Οι Πρίγκιπες των Παραμυθιών κατά CineStef

Προχθές διάβασα μια άκρως ενδιαφέρουσα ανάρτηση στο μπλογκ ΠΑΠΑΛΑ με τίτλο, "Οι Πρίγκιπες των Παραμυθιών". Μιας και πρόσφατα είχα κάνει κάποιες ανάλογες σκέψεις, σκέφτηκα να τις καταθέσω ως σχόλιο και μετά ως ανάρτηση εδώ.

Και γράφω...

Η Κοκκινο-κουτή-τσα κι ο καλός ο Λύκος

Δεν υπάρχει πιθανότητα να πω στα εγγόνια μου την "Κοκκινοσκουφίτσα" για να μεγαλώσουν, να ντύνονται με μονόχρωμες κιτς κάπες και κόκκινους σκούφους και να με γηροκομήσουν σε μια καλύβα σε ένα δάσος, που ζήτημα να υπάρχει δάσος στην Ελλάδα τότε. Αν η μοίρα μου είναι τέτοια, θα επιστρατεύσω τον κυνηγό, ο οποίος θα έχει γεράσει κι αυτός μέχρι τότε, θα το ρίξουμε στο κουμκάν και τον κακό τον λύκο θα τον κάνουμε κατοικίδιο. Δεν θα είναι και άσχημη η καλύβα στο δάσος. Ένα jacuzzi μόνο θα προσθέσουμε. Καλό θα ήταν αν υπήρχε και ζαχαροπλαστείο κάπου κοντά. Η μικρά Κοκκινο-κουτή-τσα να πάει να παντρευτεί όποιον θέλει και ας ζήσουν καλά. Εμείς σίγουρα θα ζήσουμε καλύτερα.

Ο Νάνος και οι Εφτά Χιονίστρες

Να πω και για τη Χιονάτη; Άααααλλη πάλι κι αυτή. Εγώ βρίσκω την κακιά, μάγισσα, γριά και γουοτέβερ άλλο πολύ πιο κουλ τύπισσα. Το κορίτσι κοιτάζοντας στον καθρέφτη έκανε ασκήσεις αυτοπεποίθησης. Δεν φταίμε αν η μικρά δεν μάσησε καλά το μήλο και της έκατσε στο λαιμό.
Τα εφτά μικρά νανάκια όμως, εργαζόμενα παιδιά ήταν. Τι διαμάντια να της δώσουν της δόλιας όταν κάθε μέρα με το σχόλασμα τους έψαχναν τις τσέπες οι σεκιουριτάδες στο αδαμαντορυχείο; Δεν συμφωνώ με το να κάνουν την μικρή Χιονάτη δουλάρα στο σπίτι γιατί σε αυτήν την καλοπέραση τους είχε μάθει η μαμά τους. Το οιδιπόδειο πάει κι έρχεται. Γι' αυτόν τον λόγο τους εύχομαι εφτά χιονίστρες κι όχι μια Χιονάτη.
Κι ας μην αρχίσω με τον φυσιολάτρη, νεκρόφιλο, κακομαθημένο πρίγκιπα. Ευχαρίστως θα του έδινα εκείνου το μήλο για να του κάτσει. [Το μήλο, όχι η Χιονάτη.] Στην δική μου "Χιονάτη" θα έστελνα τον πρίγκιψ στην μάγισσα! Όσο και νά'ναι θα ξανάνιωνε το κορίτσι. Άλλωστε δεν θα τον είχε για τα πνευματικά του χαρίσματα. Τους νάνους θα τους συνταξιοδοτούσα στο αδαμαντορυχείο που θα είχα αγοράσει. Τη Χιονάτη θα την έστελνα για περαιτέρω σπουδές σε ένα all-girls boarding school, σαν αυτό που έστειλαν τον Xavier Dolan στην ταινία, "Σκότωσα τη Μητέρα μου". Και αυτοί και εμείς θα ζούσαμε όλοι καλύτερα.

Τσαχπινια, Πουτανιά και Ξουράφι Μυαλό

Το αγαπημένο μου κορίτσι όμως είναι η Σταχτοπούτα. Δεν ξέρω τι της βρήκε της τερατόμορφης μητριάς με τις δυο beach balls για κόρες ο πατήρ Σταχτοπούτος, αλλά σακέν α σον γκού!
Το σημαντικό είναι ότι το κορίτσι μας δεχόταν στωικά αυτήν την κακομεταχείριση από τις άλλες τρεις κότες ενώ το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε ήδη. Ο Πρίγκιψ... πολύ εντάξει παιδί. Οκ, είχε ένα φετίχ με τα ψιλοτάκουνα, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος. Το σημαντικό είναι ότι ο προχό ρομαντισμός του τον έκανε να ερωτευτεί κεραυνοβόλα και μετά να κάνει τον Σέρλοκ Χολμς στο βασίλειο για να βρει μια ομορφοπούλα που κυκλοφορούσε κουτσαίνοντας. Μπράβο του όμως για την υπομονή και την επιμονή του.

Βρεκεκέξ

Δεν θα πω για την άλλη που φίλησε τον βάτραχο γιατί θα αναφερθώ στον Φρόυντ και στον Γιουνγκ και θα γίνω πολύ κακός! Μα πόσο desperate θα μπορούσε να γίνει κι αυτή;

Έχω δει και πολλά τέρατα που έχουν πάρει πανέμορφες [και το αντίθετο]. Αν τα παιδιά είναι ευτυχισμένα εμένα δεν μου πέφτει λόγος.

Υπάρχουν πρίγκιπες και πρίγκιπες. Κάποια μέρα θα πρέπει οι μεγάλοι να καταλάβουν ότι ο πραγματικός πρίγκιπας για την μικρή τους πριγκιπέσα μπορεί να σηκώνεται στις 5 το χάραμα και να πηγαίνει στη φάμπρικα ή για να ρίξει τα μπετά σε κάποια πολυκατοικία στο Γκάζι. Θα το κάνει όπως για κείνη και τα παιδιά τους. Και αυτό είναι που θα κάνει το δυάρι τους να φαντάζει παλάτι στο μικρό τους βασίλειο. Δεν χρειάζονται τα κορίτσια μας να μεγαλώνουν με ψευδαισθήσεις, αλλά με την ικανότητα να διαλέγουν σωστά τον σύντροφό τους που μπορεί να μην έρθει καβάλα στο λευκό του το άτι, αλλά σε μικρό τσινκουετσέντο, και με τον δικό του τον τρόπο, θα της χαρίσει όλα τα πλούτη της γης.
Ρησπέκτ!