What happens when you get one of the worlds best violin players to play in a subway station on his authentic Stradivarius some of the most beautiful music written while wearing jeans and a baseball cap?
1037 people walk by.
7 stopped to listen for at least one minute.
1 recognized him.
PEOPLE??????? When are we finally going to stop and listen to the music?????????
Read the article in English.
Read the article in Hellenic.
Showing posts with label Classical. Show all posts
Showing posts with label Classical. Show all posts
Friday, 20 April 2007
Tuesday, 27 March 2007
Ύμνος
Εν όψη της 25ης Μαρτίου προχθές, είπα κι εγώ να κάνω κάτι πατριοτικό.
Το τραγούδι "Anthem" ακούγεται στο musical "Chess" των Tim Rice (στίχοι) και Björn Ulvaeus και Benny Andersson (μουσική). Εδώ ακούμε τον υπέροχο Michael Ball να το τραγουδά live. Ακολουθούν και οι στίχοι.
Απολαύσετέ το!
No man, no madness,
Though their sad power may prevail,
Can possess, conquer, my country's heart
They rise to fail
She is eternal
Long before nations' lines were drawn
When no flags flew,
and no armies stood
My land was born
And you ask me why I love her
Through wars, death and despair
She is the constant
We who don't care
And you ask me would I leave her
-- but how?
I cross over borders
but I'm still there now
How can I leave her?
Where would I start?
Let men's petty nations
tear themselves apart
My land's only borders
lie around my heart
Το τραγούδι "Anthem" ακούγεται στο musical "Chess" των Tim Rice (στίχοι) και Björn Ulvaeus και Benny Andersson (μουσική). Εδώ ακούμε τον υπέροχο Michael Ball να το τραγουδά live. Ακολουθούν και οι στίχοι.
Απολαύσετέ το!
No man, no madness,
Though their sad power may prevail,
Can possess, conquer, my country's heart
They rise to fail
She is eternal
Long before nations' lines were drawn
When no flags flew,
and no armies stood
My land was born
And you ask me why I love her
Through wars, death and despair
She is the constant
We who don't care
And you ask me would I leave her
-- but how?
I cross over borders
but I'm still there now
How can I leave her?
Where would I start?
Let men's petty nations
tear themselves apart
My land's only borders
lie around my heart
Thursday, 15 March 2007
Enjoy!!!
Κάποτε, μια ηλιόλουστη μέρα του Απρίλη του 1990, οδηγούσα στις λεωφόρους του Τορόντο, πηγαίνοντας να αντιμετωπίσω μια καθόλου ευχάριστη κατάσταση.
Καθώς έκανα ζάπινγκ στους ραδιοφωνικούς σταθμούς της πόλης, σταμάτησε ο δείκτης σε ένα σταθμό κλασσικής μουσικής. Εκεί παρέμεινε για τα επόμενα 20 και κάτι λεπτά.
Το έργο μόλις που είχε αρχίσει. Η ορχήστρα ξεκίνησε με ένα υπόκωφο ήχο που ερχόταν από τα τύμπανα. Ακολούθησαν τα πνευστά για κανά δυο μέτρα και μετά... το βιολί.
Ήταν η στιγμή όταν για άλλη μια φορά θα το ερωτευόμουν ξανά.
«Μάγκα μου,» μου είπε, «πάρκαρε τ’αμάξι, άναψε τσιγάρο και άσε με να σου κάνω έρωτα, να σου χαϊδέψω τα αυτά και να σε γεμίσω με τα συναισθήματα που μόνο εγώ ξέρω πως.»
Κι εγώ... αφέθηκα. Σε όλο το σύμπαν της κλασικής μουσικής, μου φάνηκε ότι ποτέ δεν είχα ακούσει πιο όμορφο έργο.
Ήταν το Κοντσέρτο για Βιολί και Ορχήστρα του Max Bruch. Δεν ξέρω ποια εκτέλεση άκουσα στο ραδιόφωνο, αλλά κατέληξα στην εκτέλεση ενός παιδιού, του Joshua Bell, η οποία για μένα είναι ότι πιο απογειωτικό θα μπορούσα να ακούσω. Είναι μια ευχαρίστηση, μια ωτοηδονή που θέλω να την μοιραστώ μαζί σας.
Το ακούω παντού. Στο αμάξι, στην παραλία, στο αεροπλάνο... όπου και να βρίσκομαι... αυτό το έργο είναι πάντα μαζί μου. Και το αφιερώνω... σε σας που τον τελευταίο καιρό έχετε αποδείξει ότι μ’αγαπάτε.
Επισυνάπτω το πρώτο μέρος του έργου.
Καθώς ετοίμαζα αυτό το post, ανακάλυψα ότι το τρίτο μέρος του έργου έχει γίνει και μπαλέτο. Δε λέω τίποτα άλλο, απλά απολαύστε το.
Καθώς έκανα ζάπινγκ στους ραδιοφωνικούς σταθμούς της πόλης, σταμάτησε ο δείκτης σε ένα σταθμό κλασσικής μουσικής. Εκεί παρέμεινε για τα επόμενα 20 και κάτι λεπτά.
Το έργο μόλις που είχε αρχίσει. Η ορχήστρα ξεκίνησε με ένα υπόκωφο ήχο που ερχόταν από τα τύμπανα. Ακολούθησαν τα πνευστά για κανά δυο μέτρα και μετά... το βιολί.
Ήταν η στιγμή όταν για άλλη μια φορά θα το ερωτευόμουν ξανά.
«Μάγκα μου,» μου είπε, «πάρκαρε τ’αμάξι, άναψε τσιγάρο και άσε με να σου κάνω έρωτα, να σου χαϊδέψω τα αυτά και να σε γεμίσω με τα συναισθήματα που μόνο εγώ ξέρω πως.»
Κι εγώ... αφέθηκα. Σε όλο το σύμπαν της κλασικής μουσικής, μου φάνηκε ότι ποτέ δεν είχα ακούσει πιο όμορφο έργο.
Ήταν το Κοντσέρτο για Βιολί και Ορχήστρα του Max Bruch. Δεν ξέρω ποια εκτέλεση άκουσα στο ραδιόφωνο, αλλά κατέληξα στην εκτέλεση ενός παιδιού, του Joshua Bell, η οποία για μένα είναι ότι πιο απογειωτικό θα μπορούσα να ακούσω. Είναι μια ευχαρίστηση, μια ωτοηδονή που θέλω να την μοιραστώ μαζί σας.
Το ακούω παντού. Στο αμάξι, στην παραλία, στο αεροπλάνο... όπου και να βρίσκομαι... αυτό το έργο είναι πάντα μαζί μου. Και το αφιερώνω... σε σας που τον τελευταίο καιρό έχετε αποδείξει ότι μ’αγαπάτε.
Επισυνάπτω το πρώτο μέρος του έργου.
Καθώς ετοίμαζα αυτό το post, ανακάλυψα ότι το τρίτο μέρος του έργου έχει γίνει και μπαλέτο. Δε λέω τίποτα άλλο, απλά απολαύστε το.
Wednesday, 14 March 2007
Subscribe to:
Posts (Atom)