Friday 31 August 2007

YATTA! YATTA! YATTA!!!

Σήμερα έπεσα τυχαία στο βιντεάκι αυτό. Σκέφτηκα ότι αν οι τύποι ήταν Έλληνες, μάλλον το συγκρότημα θα λεγόταν... εμ... πώς να το πώ κόσμια... ΓΑ...Α!
Κι εννοείται ότι ΑΝ φορούσαμε τα φύλλα συκής, δεν υπάρχει πιθανότητα να τα συνοδεύαμε με τα ανοιχτόχρωμα βρακάκια.
Μια μικρή αλλαγή κλίματος...

...εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλους
και συγκεκριμένα στον Μπέεεεεεεεεεεεε!!!

Wednesday 29 August 2007

Πριν ένα Χρόνο...

...σας βρήκα πεταμένα σ'εκείνο τον κάδο σκουπιδιών.
Τότε ήταν που τρέξαμε όλοι να σας δώσουμε νερό και γάλα με σύριγγες και μπιμπερό.
Σας έφερα σπίτι και τρεις άνθρωποι ολημερίς κι ολονυχτίς τάιζαν, πότιζαν και μάζευαν ντόγκι ντου απ'όλο το σπίτι. Τώρα θα έχετε γίνει σκέτοι μαντράχαλοι. Αν ο δαίμων της μπλογκόσφαιρας μπορούσε να έρθει και να ψιθυρίσει στο αυτάκι του καθενός σας, θα σας έλεγε ότι ο CineDad σας σκέφτεται και σας αγαπάει ακόμα...
Ηρακλή, Porky, Chocolate, Black-Eye και Αρουραίε μου!

Καμιά φορά...

...αξίζει ν' αφήνει κανείς...
...άπλυτο τ'αμάξι!

Sunday 26 August 2007

Hell On Earth

Even…

…the Gods…

…are...
...sad…

Friday 24 August 2007

Πήδα, CineDog! Πήδα!

Λοιπόν, τώρα που ο Κατοικίδιός μου βλέπει ένα βίντεο με τον Rockwell Blake, βρήκα την ευκαιρία να κάτσω και να μπλογκάρω λιγάκι.
Απόψε κατά τα μεσάνυχτα αποφάσισα να τον πάω μια βόλτα. Όλη μέρα ήταν με τη μούρη κολλημένη στον υπολογιστή για να μπακαπάρει τα αρχεία του μιας και πρέπει, λέει, να κάνει φορμάτ επειδή ο υπολογιστής του έχει, πώς το είπε τώρα, κρυολόγημα? Ίωση; Πάντως κάτι με μικρόβιο έχει να κάνει.
 Του περνάω το λουρί στο χέρι, το φοράω εγώ στο λαιμό και τον τραβάω τρέχοντας στην κατηφόρα. Ε, και τι που τράβηξα λόγο παραπάνω; Ε, και τι που γλίστρησε και κόντεψε να φάει την μούρη του μπροστά σε έναν περαστικό που λύθηκε στα γέλια;
Φτάνουμε κάτω στην πολύ χαριτωμένη παρκέτα της γειτονιάς και ξεκινάω τη βόλτα του. Πέρα από δυο-τρεις αστυνομικούς, ψυχή δεν υπήρχε. Άντε να περνούσε κάνα αμάξι. Α, είδα και ένα αδέσποτο!
Μα καλά, τόσο ξενέρωτα είναι τα άλλα σκυλιά της περιοχής; Ούτε ένα να έχει βγάλει τον κατοικίδιό του βόλτα; Μα τόση ζέστη πια; Ουφ!
Περπατάμε, λοιπόν, και απολαμβάνουμε τη βόλτα μέσα στη νύχτα.
Και ξαφνικά ακούω εκείνη την αποφράδα φράση...
"Πήδα, CineDog! Πήδα!"
Μα τι λες, ρε μεγάλε! Να πηδήξω νυχτιάτικα; Τι πράματα είναι αυτά; Μας βλέπουν και οι αστυνόμοι!
"Πήδα, CineDog! Πήδα!"
Τι να κάνω ο άμοιρος! Πήδηξα.
Πήδηξα μια! Πήδηξα δυο! Εκείνος σαν κολλημένο γραμμόφωνο!
"Πήδα, CineDog! Πήδα!"
Άντε, λέω, ας πηδήξω και πάλι. Ας του κάνω τη χάρη του ξενέρωτου [για να μην τον πω τίποτε άλλο και χάσετε πάσα ιδέα για μένα].
Θα πρέπει να πήδηξα τουλάχιστον 20 φορές απόψε.
Κάποια στιγμή, όταν μου είχε βγει η πίστη και η γλώσσα έξω, γυρνάω και του λέω...
Ρε συ, εσύ γιατί δε ρίχνεις κάνα πήδημα;
Σταμάτησε και μου πέταξε το βλέμμα της Αλέξις Κόλμπυ Κάρρινγκτον λίγο πριν σβήσει το More της στο shrimp cocktail.
Έβαλα τη μούρη κάτω και τον γύρισα στο σπίτι.
Καιρό είχα να ρίξω τόσο πήδημα.
Σας αφήνω να πάω για ύπνο. Με εξουθένωσε...
Και όπως θα έλεγε ένας αγαπητός φίλος:
Άσταδιάλα γιου σάλαμαμπίτς!
Δεν ξαναπηδάω τα γκαντάμιτ κάγκελα του πάρκου;
Σκύλος είμαι, ρε στούπιντ, όχι γαζέλα!

Saturday 18 August 2007

The next time, I wanna be a dog!!!

Περπατώντας στον Πειραιά σήμερα, έπεσε το μάτι μου στην βιτρίνα πολύ γνωστού καταστήματος. Εκεί είδα ότι είχαν εφαρμόσει την τακτική του live modeling στην βιτρίνα την ίδια. Αυτά τα models μάλλον τα είχαν φτύσει από τη ζέστη και προτίμησαν, αντί να στέκονται εκεί και να μοστράρουν φράκους, τουαλέτες και διάφορα αξεσουάρ, να την πέσουν στο πάτωμα και να απολαύσουν ένα πολύωρο υπνάκο κάτω από τον δροσερό αέρα του κλιματιστικού. Είμαι σίγουρος ότι ο υπεύθυνος του καταστήματος είδε τα μανεκέν να ρίχνουν τον ύπνο του Δικαίου, αλλά, τι καλός άνθρωπος, ούτε τα απόλυσε κι ούτε τα πέταξε κλοτσηδόν από το μαγαζί! Παρατήρησα όμως και κάποιους περαστικούς που στραβομουτσούνιασαν σαν είδαν τη βιτρίνα με τους δυο μόντελς. Να πιουν ξύδι! Μπράβο στο κατάστημα που κατανόησε ότι στη ζέστη δεν υποφέρουν μόνο οι άνθρωποι και ότι η παρουσία των μικρών μας φίλων δεν έθιγε το κύρος του καταστήματος. Τουλάχιστον έτσι το εξέλαβα εγώ!

Wednesday 15 August 2007

Tuesday 14 August 2007

Cinestef adores Puccini







"When we fall in love...

...we hear Puccini in our heads."

Streisand The Mirror Has Two Faces (1996)











A TE

Oh! quant' io t'amo, o quanto
In me forte è il desio,
Forte è il desio,
Di stringerti al cuor mio,
Di farti palpitar.
Di stringerti al cuor mio,
Di farti palpitar.

Da te così lontano
Io soffro, io soffro assai:
Né pace io trovo mai
Perché troppo è l'amor!

[Ah!]

Oh! quant' io t'amo, o quanto
In me forte è il desio,
Forte è il desio,
Di stringerti al cuor mio,
Di farti palpitar.
Di stringerti al cuor mio,
Di farti palpitar.

Da te così lontano
Io soffro, io soffro assai:
Né pace io trovo mai
Perché troppo è l'amore
Troppo è l’amor.

O mia vittoria, o mio tesoro,
O bene mio, o mio sol pensiero,
E dammi un bacio e il mondo intiero,
E mi farai tutto obbliar.
E dammi un bacio e il mondo intiero,
E mi farai tutto obbliar.

O mia vittoria, o mìo tesor sarà,
O bene mio, o mio sol pensiero,
E dammi un bacio e il mondo intiero,
E mi farai tosto obbliar.

A TE, όπως μας το έγραψε ο Puccini,
κι όπως μας το τραγούδησε ο Domingo.
Για τον PARSIFAL και την GLORI


Monday 13 August 2007

Doggie Doo

Επιτέλους! Επιτέλους σηκώθηκε από το γραφείο του και πήγαμε μια μεγάλη βόλτα! Αμάν αυτό το παιδί. Πραγματικά πιστεύω ότι το έχει παρακάνει. Μα ποιος άνθρωπος στα λογικά του κάθεται αυγουστιάτικα και δουλεύει; Και μέρα-νύχτα κιόλας!
Τέλος πάντων. Σήμερα με μεγάλη μου χαρά τον είδα να σηκώνεται από τον υπολογιστή και να ετοιμάζεται για να τον πάω βόλτα. Τι χαρά! Πήρα την κατηφόρα και τον τραβούσα από πίσω με το λουρί. Είπα μιας και τελευταία δεν τον πολύπηγαίνω βόλτα, ας τον τραβήξω λίγο στις γειτονιές και στο πάρκο.
Άκουσον! Άκουσον! Αντάμωσα και ένα σκύλο με τρία πόδια! Τι συμπαθητικό πλάσμα! Ούτε καν χρειάζεται να σηκώσει το ποδαράκι στο δέντρο! Πραγματικά τον ζηλεύω! Ο δρόμος ήταν έρημος και το πάρκο σχεδόν άδειο. Παράδεισος σας λέω η Αθήνα!
Πολύ ζόρικος βρε παιδιά ο Κατοικίδιος μου. Τον τραβάω, τον τραβάω, αλλά ποτέ δεν θέλει να με ακολουθεί. Εγώ πάντως τον έλυσα από το λουρί του και τον άφησα να κάτσει στο παγκάκι και να κάνει ένα τσιγάρο. Κάθισε μπροστά σε μια εκκλησία και την κοιτούσε με ένα περίεργο βλέμμα. 9.5 χρόνια δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό το παιδί.
Εγώ πάντως την καταβρήκα! Πότιζαν στο πάρκο και είχε γεμίσει ο κόσμος μια υπέροχη και λατρεμένη λασπούλα! Ε, τι να κάνω κι εγώ ο δόλιος; Να μην μπω να κάνω λίγο λασπόλουτρο; Τόση ζέστη κάνει! Μπήκα! Και όχι μόνο μπήκα, και τούμπες έκανα, και το φχαριστήθηκα κιόλας! Παράδεισος λέμε! Και το καλύτερο, αυτό που με ξετρελαίνει… μετά το λασπόλουτρο λατρεύω να τρέχω γύρω-γύρω και να αφήνω πατούνια παντού καθώς [πάντα] φροντίζω να τινάζομαι δίπλα του! Να δείτε τη μούρη του!
Κάποια στιγμή είπα να τον γυρίσω στο σπίτι. Αυτή η λάσπη είχε αρχίσει να στεγνώνει πάνω μου και με γαργαλούσε. Έφερα, που λέτε τον Κατοικίδιο σπίτι και περίμενα να ανοίξει την πόρτα! Χε χε χε
Και τότε ξεκίνησε το πανηγύρι! Παίρνω φόρα και ρίχνω ένα σάλτο στο κρεβατάκι μου και το κάνω καλοκαιρινό! Αλλά να που πήρε το μάτι μου και το φρεσκοστρωμένο κρεβάτι του Κατοικίδιου! Εκανα Πάσχα σας λέω! Τι όμορφα και δελεαστικά κίτρινα σεντονάκια! Καλά όταν τα περιποιήθηκα δεν ήταν καθόλου κίτρινα, αλλά με νοιάζει; Όοοοοοοοχι!
Τον άκουσα που ξεστόμισε κάποιες λέξεις που μου ήταν άγνωστες, αλλά μόνο από τον τόνο της φωνής του, που είχε πάει πάνω από το πεντάγραμμο, κατάλαβα ότι δεν μου έκανε recite poetry.
Στην μπανιέρα είχε πλάκα. Άρχισε να ξεκολλάει η λάσπη και να ρέει από πάνω μου σαν φρέσκο Milko! Τι χαρά! Τινάχτηκα ουκ ολίγες φορές. Το Milko πιτσίλησε τοίχους, πατώματα… τον Κατοικίδιο… Τι ωραία που πέρασα!
Περίμενα πολλή ώρα για να πάει να ξεκινήσει τη δουλειά του καθισμένος έξω στην βεράντα με τον υπολογιστή του [Λέει ότι ζεσταίνεται πολύ στο γραφείο του] και επιτέλους με άφησε ήσυχο να κάνω κι εγώ το μπλόγκινγ μου!
Ελπίζω να καταφέρω να τον πάω πάλι μια ανάλογη βόλτα σύντομα.
Κρίμα να ποτίζουν το πάρκο κάθε μέρα και να πηγαίνει χαμένη τόση λάσπη!

Friday 10 August 2007

What's in a name...

Your Name Is Damn Sexy! :)

Your name scored 158 in the "How Sexy Is Your Name Test"


Tuesday 7 August 2007

Το Καλοκαίρι Τώρα...



Μιας και είμεθα μέσα στο κατακαλόκαιρο...
Αφιερώνω σε όλους και όλες σας αυτό το προπολεμικό τραγουδάκι από τον δίσκο, "Ο Πρωταθλητής" (1975), του Θέμη Αντρεάδη.

Monday 6 August 2007

Η Πορφυρή Γλώσσα Του Καΐρου

Είμαι κυνηγός. Είμαι θύτης. Είμαι άγριος, πολεμιστής, γενναίος και θαρραλέος.
Είμαι σκύλος.
Κυνηγόσκυλο.
Μπορεί να έγινα του σαλονιού, αλλά μέσα μου κυλά το αίμα των προγόνων μου.
Κάθε μου κύτταρο φέρει τα γονίδια των παππούδων μου που κυνήγησαν αλεπούδες
και πάπιες στις λίμνες και τα δάση της Αγγλίας και της Ισπανίας.
Των παππούδων μου που διακόσμησαν με την παρουσία τους τις αυλές βασιλιάδων,
λόρδων και βαρόνων, κι έχουν πλουτίσει τις υπηρεσίες καλλωπισμού της σημερινής κοινωνίας.

Ε, και τι που μένω στην Κυψέλη δηλαδή; (Άσχετο.)
Μπορεί να μην είμαι με τους λόρδους και τους βασιλιάδες, αλλά έχω
δημιουργήσει μια αυτοκρατορία, ένα βασίλειο, το μικρό μου βασίλειο, σε ένα διαμερισματάκι
το οποίο προστατεύω από εισβολές κατακτητών, πειρατών κι άλλων εχθρών.

Δεν περίμενα όμως να απαντήσω στο κάλεσμα του καθήκοντος μια Τρίτη βράδυ την
ώρα που ο Κατοικίδιός μου καθόταν στον υπολογιστή του (???) και μετάφραζε.

Εκείνη τη στιγμή ήταν που ξεκίνησε ο πορφυρός μου εφιάλτης.
[Αν αγαπητέ αναγνώστη ή αναγνώστρια αναρωτιέσαι πώς αναγνώρισα το πορφυρό το
χρώμα, να μην αναρωτιέσαι. Το αναγνώρισα, τελεία και παύλα.]

Ξαπλωμένος στο υπέρ-αναπαυτικό μου ανάκλιντρο, με τ'αυτιά απλωμένα
(στέγνωναν μετά από μια γρήγορη χένα για ανταύγειες και όγκο),
παρακολουθούσα μια ταινία του Γούντι Άλλεν.

Και τότε την είδα.

Το μάτι μου το τίμιο, που ελέγχει τα πάντα κι ας φαίνεται κοιμισμένο, την
είδε να περιπατεί στα ιερά εδάφη του βασιλείου μου.
Πώς τόλμησε; Πώς πέρασε τους φρουρούς και τον δράκοντα κάτω στην πύλη!

-«Φρουροί! Φρουροί! Μα τι να έγιναν; Έχει μήπως Ολυμπιακό στην τηλεόραση;
Μήπως δείχνει την Πάμελα Άντερσον;
Πρωί-πρωί στην αναφορά κι απολύεστε!»

Αν πρέπει να γίνει κάτι σωστά, πρέπει να το κάνω εγώ, ο ίδιος.
Αυτή ήταν η σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου εκείνη την ώρα.

Την πλεύρισα δυναμικά έτοιμος ν'αντιμετωπίσω το χειρότερο.
Μπορεί και να οπλοφορούσε.
Με κοίταξε με τα μάτια του ερπετού. Ανατρίχιασα. Πολύ ανατρίχιασα!

«Τα χαρτιά σου, καταραμένο αιλουροειδές!»
-«Μιά-ου.»

-«Μιά ποια; Τι μου λες; Μίλα! Ποια είσαι και τι θέλεις;»
-«Μια-α-α-α-α-ού!»
-«Μιά-ου; Μήπως εννοείς την Μία; Την ξέρεις; Τώρα την έβλεπα στην τηλεόραση.
Ποία η σχέση σου με την Μία;»
-«Πού-ρρρρρρρρρ.»
-«Φτου σου! Δεν ντρέπεσαι λιγάκι;
Αγενεστάτη!»

Την είδα αμήχανη, έτοιμη να χιμήξει. Αυτά τα μάτια που δεν μπορεί να τα
εμπιστευτεί κι ο Θεός ο ίδιος, ανοιγόκλειναν ρυθμικά, εκνευριστικά.
Ήξερα ότι θ' ακολουθούσε θερμό επεισόδιο.

Μέσα απ'τα σωθικά μου το αισθάνθηκα ν'ανεβαίνει.
Διαπέρασε το διάφραγμα, τους πνεύμονες, το λαρύγγι και....

-«Γγγγγγγγγγγγάααααααααααουουουουουουουουουου!»
-«Μιά-ου!»

-«Γά-ου!»
-
«Μιά-ου!»

-«ΓΑ-ΟΥ!»
-
«Χιςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς!»

«Χις; Χις!» Ξέρει και ξένες γλώσσες! Προσπαθεί να με μπερδέψει. Να μ'αποσυντονίσει!
Προσπάθησε να πετάξει το παλτό που φορούσε, αλλά δεν τα κατάφερε!
Είχε κολλήσει πάνω της σαν το φονικό δέρας που σκότωσε τον Ηρακλή!

Καλά να πάθεις καταραμένε εχθρέ!
Και τότε προσπάθησε να αποδράσει. Εισέβαλλε στο παλάτι κι έτρεξε στο ανάκλιντρο.
Μου βεβήλωσε τον ιερό μου χώρο!

-«Θα το πληρώσεις αυτό! Πολύγλωσσο και μαλλιαρό κτήνος!»

Εκείνη τη στιγμή συγκέντρωσα όλες μου τις δυνάμεις. Πήρα βαθιά αναπνοή.
Συντόνισα τα τάντρα μου κι ετοιμάστηκα να επιτεθώ.

Φαντάστηκα τον εαυτό μου να χώνει τους κυνόδοντες στην ράχη της και να
σφίγγει γερά. Εκείνη να εκλιπαρεί, αλλά εγώ χωρίς οίκτο. Χωρίς έλεος!
Κι επιτέθηκα.

Δυστυχώς, η φαντασίωση κατανάλωσε κάποιο χρόνο τον οποίο εκείνη
εκμεταλλεύτηκε. Πρόλαβε κι έγινε Λούης.

Την βρήκα να κρύβεται στα πόδια του Κατοικίδιου δίπλα στον υπολογιστή.
Ο Κατοικίδιος σε κατατονική κατάσταση απείχε απ'τα τραγικά αυτά συμβάντα.
(Ως συνήθως όταν γράφει ή σερφάρει στο Διαδίκτυο.)

Της χίμηξα! Αποδείχθηκε άξιος εχθρός, σβέλτος κι αεικίνητος.
Άλλο τόσο κι εγώ!

Η σύγκρουση αυτή μετέτρεψε το βασίλειο σε πεδίο μάχης. Αποφάσισα να θυσιάσω
το ίδιο μου το βασίλειο προκειμένου να την πιάσω και να την οδηγήσω ο ίδιος
στην λαιμητόμο!

Κρύσταλλα ράγισαν.
Πιάτα έσπασαν.
Μαξιλάρες σκίστηκαν.
Πούπουλα γέμισαν την ατμόσφαιρα και τα ρουθούνια του Κατοικίδιου.
Δίσκοι γρατσουνίστηκαν.
Βιβλία τσαλακώθηκαν.
Καρέκλες αναποδογύρισαν.
Τούφες γούνας ξεριζώθηκαν.
Δόντια εκτοξεύτηκαν από σαγόνια.
Στάλες αίματος ράντισαν τα απλωμένα λευκά που αβοήθητα και νωπά κρεμόταν
στις βασιλικές μου απλώστρες.
Σωθικά κόλλησαν στα ταβάνια και στις ταπετσαρίες.
(Καλά, καλά, δεν ξεκοιλιαστήκαμε κιόλας.
Για να δημιουργήσω ατμόσφαιρα το
έγραψα.)
Νύχια μυτερά διείσδυσαν στις ωμοπλάτες μου.
Ναι, κατάφερα κι έχωσα τους κυνόδοντες στο ένα της πατούνι!
Και τέλος, λαχανιασμένοι και τραυματισμένοι κι οι δυο, καταλήξαμε στο βάθος
μιας ντουλάπας.

Ιδρώτας κι αίμα, έσταζαν στα κρεμασμένα ρούχα.
Οι γούνες με τούφες ν'αγνοούνται..
Κουράστηκε εκείνη. Κουράστηκα κι εγώ.
Την στρίμωξα όμως. Είχα το πάνω χέρι. Ήμουν κυρίαρχος.
Η ζωή της κρεμόταν από τους κυνόδοντές και την θέληση να της τερματίσω την
ύπαρξη.

Κι εκεί, μέσα στο ημίφως, για πρώτη φορά, κοίταξα στα πορφυρά της ματάκια. Τα
μικρά, παιχνιδιάρικα και ολίγον αλλήθωρα, που με κοιτούσαν με μια ζεστασιά που
έκανε όλη μου την ξηρά τροφή να χορέψει ζεϊμπέκικο στο στομάχι σαν μικροί
χορευτές σε πίστα σκυλάδικου.

Έτρεμε εκείνη. Και ξέρετε κάτι;
Έτρεμα κι εγώ.

Η υγρασία απ'την μυτούλα της ύγραινε την δική μου.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου, μού'ρθε να σηκώσω το ποδαράκι και να ραντίσω το
παρελθόν και τους προπάππους μου.

Την κοίταξα στα μάτια. Την έσφιξα πάνω μου.
Ακολούθησε κι εκείνη, αν και μου κάρφωσαν μερικά νυχάκια στην πλάτη.
(Το παράβλεψα.)

Και τότε όλη μου η ύπαρξη μεταλλάχθηκε καθώς με κοίταζε επίμονα.
Κι ούτε είχε προλάβει να μου πει τ'όνομά της.

Αμέτρητες οι απώλειες.
Πέντε μέλη του υπηρετικού προσωπικού νεκρά.
Άλλα δυο τραυματισμένα, το ένα σε κρίσιμη κατάσταση.

Θα βάλω τα δουλικά να συμμαζέψουν το βασίλειο.
Ακόμα δεν έμαθα τη γλώσσα που μιλάει. Ποσώς μ'ενδιαφέρει.

Με τις πράξεις και το χαμόγελό της, δημιουργήσαμε μια νέα γλώσσα που
αποτελείται από τέσσερις και μόνο λέξεις.

Αυτές μας αρκούν:

«Μέικ λάβ, νοτ γουόρ!»

©2007

Υ.Γ.: Κάιρο; Ποιητική αδεία!

Sunday 5 August 2007

Sunset...

Today's sunset was... especially beautiful!
Dedicated to the greatest counter-tenor alive today... F!

Friday 3 August 2007

Μαγιώ, Συλλογή Καλοκαίρι του 60κάτι

Μπορεί ο μικρός στις φωτό να είναι κατσούφης.

Μπορεί να είναι κοκαλιάρης.

Μπορεί να φοράει ένα άκρως ντεμοντέ μαγιουδάκι.

[βλέπετε λεπτομέρεια με κορδονάκι και το μισό ποπέτο έξω…]

Αλλά στο χέρι κρατάει κι ένα κουτάλι γιατί από τότε ήθελε να καταβροχθίσει τη θάλασσα.

Χέρι-χέρι περπατάμε εδώ και χρόνια μαζί. Βαδίζουμε προς το Άγνωστο παρέα.

Και μαζί κολυμπούμε στις παραλίες του κόσμου.

Ποτέ δεν τον βαριέμαι και ποτέ δεν καυγαδίζουμε.

Πάντα θα του κρατώ το χέρι…

…είναι η καλύτερη παρέα και ο καλύτερος συνοδοιπόρος.


*** Αφιερωμένο στον Ίκαρο του οποίου το φτερούγισμα ήταν η αφορμή γι’αυτήν την ανάρτηση.

ΥΓ: Μιας και το ποστ αυτό εξελίχθηκε σε μπλογκοπαίγνιο, δεν θα ρίξω την μπάλα σε συγκεκριμένα άτομα, απλά θα ήταν όμορφο να βλέπαμε κι άλλες φωτό μπεμπέ με κουβαδάκια, μαγιουδάκια σε θάλασσες και παραλίες άλλων δεκαετιών, χαμένων σε κουτιά και φωτογραφικά άλμπουμ, αλλά αενάως αποτυπωμένες στα προσωπικά χρονικά της μνήμης μας.

Σήμερα...

...ανακάλυψα...
...τον...
...μαγευτικό...
...φωτογράφο...

Wednesday 1 August 2007