Τελοσχρονιάτικες Κακίες

31 Δεκεμβρίου, 2010, σήμερα!
Στο σπίτι με άδεια! Οι περισσότερες εκκρεμότητες του '10 [εκ]πληρωμένες. Μετάφραση μεγάλη ολοκληρώθηκε και εστάλη! [Yes!]
Κι εδώ κάπου θα ξεκινήσω με τις τελευταίες μου κακίες για την χρονιά 2010 για να ξεκινήσω την επόμενη με μια καλή κουβέντα [λέω εγώ τώρα].
Τελοσχρονιάτικη κακία Νο.1
Κοιμήθηκα αργά. Ξύπνησα νωρίς; Γιατί; Ξεκίνησαν οι junior entrepreneurs πουρνό πουρνό να βαράνε τα κουδούνια για να πουν τα κάλαντα. Εντάξει, παράδοση είναι. Αλλά τα σκασμένα είναι απαραίτητο να βγουν στην καλαντότσαρκα στις 8 το πρωί; Γιατί δεν σηκώνονται στις 9, να πιουν το γαλατάκι τους, να διαβάσουν τους στοίχους των καλαντών, να κάνουν πρόβα, να ζεστάνουν τη φωνή τους; Αλλά όοοοοχι, κατευθείαν στο χρήμα! Και λέω χρήμα γιατί τα περισσότερα δεν νοιάζονται για τα κάλαντα και την παράδοση, αλλά για τα ευρώπουλα που θα 'κονομήσουν. Πείτε με κακό, αυτήν την εντύπωση έχω.
Φόρεσα τις ωτοασπίδες, έριξα το ένα από τα τρία μου μαξιλάρια πάνω στο κεφάλι και συνέχισα να ονειρεύομαι. [Δεν γράφω τι ονειρεύτηκα. Να μη σας νοιάζει! :Ρ]
Και κάπου εδώ έρχομαι στην...
Τελοσχρονιάτικη κακία Νο.2
Κράτησα κι εγώ μια παντελώς ελληνική παράδοση. Σαν βέρος Έλληνας, πήγα την τελευταία στιγμή να πάρω τα τέλη κυκλο[ε]φορίας! Τις τελευταίες μέρες, όποτε τύχαινε να ανοίξω την τιβί, τα δελτία έδειχναν κάτι ουρές ΝΑ! στις εφορίες με κόσμο αγχωμένο να αγοράσει το δικαώμα οδήγησης στους ελληνικούς δρόμους. Λύσσα λέμε! Ατελείωτες ουρές, διαμαρτυρίες, καυγάδες και νααααα τα συνεργία των καναλιών. Κι αναρωτιούμαι τώρα, εγώ πήγα στην τράπεζα κάτω από το σπίτι, περίμενα 3 λεπτά και σε 5 είχα το συμπαθητικό αυτό σηματάκι στα χέρια μου. Όλοι αυτοί στις ουρές στην εφορία δεν έχουν μια τράπεζα κάπου κοντά τους να πάνε να ξεμπερδέψουν με το σήμα; Είμεθα εθνικώς γιαχού;
Φτάνω λοιπόν στο ταμείο. Ο πολύ ευδιάθετος και συμπαθητικός κυριούλης εκεί, μετά από ανταλλαγή ευχών, με εξυπηρέτησε. Και καθώς μετρούσε τα €120 που του έσκασα για το σήμα, ξαφνικά ήρθε η Τελοσχρονιάτικη Κακία Νο.1 να με στοιχειώσει!!!
Τα αυτιά μου δέχτηκαν αυτό το υψηλής συχνότητας ντίνγκι-ντίνγκι που κάνουν τα τρίγωνα! [τα μεταλλικά, όχι τα Σαλονικιώτικα!] Πιτσιρικάς τριγωνοφέρων και κοκοφωνίξ, με διάθεση είσπραξης είχε εισβάλει στην τράπεζα και στην καλή μας διάθεση. Ξεκίνησε τα πρωτοχρονιάτικά κάλαντα σε εκδοχή πιτσιρικά τριγωνοφέροντος και κακοφωνίξοντος:
Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
σ' εισ' αρχόντισσα κυρί-ι-ι-ι-α-α-ααα!
Άγιος Βασίλης έρχεται
Ψηλή μου δεντρολιβανιά-α-α-α-α!
Με κοίταξε ο κυριούλης και, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, ξεστόμισε ένα απογοήτευσης κι απόγνωσης "ω, Παναγιά μου!" Συμφώνησα απόλυτα μαζί του.
Μα πάνε καλά τα μικρά; Μας δουλεύουν κανονικότατα ΚΑΙ αυτά; Πάε χρυσό μου να μάθεις τα λόγια! Κάνε μια γαργάρα με ένα-δυο ωμά αυγά να ανοίξει η φωνή! Σε ίδρυμα με λεφτά ήρθες, λεφτά που ήρθες να εισπράξεις! Αν είναι να την κάνεις τη δουλειά, κάνε την σωστά τουλάχιστον. Εγώ και οι υπόλοιποι στην τράπεζα σε τι σου φταίξαμε;;;;;
Έφυγα τρέχοντας.
Νομίζω ότι 2 τελοσχρονιάτικες κακίες φτάνουν για τώρα. Αν πάρει μπρος το αμάξι και μιας και τα τελευταία χρόνια ο ασπρομουσάτος ταρανδοκινούμενος παππούλης με έχει χ...[μπηπ]...σμένο κανονικότατα, θα πάω να μου αγοράσω το δωράκι μου χωρίς να έχω το άγχος του αν θα το βρω κάτω από το δέντρο αύριο. Από την άλλη σιγά να μην περνούσα το '10 being εξαναγκαστικά a good boy, για να μου φέρει εκείνος δώρο! Πριτς! [Τελοσχρονιάτικη Κακία Νο.3 ίσως;]

Καλή χρονιά και τα μάτια σας 11!

Οι Πρίγκιπες των Παραμυθιών κατά CineStef

Προχθές διάβασα μια άκρως ενδιαφέρουσα ανάρτηση στο μπλογκ ΠΑΠΑΛΑ με τίτλο, "Οι Πρίγκιπες των Παραμυθιών". Μιας και πρόσφατα είχα κάνει κάποιες ανάλογες σκέψεις, σκέφτηκα να τις καταθέσω ως σχόλιο και μετά ως ανάρτηση εδώ.

Και γράφω...

Η Κοκκινο-κουτή-τσα κι ο καλός ο Λύκος

Δεν υπάρχει πιθανότητα να πω στα εγγόνια μου την "Κοκκινοσκουφίτσα" για να μεγαλώσουν, να ντύνονται με μονόχρωμες κιτς κάπες και κόκκινους σκούφους και να με γηροκομήσουν σε μια καλύβα σε ένα δάσος, που ζήτημα να υπάρχει δάσος στην Ελλάδα τότε. Αν η μοίρα μου είναι τέτοια, θα επιστρατεύσω τον κυνηγό, ο οποίος θα έχει γεράσει κι αυτός μέχρι τότε, θα το ρίξουμε στο κουμκάν και τον κακό τον λύκο θα τον κάνουμε κατοικίδιο. Δεν θα είναι και άσχημη η καλύβα στο δάσος. Ένα jacuzzi μόνο θα προσθέσουμε. Καλό θα ήταν αν υπήρχε και ζαχαροπλαστείο κάπου κοντά. Η μικρά Κοκκινο-κουτή-τσα να πάει να παντρευτεί όποιον θέλει και ας ζήσουν καλά. Εμείς σίγουρα θα ζήσουμε καλύτερα.

Ο Νάνος και οι Εφτά Χιονίστρες

Να πω και για τη Χιονάτη; Άααααλλη πάλι κι αυτή. Εγώ βρίσκω την κακιά, μάγισσα, γριά και γουοτέβερ άλλο πολύ πιο κουλ τύπισσα. Το κορίτσι κοιτάζοντας στον καθρέφτη έκανε ασκήσεις αυτοπεποίθησης. Δεν φταίμε αν η μικρά δεν μάσησε καλά το μήλο και της έκατσε στο λαιμό.
Τα εφτά μικρά νανάκια όμως, εργαζόμενα παιδιά ήταν. Τι διαμάντια να της δώσουν της δόλιας όταν κάθε μέρα με το σχόλασμα τους έψαχναν τις τσέπες οι σεκιουριτάδες στο αδαμαντορυχείο; Δεν συμφωνώ με το να κάνουν την μικρή Χιονάτη δουλάρα στο σπίτι γιατί σε αυτήν την καλοπέραση τους είχε μάθει η μαμά τους. Το οιδιπόδειο πάει κι έρχεται. Γι' αυτόν τον λόγο τους εύχομαι εφτά χιονίστρες κι όχι μια Χιονάτη.
Κι ας μην αρχίσω με τον φυσιολάτρη, νεκρόφιλο, κακομαθημένο πρίγκιπα. Ευχαρίστως θα του έδινα εκείνου το μήλο για να του κάτσει. [Το μήλο, όχι η Χιονάτη.] Στην δική μου "Χιονάτη" θα έστελνα τον πρίγκιψ στην μάγισσα! Όσο και νά'ναι θα ξανάνιωνε το κορίτσι. Άλλωστε δεν θα τον είχε για τα πνευματικά του χαρίσματα. Τους νάνους θα τους συνταξιοδοτούσα στο αδαμαντορυχείο που θα είχα αγοράσει. Τη Χιονάτη θα την έστελνα για περαιτέρω σπουδές σε ένα all-girls boarding school, σαν αυτό που έστειλαν τον Xavier Dolan στην ταινία, "Σκότωσα τη Μητέρα μου". Και αυτοί και εμείς θα ζούσαμε όλοι καλύτερα.

Τσαχπινια, Πουτανιά και Ξουράφι Μυαλό

Το αγαπημένο μου κορίτσι όμως είναι η Σταχτοπούτα. Δεν ξέρω τι της βρήκε της τερατόμορφης μητριάς με τις δυο beach balls για κόρες ο πατήρ Σταχτοπούτος, αλλά σακέν α σον γκού!
Το σημαντικό είναι ότι το κορίτσι μας δεχόταν στωικά αυτήν την κακομεταχείριση από τις άλλες τρεις κότες ενώ το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε ήδη. Ο Πρίγκιψ... πολύ εντάξει παιδί. Οκ, είχε ένα φετίχ με τα ψιλοτάκουνα, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος. Το σημαντικό είναι ότι ο προχό ρομαντισμός του τον έκανε να ερωτευτεί κεραυνοβόλα και μετά να κάνει τον Σέρλοκ Χολμς στο βασίλειο για να βρει μια ομορφοπούλα που κυκλοφορούσε κουτσαίνοντας. Μπράβο του όμως για την υπομονή και την επιμονή του.

Βρεκεκέξ

Δεν θα πω για την άλλη που φίλησε τον βάτραχο γιατί θα αναφερθώ στον Φρόυντ και στον Γιουνγκ και θα γίνω πολύ κακός! Μα πόσο desperate θα μπορούσε να γίνει κι αυτή;

Έχω δει και πολλά τέρατα που έχουν πάρει πανέμορφες [και το αντίθετο]. Αν τα παιδιά είναι ευτυχισμένα εμένα δεν μου πέφτει λόγος.

Υπάρχουν πρίγκιπες και πρίγκιπες. Κάποια μέρα θα πρέπει οι μεγάλοι να καταλάβουν ότι ο πραγματικός πρίγκιπας για την μικρή τους πριγκιπέσα μπορεί να σηκώνεται στις 5 το χάραμα και να πηγαίνει στη φάμπρικα ή για να ρίξει τα μπετά σε κάποια πολυκατοικία στο Γκάζι. Θα το κάνει όπως για κείνη και τα παιδιά τους. Και αυτό είναι που θα κάνει το δυάρι τους να φαντάζει παλάτι στο μικρό τους βασίλειο. Δεν χρειάζονται τα κορίτσια μας να μεγαλώνουν με ψευδαισθήσεις, αλλά με την ικανότητα να διαλέγουν σωστά τον σύντροφό τους που μπορεί να μην έρθει καβάλα στο λευκό του το άτι, αλλά σε μικρό τσινκουετσέντο, και με τον δικό του τον τρόπο, θα της χαρίσει όλα τα πλούτη της γης.
Ρησπέκτ!

Σ. Ε. Ξ.

Πρωί-πρωί και κολλημένος στην κίνηση, χτύπησε το κινητό. Δεν είχα καλό σήμα στον περιφερειακό Γαλατσίου. "Καλ...έρα! Σε θέλ... Κάνε κάτ... πεθ...νω!"

Αργότερα έλαβα ένα SMS: "Κάνε μου αυτό που ξέρεις. Και στον σκύλο μου γιατί υποφέρει."

Μετά από ώρα, χτύπησε το σταθερό του γραφείου. Φίλη που είχε εξαφανιστεί κάτι μήνες. "Στεφάν, ο Παναγιώτης έχει πέσει ξερός στον καναπέ. Ο κόσμος γύρω μου χάνεται. Νιώθω κι ένα σφίξιμο. Σε χρειαζόμαστε και οι δυο. Είναι urgent! A propo, καλά είσαι;"

Το απόγευμα χτύπησε και πάλι το κινητό. "Στεφανούλιιιιιιι; Μωλέεεεεε, ντλέπουμαι, αλλά... ξέρεις τώρα. Πώς να το πω; Εμ... Αμ... Δηλαδή..."

Πριν σχολάσω, παρατήρησα ότι η συνάδελφος έχει πέσει πάνω στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή. Όχι δεν κοιμόταν. Δεν κάλεσε το εσωτερικό νούμερο. Δεν μου έστειλε SMS. Απλά σήκωσε το κεφαλάκι της και με κοίταξε παραπονεμένα. Ήξερα τι έπρεπε να κάνω εκείνη τη στιγμή.

Το καθήκον μου!

Το κάνω πολλές φορές τη μέρα. Κάθε μέρα. Με λάδι. Το Κρητικό ελαιόλαδο είναι θαυματουργό. Αυτό ξέρω. Αυτό εμπιστεύομαι. Αυτό αγαπώ. Satisfaction και αποτελέσματα guaranteed.

Σκέφτομαι να το κάνω επάγγελμα. Αυτόματη θέση εργασίας. Με φόρτο. Πάντα είχε δουλειά και πάντα θα έχει. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα το κάνει ο ένας στον άλλο.
 
Σήμερα δεν ξύπνησα καλά. Πήγα στη δουλειά ζαβλακωμένος. Χθες είχα βγει. Τόσος κόσμος με είδε.
Πήγα στην κουζίνα του γραφείου και έβγαλα το ελαιόλαδο από το ντουλάπι. Έριξα την πρώτη σταγόνα. Πλατς.

"Κάτι δεν πάει καλά," σκέφτηκα. Τότε διαπίστωσα ότι στο φλιτζάνι δεν είχα βάλει νερό.
Δεν είμαι καλά.
Τείνω να είμαι ανίκανος να το κάνω μόνος μου. Έστειλα SMS για να αναλάβει κάποιος άλλος την υπόθεσή μου.
Σε λίγη ώρα, έλαβα την απάντηση.

ΣΕΞ-εμάτιασα, παιδί μου. Σε λίγο θα είσαι περδίκι."