίνικες του πλανήτη και δεν με βρήκε.
Με εντόπισε όμως σε ένα τραπεζάκι μιας παραθαλάσσιας ταβέρνας των Χανιών όπου έτρωγα χαμογελαστός κι έπινα τσικουδιές στην υγειά τους!

(c)CineStef 2007

Cinestef adores Teresa Stratas

I won't say much! Just grab your significant other and do a tango on this sultry Athenian night.

Dedicated to Parsifal...

Λόγια Σοφά... 3

Τα παρακάτω λόγια τα διάβασα στο blog του Τζίφορτζορτζ και μου άρεσαν πολύ.

Τα δανείστηκα και σας τα αντιγράφω εδώ…

When you're down to nothing
God is up to something

Pigoletto - The Operrrrrrrra

Αν και πρόσφατα χάσαμε την μεγάλη υψίφωνο, Beverly Sills, δεν μπορώ παρά να μοιραστώ μαζί σας αυτό το διαμαντάκι που μας χάρισε πριν από χρόνια.
Αφιερωμένο στους djimDjim, Parsifal, Farinelli, mahler76, Gloriana, Alma, ATAbor, Nektarina Sourikata και στην υπόλοιπη παρέα της Μπλογκόπερας.
Εντζόη!!!

...αν πονάει λέει;... Πράξη Γ'

Έπεσε η αυλαία.

Έσβησαν τα φώτα, ήρθε το fade to black και τρέχουν οι τίτλοι του τέλους.

Ένας έρωτας έκανε τον κύκλο του.

Γιατί όμως; Ποιος θεός κατεύθυνε το χέρι του Πέτρου και τον ανάγκασε να τραβήξει την σκανδάλη;

Ο δικός του θεός μάλλον. Εκείνος που πληγώθηκε γιατί είδε τον έρωτά του να τον προδίδει επανειλημμένα και να στρέφεται αλλού.

Ένα οδυνηρό παιχνίδι της μοίρας κι εκείνος ένα πιόνι χωρίς δική του βούληση, χαμένος στα μύχια των συναισθημάτων του και στην αναπόφευκτη καταδίκη της ψυχής του.

Κρίμα, γιατί ξέρουμε ότι του άξιζε κάτι καλύτερο.

Και… Όμως… Αλλά…

Ο Νίκος, μέσα στην ανασφάλεια, τις υποχρεώσεις, τα πρέπει και τα μη, τον κοινωνικό περίγυρο και την δική του θύελλα αγάπης και έρωτα… παλεύει, μάχεται, μονομαχεί… σκοτώνει και εξορκίζει δαίμονες…

…μόνο για να νικήσει. Ναι, να νικήσει και να την σώσει. Να την κερδίσει και να την φέρει κοντά του. Να την κάνει βασίλισσα στο μικρό και προσωπικό του βασίλειο, αγνοώντας τους φίλους, το παιδί του, την πρώην ερωμένη, τους συνεργάτες και τους εχθρούς του.

Την έφερε όμως… την πήρε στην αγκαλιά του και την έσφιξε όσο πιο δυνατά μπορούσε. Σκέφτηκε να την κρατήσει έτσι. Για πάντα. Να μην ξεκολλήσει ποτέ από πάνω της. Είχαν γίνει ένας άνθρωπος πλέον. Χαμογελούσαν. Έκλαψαν από τη χαρά τους. Έκαναν έρωτα. Ξανά και ξανά και ξανά…

Μα οι θεοί δεν είχαν κέφια…

Εκείνη, μας στέρησε το κορμί της. Τον χορό της. Το λάγνο και παθιασμένο της βλέμμα. Τη συγχωρήσαμε όμως γιατί ξέρουμε, ότι στην καρδιά της χωρούσε μόνο ένας. Εκείνος που για πρώτη φορά αποτέλεσε το άλλο της ολόκληρο.

Δέχτηκε ουσίες. Κολύμπησε στα οινοπνεύματα. Δάνεισε το κορμί της. Κινδύνεψε η σωματική της ακεραιότητα. Σε στιγμή απόγνωσης και αδυναμίας παραλίγο να χύσει άδικα το αίμα της στη βρομερή μπανιέρα ενός ξενοδοχείου σε έναν άγνωστο τόπο.

Και ως από μηχανής θεός… κατέληξε στην αγκαλιά του, στη ζωή του, στην καρδιά του και αναπάντεχα έγινε μέρος της ψυχής του. Και σαν να γεννήθηκε ξανά… τον ακολούθησε, τον έφτασε κι έγινε ένα μαζί του. Μια ζεύξη υπάρξεων με λάμψη που επισκίασε όλους τους ήλιους. Ως τη στιγμή που έγινε ένα με τη σφαίρα του Πέτρου…

Και αναρωτιέμαι…

Τι παιχνίδια μας βάζουν οι θεοί να παίζουμε;

Ποιος Θεός τους το επέτρεψε αυτό;

Και καθώς τα βλέμματα όλων την ακολουθούν όταν εκείνη σωριάζεται άψυχη στο πάτωμα…

Καθώς ο πικραμένος Πέτρος ακινητοποιείται από τους υπόλοιπους παρόντες…

Καθώς τα πρώτα δάκρυα ακολουθούν την τραγική κραυγή του Νίκου…

Εγώ… Ετοιμάζομαι να ρίξω τον τελευταίο υπότιτλο…

Στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς…

…και παρατηρώ ότι η τελευταία του λέξη, τυχαίνει [;] να είναι και η κατεξοχήν λέξη-υπογραφή μου…

Και αναρωτιέμαι ξανά…

Ποιοι θεοί διασκεδάζουν με μένα;…

Μόνο ένας Θεός θα ξέρει…

Αφιερωμένο στο... Beloved.

Από τη σειρά "Για την Άννα" του ΑΝΤ1 σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη.

Σενάριο: Σταύρος Αβδούλος και Ειρήνη Ριτσώνη.

Στις φωτογραφίες: Ο Θανάσης Ευθυμιάδης και η Άννα Δημητρίεβιτς

Σημειώνω ότι είχα την ευχαρίστηση να υποτιτλίσω στα αγγλικά τα 30 επεισόδια της σειράς για το δορυφορικό του ΑΝΤ1.

Σήμερα άκουσα... 11

Πότε: Το πρωί
Πού: Σπίτι, με κούπα καφέ στο χέρι,
το ένα μάτι κλειστό, με pillow head
Φάση: Φήλινγκ Γκρούβυ!

Slow down, you move too fast.
You got to make the morning last.
Just kicking down the cobble stones.
Looking for fun and feelin' groovy.

Hello lamp post,
What cha knowing?
I've come to watch your flowers growing.
Ain't cha got no rhymes for me?
Doot-in' doo-doo,
Feelin' groovy.

Got no deeds to do,
No promises to keep.
I'm dappled and drowsy and ready to sleep.
Let the morning time drop all its petals on me.
Life, I love you,
All is groovy.

Album: Parsley, Sage, Rosemary and Thyme
Song: The 59th Street Bridge Song (Feelin' Groovy)
Artist: Simon and Garfunkel
Released: September 1966


Αφιερωμένο/Dedicated to: 
The Cuz, Jade Dew, The Centurion, Suzette de la Crepe, djimDjim, Mytoula
Γιάννη, Άντα, Ζούκι, Νανάκο, Τζίφορτζορζ,  Άγγελο, snikolas, Σωνούλη, Νατάσα,
and for the first time to
the ESPRESSIONIST
and to the rest of the Universe!

And the Award for Best Post of 7-7-7 goes to...

Για να διαβάσετε ένα από τα πιο όμορφα post που έχουν γραφτεί τον τελευταίο καιρό από ένα από τα καλύτερα παιδιά, πατήστε...

ΕΔΩ!!!

Miss Piggy... The Absolute Sex Symbol !!!

Αυτό θα πει να είσαι σύμβολο του σεξ!
Να τραγουδάς, να σε σηkώνουν στον αέρα μια ομάδα βοδυβιλδεράδες και να σε αποθεώνει το κοινό!!!
Αφιερωμένο στους Parsifal, djimDjim και mahler76!

It's No Secret Any More...

Με αφορμή το post μου: 'Tis funny what love does to the human brain
και τα comments των Γιάννη, Adiple και maya,
σας γράφω τους στοίχους από το αγαπημένο μου τραγούδι της Linda Eder,
το οποίο το έχει ακούσει όλη η Λεωφόρος Κηφισίας σε βερζιόν ντουέτο Linda-Cinestef!
Εντζόυ!!!

I've been a little reluctant

To share my feelings out loud

I've never done well addressing a crowd

But love can't live in shadows

That's not what love's about

It's time romance in the closet came out...

Call the Times with the news

Tell them "Boys, stop the presses

I've got a headline for you"

Just say: "I certify there's a guy

Whose love is true"

Tell the ships out at sea

Not to send S.O.S's

Everything's fin'ly okay

I'm content with a gent

who has sent the clouds away

Climb the highest church steeple

And tell all the folks

I have what they're down on their knees for

I love you and...
It's no secret any more

Tell Dear Abby to write

What she wants it won't matter

Because I don't need advice

What you've got is too hot for me not

To roll the dice

Let the rumours go wild

Let the gossips just chatter

And let the scandal commence

We'll just tell them we fell and to hell

With common sense

Take a big breath
Snd sing it all over the place
And then breathlessly whisper the encore

I love you and...
It's no secret any more

I've always played love too close to the vest

Trying to hide it somehow

Acting as if I was under arrest

Till now

Put a sign in Times Square

Get an internet address

Baby dot com turtle dove

Ring a bell,

start to yell,

but just tell them we're in love

Get a billboard and paint it

A hundred feet high

Tell all the world what they're in for

You're the man that I simply adore

I love you and...
It's no secret any more!!!

Be still my fluttering heart...

Όταν είδα τα αποτελέσματα της καλωδίωσης μου, σκέφτηκα,
«χέυ, αυτές οι γραμμούλες είμαι εγώ!»
Ξαφνικά με βρήκα να γυρίζω πίσω στο 1918...
[Δε θέλω σχόλια. Δεν ζούσα τότε]
...και μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι από το ρεφραίν του γνωστού τραγουδιού από τον Βαφτιστικό του Θεόφραστου Σακελλαρίδη...

Η καρδιά μου πονεί για σας
Κι ένας χτύπος γλυκός χτυπάει
Και μου λέει μυστικά
Τίκι τακ, τίκι τακ, τίκι τακ
Πώς σας αγαπάει

Τα θερμά σας ποθεί φιλιά
Κι απ’τη γλύκα τους να μεθύσει
Κι άλλα ακόμα πολλά
Που μου λέει σα χτυπά
Τίκι τακ, τίκι τακ, τίκ τακ

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Γιάννη, στην Πλιτσέσκαγια, στην Νατάσα, στον Σταύρο, στον Δημήτρη, στην Άννα, στην Annie Psoula, στην Ραφφαέλλα, στον Εκατόνταρχο και στα άλλα άτομα που, είτε με πράξεις, είτε με λόγια, τον τελευταίο καιρό μου εκφράσατε αυτό το υπέροχο «αγαπώ σε» που με έστειλε στους γιατρούς με την καρδιά να τικιτακάρει τόσο ευχάριστα!

'Tis funny what love does to the human brain...*

*Αυτό το post υπάρχει και στο άλλο μου blog. Το μετέφερα κι εδώ γιατί ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.

Αυτά τα δυο μηνύματα βρίσκονται βαμμένα στην άσφαλτο στον δίπλα δρόμο.

Λες να φτάσω κι εγώ σε αυτό το σημείο να κάνω τέτοιες τρέλες;

Θαυμάζω το κουράγιο του ανθρώπου που το έκανε αυτό όμως.

Μόνο στον κινηματογράφο βλέπουμε κάτι τέτοια.

Φίλε άγνωστε, πριν το νερό της βροχής,

οι ρόδες των αυτοκινήτων,

τα αδιάφορα βλέμματα των περαστικών

και η φθορά του χρόνου

σβήσουν τις δυο εκφράσεις της αγάπης σου αυτής,

εύχομαι η επιλογή της καρδιά σου να διάβασε

και να εμπέδωσε το μήνυμα που του/της στέλνεις.

Αλλιώς, πάρε τη μπογιά και τα πινέλα κι έλα από εδώ ένα βράδυ να πάμε να γράψουμε κι άλλα μηνύματα στην άσφαλτο σε κάποιο άλλο μέρος της Αθήνας...

My Favourite Commercials 11

BUDWEISER

I'm starting to dig this chick too!!!

Καλό Μήνα! - Happy New July!

As the new month was preparing to start,
a bright red moon was shining in the sky.

The Continuing Saga of: The Trip to Foxville - Episode V

THE BIONIC MAN, B.E., LEMONS, COFFEE, A FOX AND THE FULL MOON

The last couple of days, for those of you who know, I was wired to a Holter machine. Anyway, I wasn't expecting the doctor to paste this thing on me on the weekend so I got stuck lugging it around and sweating to death in this heat. Screwed up my weekend swim, the darn thing.
When I saw myself in the mirror, I remembered scenes from when they were putting together the Bionic Man with all the wires and stuff. So I decided to play the part for 24 hours.
So, off I went, with laptop and all, to my favourite home-away-from-home, Foxville.
It was my second visit there this year. The first being April 30th.
I snuck into the garden, thinking that everyone else was sleeping. I set up the laptop and began to subtitle.
It started to rain.
It's weird, but I kinda liked doing work on a hot summer afternoon, out in the veranda among the droplets of rain, the chirping of birds and and the far off voices of people on the beach.
The damned Holter thing itched a lot.
Then Blue-Eyes walked into the garden. B.E. was on the beach. I had been quiet for no reason.
I stopped subtitling and we had lunch. What a sultry afternoon!
B.E. was sleepy. So was I, but since "the show must go on," I had to sit and work.
A couple of hours later, I found myself giving Subtitling 101 seminars to friends and neighbours in Foxville.
All were in awe.
B.E. was in awe awe!
And then came the blackmail.
"What kind of coffee would you like Cin?"
"There's one kind of coffee, baby! Greek!"
"Ok, you want coffee? Go water the lemon trees!"
I watered lemon trees for my coffee! Yes, I did.
[And shhhhh! Don't tattle on me, but I loved it!!!]
Everyone complained.
"Why are you making him water lemon trees for coffee?"
The answer could have come from a hot black mamma and sounded something like this: "Well honey, I ain't gonna make no Greek coffee for no urban jive turkey sitting on his ass subtitling without making him work for it, girl!"
Ok, it was in Greek and it wasn't exactly like that... just took some poetic justice for the sake of this post.
And as everyone debated on this very serious issue, I rose from my pious task of watering lemon trees, and declared that:
I would drop anything I am doing and drive all the way to Foxville just for a cup of Greek coffee made my B.E. juste pour moi!
And I meant it! And I mean it!
But then, the coffee was drank, the trees watered, the subtitles done and the time to take the laptop a la braccetta and head on to Athens.
After my usual fare-thee-wells with B.E., I was driving up the mountain heading for Mansionsville, when a saw a fox, with its eyes glowing in the dark from my head light [it's one, the other burnt out and I haven't changed it yet] crossing the street.
Finally, after all those visits to Foxville, I finally saw an honest to goodness, real live, puffy tailed, pointy nosed, fox.
"Mmmm, foxy," I thought to myself. The town is living up to its name finally.
Later on, I pulled over to the side in the highway, somewhere close to Whitetowerville, and saw, for the first time, a full moon that was red, red, red, bloody red...
Scary, yet fascinating. B.E., could you see it from Foxville?
Attica Road was empty... I drove back to L.A. and listened, after many years, to one of my favourite albums by Alceste, "I get round and I carry a gun..."
...with B.E. and lemons on my mind, greek coffee on the pallot, and a red full moon staring straight at me in the face at a mere 100 kilometers an hour.
OLE!