Τελοσχρονιάτικες Κακίες

31 Δεκεμβρίου, 2010, σήμερα!
Στο σπίτι με άδεια! Οι περισσότερες εκκρεμότητες του '10 [εκ]πληρωμένες. Μετάφραση μεγάλη ολοκληρώθηκε και εστάλη! [Yes!]
Κι εδώ κάπου θα ξεκινήσω με τις τελευταίες μου κακίες για την χρονιά 2010 για να ξεκινήσω την επόμενη με μια καλή κουβέντα [λέω εγώ τώρα].
Τελοσχρονιάτικη κακία Νο.1
Κοιμήθηκα αργά. Ξύπνησα νωρίς; Γιατί; Ξεκίνησαν οι junior entrepreneurs πουρνό πουρνό να βαράνε τα κουδούνια για να πουν τα κάλαντα. Εντάξει, παράδοση είναι. Αλλά τα σκασμένα είναι απαραίτητο να βγουν στην καλαντότσαρκα στις 8 το πρωί; Γιατί δεν σηκώνονται στις 9, να πιουν το γαλατάκι τους, να διαβάσουν τους στοίχους των καλαντών, να κάνουν πρόβα, να ζεστάνουν τη φωνή τους; Αλλά όοοοοχι, κατευθείαν στο χρήμα! Και λέω χρήμα γιατί τα περισσότερα δεν νοιάζονται για τα κάλαντα και την παράδοση, αλλά για τα ευρώπουλα που θα 'κονομήσουν. Πείτε με κακό, αυτήν την εντύπωση έχω.
Φόρεσα τις ωτοασπίδες, έριξα το ένα από τα τρία μου μαξιλάρια πάνω στο κεφάλι και συνέχισα να ονειρεύομαι. [Δεν γράφω τι ονειρεύτηκα. Να μη σας νοιάζει! :Ρ]
Και κάπου εδώ έρχομαι στην...
Τελοσχρονιάτικη κακία Νο.2
Κράτησα κι εγώ μια παντελώς ελληνική παράδοση. Σαν βέρος Έλληνας, πήγα την τελευταία στιγμή να πάρω τα τέλη κυκλο[ε]φορίας! Τις τελευταίες μέρες, όποτε τύχαινε να ανοίξω την τιβί, τα δελτία έδειχναν κάτι ουρές ΝΑ! στις εφορίες με κόσμο αγχωμένο να αγοράσει το δικαώμα οδήγησης στους ελληνικούς δρόμους. Λύσσα λέμε! Ατελείωτες ουρές, διαμαρτυρίες, καυγάδες και νααααα τα συνεργία των καναλιών. Κι αναρωτιούμαι τώρα, εγώ πήγα στην τράπεζα κάτω από το σπίτι, περίμενα 3 λεπτά και σε 5 είχα το συμπαθητικό αυτό σηματάκι στα χέρια μου. Όλοι αυτοί στις ουρές στην εφορία δεν έχουν μια τράπεζα κάπου κοντά τους να πάνε να ξεμπερδέψουν με το σήμα; Είμεθα εθνικώς γιαχού;
Φτάνω λοιπόν στο ταμείο. Ο πολύ ευδιάθετος και συμπαθητικός κυριούλης εκεί, μετά από ανταλλαγή ευχών, με εξυπηρέτησε. Και καθώς μετρούσε τα €120 που του έσκασα για το σήμα, ξαφνικά ήρθε η Τελοσχρονιάτικη Κακία Νο.1 να με στοιχειώσει!!!
Τα αυτιά μου δέχτηκαν αυτό το υψηλής συχνότητας ντίνγκι-ντίνγκι που κάνουν τα τρίγωνα! [τα μεταλλικά, όχι τα Σαλονικιώτικα!] Πιτσιρικάς τριγωνοφέρων και κοκοφωνίξ, με διάθεση είσπραξης είχε εισβάλει στην τράπεζα και στην καλή μας διάθεση. Ξεκίνησε τα πρωτοχρονιάτικά κάλαντα σε εκδοχή πιτσιρικά τριγωνοφέροντος και κακοφωνίξοντος:
Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
σ' εισ' αρχόντισσα κυρί-ι-ι-ι-α-α-ααα!
Άγιος Βασίλης έρχεται
Ψηλή μου δεντρολιβανιά-α-α-α-α!
Με κοίταξε ο κυριούλης και, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, ξεστόμισε ένα απογοήτευσης κι απόγνωσης "ω, Παναγιά μου!" Συμφώνησα απόλυτα μαζί του.
Μα πάνε καλά τα μικρά; Μας δουλεύουν κανονικότατα ΚΑΙ αυτά; Πάε χρυσό μου να μάθεις τα λόγια! Κάνε μια γαργάρα με ένα-δυο ωμά αυγά να ανοίξει η φωνή! Σε ίδρυμα με λεφτά ήρθες, λεφτά που ήρθες να εισπράξεις! Αν είναι να την κάνεις τη δουλειά, κάνε την σωστά τουλάχιστον. Εγώ και οι υπόλοιποι στην τράπεζα σε τι σου φταίξαμε;;;;;
Έφυγα τρέχοντας.
Νομίζω ότι 2 τελοσχρονιάτικες κακίες φτάνουν για τώρα. Αν πάρει μπρος το αμάξι και μιας και τα τελευταία χρόνια ο ασπρομουσάτος ταρανδοκινούμενος παππούλης με έχει χ...[μπηπ]...σμένο κανονικότατα, θα πάω να μου αγοράσω το δωράκι μου χωρίς να έχω το άγχος του αν θα το βρω κάτω από το δέντρο αύριο. Από την άλλη σιγά να μην περνούσα το '10 being εξαναγκαστικά a good boy, για να μου φέρει εκείνος δώρο! Πριτς! [Τελοσχρονιάτικη Κακία Νο.3 ίσως;]

Καλή χρονιά και τα μάτια σας 11!

Οι Πρίγκιπες των Παραμυθιών κατά CineStef

Προχθές διάβασα μια άκρως ενδιαφέρουσα ανάρτηση στο μπλογκ ΠΑΠΑΛΑ με τίτλο, "Οι Πρίγκιπες των Παραμυθιών". Μιας και πρόσφατα είχα κάνει κάποιες ανάλογες σκέψεις, σκέφτηκα να τις καταθέσω ως σχόλιο και μετά ως ανάρτηση εδώ.

Και γράφω...

Η Κοκκινο-κουτή-τσα κι ο καλός ο Λύκος

Δεν υπάρχει πιθανότητα να πω στα εγγόνια μου την "Κοκκινοσκουφίτσα" για να μεγαλώσουν, να ντύνονται με μονόχρωμες κιτς κάπες και κόκκινους σκούφους και να με γηροκομήσουν σε μια καλύβα σε ένα δάσος, που ζήτημα να υπάρχει δάσος στην Ελλάδα τότε. Αν η μοίρα μου είναι τέτοια, θα επιστρατεύσω τον κυνηγό, ο οποίος θα έχει γεράσει κι αυτός μέχρι τότε, θα το ρίξουμε στο κουμκάν και τον κακό τον λύκο θα τον κάνουμε κατοικίδιο. Δεν θα είναι και άσχημη η καλύβα στο δάσος. Ένα jacuzzi μόνο θα προσθέσουμε. Καλό θα ήταν αν υπήρχε και ζαχαροπλαστείο κάπου κοντά. Η μικρά Κοκκινο-κουτή-τσα να πάει να παντρευτεί όποιον θέλει και ας ζήσουν καλά. Εμείς σίγουρα θα ζήσουμε καλύτερα.

Ο Νάνος και οι Εφτά Χιονίστρες

Να πω και για τη Χιονάτη; Άααααλλη πάλι κι αυτή. Εγώ βρίσκω την κακιά, μάγισσα, γριά και γουοτέβερ άλλο πολύ πιο κουλ τύπισσα. Το κορίτσι κοιτάζοντας στον καθρέφτη έκανε ασκήσεις αυτοπεποίθησης. Δεν φταίμε αν η μικρά δεν μάσησε καλά το μήλο και της έκατσε στο λαιμό.
Τα εφτά μικρά νανάκια όμως, εργαζόμενα παιδιά ήταν. Τι διαμάντια να της δώσουν της δόλιας όταν κάθε μέρα με το σχόλασμα τους έψαχναν τις τσέπες οι σεκιουριτάδες στο αδαμαντορυχείο; Δεν συμφωνώ με το να κάνουν την μικρή Χιονάτη δουλάρα στο σπίτι γιατί σε αυτήν την καλοπέραση τους είχε μάθει η μαμά τους. Το οιδιπόδειο πάει κι έρχεται. Γι' αυτόν τον λόγο τους εύχομαι εφτά χιονίστρες κι όχι μια Χιονάτη.
Κι ας μην αρχίσω με τον φυσιολάτρη, νεκρόφιλο, κακομαθημένο πρίγκιπα. Ευχαρίστως θα του έδινα εκείνου το μήλο για να του κάτσει. [Το μήλο, όχι η Χιονάτη.] Στην δική μου "Χιονάτη" θα έστελνα τον πρίγκιψ στην μάγισσα! Όσο και νά'ναι θα ξανάνιωνε το κορίτσι. Άλλωστε δεν θα τον είχε για τα πνευματικά του χαρίσματα. Τους νάνους θα τους συνταξιοδοτούσα στο αδαμαντορυχείο που θα είχα αγοράσει. Τη Χιονάτη θα την έστελνα για περαιτέρω σπουδές σε ένα all-girls boarding school, σαν αυτό που έστειλαν τον Xavier Dolan στην ταινία, "Σκότωσα τη Μητέρα μου". Και αυτοί και εμείς θα ζούσαμε όλοι καλύτερα.

Τσαχπινια, Πουτανιά και Ξουράφι Μυαλό

Το αγαπημένο μου κορίτσι όμως είναι η Σταχτοπούτα. Δεν ξέρω τι της βρήκε της τερατόμορφης μητριάς με τις δυο beach balls για κόρες ο πατήρ Σταχτοπούτος, αλλά σακέν α σον γκού!
Το σημαντικό είναι ότι το κορίτσι μας δεχόταν στωικά αυτήν την κακομεταχείριση από τις άλλες τρεις κότες ενώ το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε ήδη. Ο Πρίγκιψ... πολύ εντάξει παιδί. Οκ, είχε ένα φετίχ με τα ψιλοτάκουνα, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος. Το σημαντικό είναι ότι ο προχό ρομαντισμός του τον έκανε να ερωτευτεί κεραυνοβόλα και μετά να κάνει τον Σέρλοκ Χολμς στο βασίλειο για να βρει μια ομορφοπούλα που κυκλοφορούσε κουτσαίνοντας. Μπράβο του όμως για την υπομονή και την επιμονή του.

Βρεκεκέξ

Δεν θα πω για την άλλη που φίλησε τον βάτραχο γιατί θα αναφερθώ στον Φρόυντ και στον Γιουνγκ και θα γίνω πολύ κακός! Μα πόσο desperate θα μπορούσε να γίνει κι αυτή;

Έχω δει και πολλά τέρατα που έχουν πάρει πανέμορφες [και το αντίθετο]. Αν τα παιδιά είναι ευτυχισμένα εμένα δεν μου πέφτει λόγος.

Υπάρχουν πρίγκιπες και πρίγκιπες. Κάποια μέρα θα πρέπει οι μεγάλοι να καταλάβουν ότι ο πραγματικός πρίγκιπας για την μικρή τους πριγκιπέσα μπορεί να σηκώνεται στις 5 το χάραμα και να πηγαίνει στη φάμπρικα ή για να ρίξει τα μπετά σε κάποια πολυκατοικία στο Γκάζι. Θα το κάνει όπως για κείνη και τα παιδιά τους. Και αυτό είναι που θα κάνει το δυάρι τους να φαντάζει παλάτι στο μικρό τους βασίλειο. Δεν χρειάζονται τα κορίτσια μας να μεγαλώνουν με ψευδαισθήσεις, αλλά με την ικανότητα να διαλέγουν σωστά τον σύντροφό τους που μπορεί να μην έρθει καβάλα στο λευκό του το άτι, αλλά σε μικρό τσινκουετσέντο, και με τον δικό του τον τρόπο, θα της χαρίσει όλα τα πλούτη της γης.
Ρησπέκτ!

Σ. Ε. Ξ.

Πρωί-πρωί και κολλημένος στην κίνηση, χτύπησε το κινητό. Δεν είχα καλό σήμα στον περιφερειακό Γαλατσίου. "Καλ...έρα! Σε θέλ... Κάνε κάτ... πεθ...νω!"

Αργότερα έλαβα ένα SMS: "Κάνε μου αυτό που ξέρεις. Και στον σκύλο μου γιατί υποφέρει."

Μετά από ώρα, χτύπησε το σταθερό του γραφείου. Φίλη που είχε εξαφανιστεί κάτι μήνες. "Στεφάν, ο Παναγιώτης έχει πέσει ξερός στον καναπέ. Ο κόσμος γύρω μου χάνεται. Νιώθω κι ένα σφίξιμο. Σε χρειαζόμαστε και οι δυο. Είναι urgent! A propo, καλά είσαι;"

Το απόγευμα χτύπησε και πάλι το κινητό. "Στεφανούλιιιιιιι; Μωλέεεεεε, ντλέπουμαι, αλλά... ξέρεις τώρα. Πώς να το πω; Εμ... Αμ... Δηλαδή..."

Πριν σχολάσω, παρατήρησα ότι η συνάδελφος έχει πέσει πάνω στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή. Όχι δεν κοιμόταν. Δεν κάλεσε το εσωτερικό νούμερο. Δεν μου έστειλε SMS. Απλά σήκωσε το κεφαλάκι της και με κοίταξε παραπονεμένα. Ήξερα τι έπρεπε να κάνω εκείνη τη στιγμή.

Το καθήκον μου!

Το κάνω πολλές φορές τη μέρα. Κάθε μέρα. Με λάδι. Το Κρητικό ελαιόλαδο είναι θαυματουργό. Αυτό ξέρω. Αυτό εμπιστεύομαι. Αυτό αγαπώ. Satisfaction και αποτελέσματα guaranteed.

Σκέφτομαι να το κάνω επάγγελμα. Αυτόματη θέση εργασίας. Με φόρτο. Πάντα είχε δουλειά και πάντα θα έχει. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα το κάνει ο ένας στον άλλο.
 
Σήμερα δεν ξύπνησα καλά. Πήγα στη δουλειά ζαβλακωμένος. Χθες είχα βγει. Τόσος κόσμος με είδε.
Πήγα στην κουζίνα του γραφείου και έβγαλα το ελαιόλαδο από το ντουλάπι. Έριξα την πρώτη σταγόνα. Πλατς.

"Κάτι δεν πάει καλά," σκέφτηκα. Τότε διαπίστωσα ότι στο φλιτζάνι δεν είχα βάλει νερό.
Δεν είμαι καλά.
Τείνω να είμαι ανίκανος να το κάνω μόνος μου. Έστειλα SMS για να αναλάβει κάποιος άλλος την υπόθεσή μου.
Σε λίγη ώρα, έλαβα την απάντηση.

ΣΕΞ-εμάτιασα, παιδί μου. Σε λίγο θα είσαι περδίκι."

ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΠΛΑΘΙΝΤΟ

Θέατρο Ηρώδου Αττικού, Αθήνα

Ήταν μια καυτή νύχτα του Ιούλη...

Λάθος...

ΕΙΝΑΙ μια καυτή νύχτα του Ιούλη.

Ο ιδρώτας ρέει αλύπητα κι η θερμοκρασία θυμίζει μεσημέρι στην Πανεπιστημίου.

Πριν από λίγο, ένα Ρόκυ Παρφέ από την Χαρά στα Πατήσια βρήκε καταφύγιο στη ζεστασιά της κοιλίτσας μου. Τώρα ετοιμάζεται να αποθηκευτεί στα λιποκύτταρά μου για τα επόμενα δέκα χρόνια. Το Ρόκυ, η μοναδική μου παρηγοριά μετά από την αποψινή βραδιά, ήταν το μόνο που μπόρεσε να φέρει το νευρικό μου σύστημα πίσω στην αρχική του κατάσταση.

Και για όλα φταίει ο Πλάθιντο.

Ας  αρχίσω από την αρχή, αν μου το επιτρέπετε (κι ασφαλώς μου επιτρέπεται, διότι δεν είστε εδώ για να με αποτρέψετε).

Εξαιτίας του, λοιπόν, όλες οι κεντρικές αρτηρίες τις πόλης, βλέπετε Σταδίου, Βασιλίσσης Σοφίας, Φιλελλήνων και Συγγρού, έγιναν μια απέραντη αυτοκινητοθάλασσα. Με βήμα σημειωτόν, προσπάθησα να φτάσω όσο πιο κοντά στο αρχαίο θέατρο του Ηρώδου του Αττικού (και να παρκάρω κιόλας) για να πάω να απολαύσω τον Πλάθιντο που θα ερμήνευε κάποια θεϊκά άσματα τον μελοποιών του προ-περασμένου αιώνα.

Στην Αψίδα του Αδριανού, που φαίνεται να αιωρείται στο κενό, απόρησα πώς αυτό το πράγμα στέκεται ακόμα μετά από τον τελευταίο σεισμό.  Αλλά εκτρέπομαι εκτός θέματος. Κοινώς, άσχετο!

Και φτάνω στο Ηρώδειο.

Έφτασε και το Πάνθεον τον θνητών θεών της Αθήνας. Πολιτικοί, κάποιοι βουλευτές, κάποιοι καλλιτέχνες (τέλος πάντων)... με τις συζύγους [!] τους οι περισσότεροι. Πείτε μου τώρα... Αυτοί πήγαν μέσα στη ζέστη του Ιούλη κάτω στην Σταδίου να στηθούν στην ουρά για να πάρουν εισιτήρια; Σίγουρα, λέγω! Γιατί έτσι έκαναν μερικοί από εμάς τους καρα-θνητούς μόνο και μόνο για να γυρίσει κάποια ξινή κοπελίτσα στο κιόσκι και να πει, «όχι, κύριε, δεν υπάρχουν εισιτήρια», όταν πραγματικά εννοεί, «τι μας λες, σκουλήκι; Περίμενες εμείς τα εισιτήρια να τα κρατήσουμε για σένα;» Τέλος πάντων.

Εγώ αμέσως το πήρα απόφαση ότι δεν θα είμαι από τους τυχερούς που θα έβλεπαν και θα άκουγαν τον Πλάθιντο ζωντανά στο Ηρώδειο. Αποφάσισα, όμως, να παραμείνω απ’ έξω και να στήσω τ’ αυτιά μου, μήπως κι ακούσω καμιά νότα του πάνω από το πεντάγραμμο, ή τουλάχιστον να αισθανθώ ότι πήγα εκεί κι άκουσα κάτι.

Αμέτρητες κυρίες [!] με πλησίασαν και με ρώτησαν αν είχα κάποιο εισιτήριο που μου περίσσευε. Ξέρω ότι είμαι μαυροτσούκαλο, αλλά φαίνομαι εγώ για μαυραγορίτης; Ζαμαί!

Κάθισα πάνω σε μια πέτρα. ΣΕ ΜΙΑ ΑΡΧΑΙΑ ΠΕΤΡΑ! Και τέντωσα τ’ αυτιά.

Δίπλα μου ήταν κι άλλες πέτρες. ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΑΡΧΑΙΕΣ ΠΕΤΡΕΣ!

Ξαφνικά, πιο πέρα, μια οικογένεια Άγγλων κοίταζε το πρόγραμμα καθώς

βόλευαν τους εαυτούς τους πάνω στις ΑΡΧΑΙΕΣ ΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ!

ΜΗΤΕΡΑ: It says here that Plah-cee-dow is having a concert here tonight.

ΠΑΤΕΡΑΣ: He is one of the Three Tenors!

ΓΙΟΣ: Who are they?

ΜΗΤΕΡΑ: Well, there is Pav-ah-row-tee, Car-rey-ras and Dow-meeng-gow.

ΓΙΟΣ: Oh, so Dow-meeng-gow is singing here in Athens? I didn't know he was Greek!

Do you people know what «koloumbra» is? Αυτό κόντεψα να πάθω.

Άναψα ένα τσιγάρο και παρατήρησα την παρέλαση κιτσαριού που περνούσε από μπροστά μου. (Στο Ηρώδειο πας, κυρά μου, δεν είσαι η Σκάρλετ Ο’Χάρα για να πάρεις το κουρτινάκι τις σαλοτραπεζαρίας και να το κάνεις βραδινή τουαλέτα!)

Και καλά οι κυρίες που έδωσαν καινούρια έννοια στον όρο «fashion victim». Αυτές νόμιζαν ότι έκαναν fashion, ενώ εμείς ήμασταν τα victims των οποίων τα μάτια πονούσαν μόνο που τις κοίταζαν. Κάποιοι κύριοι, όμως, μου ήρθαν με βερμούδα, φανελάκι και αρβύλα με κάλτσα παρθένου μαλλιού. Κάνε και καμιά χαλάουα, βρε αδερφέ, για να πούμε ότι έκανες κι ένα στοιχειώδες μπωτέ πριν πας ν’ακούσεις όπερα! Ουφ!

Και ξεκίνησε ο Πλάθιντο με ένα μαγευτικό τραγούδι του Πουτσίνι.

Ξέχασα τα κουρτινάκια...

Ξέχασα τις βερμούδες...

Ξέχασα την πανδαισία τον καρα-κιτσάτων και καρα-κακόγουστων ενδυματολογικών επιλογών…

…και προσπάθησα να απορροφήσω την μαγεία που έρεε από τις καμάρες του ΑΡΧΑΙΟΥ θεάτρου του Ηρωδείου.

Και ξαφνικά, μπροστά μου, παρουσιάζονται σε μορφή σεκιουριτάδων, δαίμονες που δραπέτευσαν από τον Άδη!

Με την εξουσία που θα άρμοζε σε έναν ΑΡΧΑΙΟ Θεό... ή τουλάχιστον σε ένα αξιωματικό της SS, ξεκίνησαν το ουρλιαχτό σαν τους λύκους τη νύχτα με πανσέληνο. Μαζί τους ήταν και μια μελαχρινή μαυρομακρυμάλλα ύαινα.

SS: Γαμ... το κέρατο μου! Κατέβα κάτω από τις πέτρες, κυρά μου!

(Απευθυνόταν σε μια κυρία που κάθισε η δόλια ν’ ακούσει λίγη μουσική, κι όχι σε μένα.)

ΚΥΡΙΑ: Σας παρακαλώ κύριε, πώς μιλάτε έτσι?

SS: Κατέβα κάτω είπα! Να κατεβείτε όλοι κάτω!

ΥΑΙΝΑ: Κατέβα κάτω τώρα!

(Αυτό το είπε σε μένα.)

ΕΓΩ: Μάλιστα, ένα λεπτό γιατί σημειώνω κάτι.

(Δεν ήξερε ότι στην ταινία από το ταμείο του σουπερμάρκετ που έτυχε να κρατώ μαζί μου, εγώ σημείωνα τα γεγονότα που λάμβαναν χώρα μπροστά μου εκείνη τη στιγμή.)

ΕΝΑΣ ΝΕΑΡΟΣ: Αυτές οι πέτρες ανήκουν σε όλους μας και πληρώνουμε φόρους. Μπορούμε να κάτσουμε όσο θέλουμε.

ΥΑΙΝΑ: Αυτά τα μάρμαρα είναι ΑΡΧΑΙΑ! Οι αρχαιολόγοι δεν επιτρέπουν τον κόσμο να κάθεται πάνω τους.

Αν είναι έτσι, σκέφτηκα, γιατί δεν βάζουν ένα σχοινάκι που δεν θα αφήνει εμάς να πλησιάσουμε τα ΜΑΡΜΑΡΑ?

ΜΙΑ ΚΟΠΕΛΑ: Εγώ δεν πάω πουθενά.

«Σήκω, μωρή, από τα μάρμαρα, αλλιώς θα σε πετάξω κάτω εγώ!» φώναξε ο ένας SS του οποίου το μουστάκι φαινόταν σαν μια μαύρη τούφα μουχλιασμένου τυριού που έμεινε έξω από το ψυγείο κατά τη διάρκεια του καύσωνα.

ΥΑΙΝΑ: Κατεβείτε κάτω από τα μάρμαρα, είπα. Κατεβείτε! Κατεβείτε! ΚΑΤΕΒΕΙΤΕ!

(Το κάθε «κατεβείτε» αυξανόταν σε ντεσιμπέλ κι ήξερα ότι θα ήταν ζήτημα

χρόνου ώσπου να σταματήσει το τραγούδι του Πλάθιντο.)

Το ηλίθιο ον, ενώ έβλεπε ότι απευθυνόταν σε ξένους, δεν τους μίλησε στην γλώσσα τους με κάποιο στοιχειώδη κι ευγενικό τρόπο, έτσι ώστε να μην γυρίσουν στην πατρίδα τους με τις χειρότερες αναμνήσεις από την Χώρα τον Κάφρων.

Ζήτω τα Public Relations!

Ευτυχώς που η αγέλη έτρεξε ομαδικώς σε κάποιο άλλο σημείο, όπου άλλοι απελπισμένοι φιλόμουσοι προσπαθούσαν να πηδήξουν από το συρματόπλεγμα μήπως και πιουν λίγες σταγόνες μουσικής από την συναυλία του Πλάθιντο.

Εγώ δεν κούνησα ρούπι από εκεί που κάθισα, αλλά η διάθεση είχε αλλάξει.

Έχει χαλάσει. Έχει γα...θεί.

Αφού οι αρχαιολόγοι δεν θεωρούν τον νέο-ελληνικό μου πισινό άξιο για να κάτσει εκεί που έκατσαν τόσοι και τόσοι αρχαίοι πισινοί... και η επαφή μου με τα ΑΡΧΑΙΑ ΜΑΡΜΑΡΑ πλέον ήταν κάτι το ανεπίτρεπτο, το απαγορευμένο...

…σηκώθηκα, πήρα και δυο μου φιλαράκια, που έζησαν κι αυτοί εκείνες τις εξωπραγματικές στιγμές απελπισίας, από πολλές απόψεις, και πνίξαμε τον πόνο μας, τρώγοντας Ρόκυ στην Χαρά. (Ο ένας έφαγε Σικάγο γιατί έκανε δίαιτα.)

Φίλε, Πλάθιντο,

Σε αγαπώ και σε εκτιμώ και μού 'χεις χαρίσει πραγματικά μαγικές στιγμές μουσικής ακρόασης, αλλά την επομένη φορά που θα έρθεις στην Ελλάδα, αν δεν έρθεις να τραγουδήσεις στο σπίτι μου, για μένα, καθώς εγώ θα κάθομαι στα δικά μου νεο-αρχαία μάρμαρα, τότε θα αρκεστώ στο άκουσμα του CD τον μεγαλύτερων επιτυχιών σου χωρίς να έχω κάποιους άσχετους SS ή κάποια υστερική ύαινα να μου στερούν την έκσταση τις φωνής σου, τις τρίλιες σου, τις κορώνες κι όλα τα άλλα φωνητικά σου πυροτεχνήματα.

© Cinestef 2010

Σε λίγες μέρες...

ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ!

ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΓΑΜΟΣ - NUNTA MUTA - SILENT WEDDING

Στις 17 του Ιούνη, 2010, κυκλοφορεί στις αίθουσες από την P.C.V. μια υπέροχη ταινία από την Ρουμανία.
Είναι ο "Σιωπηλός Γάμος" του Horatiu Malaele.
Δυο νέοι ετοιμάζονται να παντρευτούν. Όλο το χωριό ασχολείται με τον γάμο αυτό.
Δυστυχώς, τη μέρα του γάμου δέχονται μια εντολή επταήμερου πένθους από τους Ρώσους επειδή την προηγούμενη το βράδυ, ο Ιωσήφ Βησσαριώνοβιτς Στάλιν τους άφησε χρόνια.
Απαγορεύονται τα γέλια, το ποδόσφαιρο, οι γάμοι και οι κηδείες. Εννοείται ότι κάποιος αναρωτιέται αν θα κηδευτεί ο Στάλιν. Τους επιβάλλεται απόλυτη σιωπή.
Μέσα στην φούρια του γάμου, αποφασίζεται ότι τίποτα δεν πρόκειται να τους σταματήσει το γλέντι κι αποφασίζουν να προχωρήσουν με την δεξίωση στα μουγκά και με μια 20-λεπτη σκηνή ανθολογίας διεξάγεται η συνέχεια του γάμου...
Τα υπόλοιπα επί της οθόνης...
...του κινηματογράφου "ΛΑΙΣ" στην Ταινιοθήκη Ελλάδος στον Κεραμεικό και στον Μικρόκοσμο!
Τα λέμε εκεί!

Για περισσότερες πληροφορίες ΕΔΩ!

KABULI KID - Ειδική Προβολή για το παιδί που χάθηκε

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ “KABULI KID” ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΦΙΛΙΠ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2010, ΩΡΕΣ: 18:30, 20:30, 22:30, ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΕΝΟΣ ΑΚΟΜΑ ΠΑΙΔΙΟΥ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ.

Την Κυριακή 28 Μαρτίου το βράδυ, μια μητέρα περνούσε με τα παιδιά της από το σημείο που εξερράγη άλλη μια βόμβα στην Αθήνα. Αυτή τη φορά ήταν στα Πατήσια. Ο γιος της, 15 χρόνων, σκοτώθηκε, διαμελίστηκε. Η κόρη, 10 ετών τραυματίστηκε, τυφλώθηκε. Η μάνα δεν φέρει τραύματα στο σώμα της. Αυτή τη φορά, τα θύματα ήταν Αφγανοί πρόσφυγες.

Η συζήτηση στο facebook, ο θυμός κι η ντροπή μας για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, κατέληξε στην απόφασή μας να ζητήσουμε μια έμπρακτη συγγνώμη, σαν Έλληνες πολίτες, από τους ανθρώπους που η ελπίδα τους για μια καλύτερη ζωή, έγινε θάνατος, αναπηρία και απώλεια. Η σύνθεση των απόψεων και των ιδεών που διατυπώθηκαν , χάρις στα Νέα Μέσα και τη δυναμική τους, οδήγησε στη διοργάνωση μιας εκδήλωσης που κύριο στόχο έχει να αναδείξει έμπρακτα αξίες όπως αυτές της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης.

Την Παρασκευή 9 Απριλίου 2010, στον κινηματογράφο ΦΙΛΙΠ (οδός Θάσου 11 , τηλ: 210-8612476) θα προβάλλουμε την ταινία KABULI KID σε τρεις παραστάσεις 6:30μμ, 8:30μμ και 10:30μμ. Η είσοδος θα είναι ελεύθερη. Θα είμαστε εκεί όλοι όσοι συμπονούμε εκείνους που γίνονται, ξαφνικά, αποτροπιαστικές πρωτοσέλιδες ειδήσεις. Όσοι καταδικάζουμε την τυφλή βία και τους πολέμους που εξαθλιώνουν και ξεσπιτώνουν τους λαούς.

Όποιος επιθυμεί, θα μπορεί να συνεισφέρει οικονομικά στο ποσό που συγκεντρώνουμε σαν μια υλική συμπαράσταση στην οικογένεια της κυρίας Ζάχρα Νατζαφί.

Η ταινία και ο κινηματογράφος προσφέρονται, αντίστοιχα, από τις εταιρείες ΠΕΓΚΥ ΚΑΡΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ- P.C.V. A.E.  και ΝΕΑΝΙΚΟ ΠΛΑΝΟ, ανοίγοντας μια συμβολική αγκαλιά στους πάσχοντες συνανθρώπους μας.

Αυτήν την αληθινή αγκαλιά ανοίγουμε, όλοι μαζί, απλά και ανθρώπινα , ελπίζοντας στη μαζική συμμετοχή των πολιτών.

Λίγα λόγια για την ταινία

KABULI KID ΤΟ ΜΩΡΟ ΤΗΣ ΚΑΜΠΟΥΛ, Μια ταινία P.C.V. A.E.

Πώς τα βγάζεις πέρα όταν βρίσκεσαι μόνος σ’ ένα ταξί στους δρόμους της Καμπούλ, και είσαι μόλις 6 μηνών άνθρωπος?

Σκηνοθεσία: Barmak Akram

Σενάριο: Barmak Akram & Jean Claude Carriere

Ηθοποιοί: Hadji Gul, Valery Shatz, Helena Alam

Μουσική: Barmak Akram

Διάρκεια: 97’ 

Υπόθεση

Καμπούλ σήμερα. Η πόλη πασχίζει να συνέλθει μετά από 25 χρόνια πολέμου. Στο ταξί του Κάλεντ μπαίνει μια γυναίκα με το μωρό της. Το πρόσωπό της είναι κρυμμένο πίσω από τη μπούργκα. Παζαρεύουν την τιμή, τα βρίσκουν, φτάνουν στον προορισμό της, πληρώνει, φεύγει. Ο επόμενος πελάτης, βρίσκει στο πίσω κάθισμα το μωρό, παρατημένο. Παρατάει ο Κάλεντ το ταξί και τρέχει να την προλάβει, με το μωρό στα χέρια. Εκείνη έχει χαθεί ανάμεσα στο πλήθος και στις μπουργκοφόρες συμπατριώτισσές της. Μένει σύξυλος μ’ ένα αρσενικό μωράκι έξι μηνών. Ρωτά φίλους και γνωστούς τι πρέπει να κάνει. Πηγαίνει πίσω στο σημείο απ’ όπου την παρέλαβε. Μάταια. Πηγαίνει στην Αστυνομία, σε Ιδρύματα, στα τηλεοπτικά κανάλια. Μάταια. Η μάνα είναι εξαφανισμένη, κι αυτός, ένας μεροκαματιάρης ταξιτζής με γυναίκα και τρεις κόρες, νιώθει υπεύθυνος για αυτό το εξάμηνο αγοράκι.

Μια χαοτική, αστεία, περιπλάνηση σε μια πόλη που προσπαθεί να επιβιώσει, να συνεχίσει να ζει. Αιχμηρή, πλούσια σε δράση και συναισθήματα, η ανατρεπτική κωμωδία του Μπάρμακ Ακράμ, είναι ένα μοναδικό στο είδος του πορτραίτο της συναισθηματικής αφύπνισης ενός άντρα σε μια πόλη η οποία επιστρέφει στους τρελούς ρυθμούς της ζωής μετά από 25 χρόνια βίαιων συγκρούσεων.