Dogus Astegus [έστω και για λίγο]

Ήταν Δευτέρα απόγευμα όταν τον είδα να μπαίνει φουριόζος στο σπίτι. Αναφέρομαι στον κατοικίδιο άνθρωπο που έχω υιοθετήσει, την ψωνάρα που γράφει εδώ με το καλλιτεχνικό, CineStef.

-"Μπιλάκι," μου λέει, "απόψε θα κάνεις το κινηματογραφικό σου ντεμπούτο!"

-"Εχέσθην! Για κάνα κατούρημα δε θα με πας;", του είπα.

Δεν μου απάντησε. Έτρεξε στη ντουλάπα του κι άρχισε να βγάζει διάφορα ρούχα. Φόρεσε κάτι παλιά, πάνινα παπούτσια, ένα σκισμένο τζιν παντελόνι, μια παλιά μπλούζα, ένα παλτό από το 1821, σκούφο και γάντια. Πήρε τον υπνόσακο κι ένα σακίδιο, στο οποίο πέταξε μέσα ένα μπουκάλι νερό, κάτι φρίσκις, μικρές πλαστικές σακουλίτσες, κάτι μπισκότα και μισή σοκολάτα.

Νταξ! Δεν μπορώ να πω, με έβγαλε έξω για ένα γρήγορο πότισμα των δέντρων του δήμου και μετά με πέταξε στο πίσω κάθισμα του σκουπιδοτενεκέ με ρόδες του. Ψιχάλιζε.

Καθώς οδηγούσε μου εξήγησε ότι θα πηγαίναμε σε ένα γύρισμα ταινίας. Εγώ; Σε ταινία! Εγώ!

Ω, Λάσση! Λάσση! Πού είσαι μωρή σκύλα να θαυμάσεις τον συνσκύλο σου! Με φαντάστηκα να περπατώ στο κόκκινο χαλί των Όσκαρ με λουρί Ζαν-Πολ Γκωτιέ και να πιτσιλίζω την τουαλέτα της Αντζελίνα Τζολί! Τέλος πάντων, τους κομπάρσους θα κάναμε, αλλά δεν μπορώ να μην ονειρευτώ και λίγο. Θα παριστάναμε έναν άστεγο με το σκύλο του σε μια υπόγεια διάβαση στην Λεωφόρο Συγγρού.

Παρκάραμε στον παράδρομο στην κατεύθυνση προς Πειραιά και Γλυφάδα. Άκου κει Γλυφάδα! Εγώ αντί με "υ" θα την έγραφα με "ει." Ταιριάζει περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία μου.

Βγήκαμε από το σκουπιδοτενεκαμάξι, φορτώθηκε το σακίδιο και τον υπνόσακο και ξεκινήσαμε για την υπόγεια διάβαση να βρούμε το συνεργείο και τον σκηνοθέτη μας.

Μου αρέσει πολύ η Λεωφόρος Συγγρού. Έχει δεντράκια, θάμνους, σκουπίδια! Κατούρησα παντού!

Κάποια στιγμή ο γκριζοκρόταφος έσκυψε κι άρχισε να με αναμαλλιάζει.

-"Αχ και να σ'έβλεπε ο Βασίλης να κάνεις αυτά στη γούνα μου!"

-"Σκάσε! Θα παίξεις τον σκύλο ενός άστεγου. Οι άστεγοι δεν πάνε τα σκυλιά τους για καλλωπισμό!" μου απάντησε.

Εγώ τινάχτηκα λίγο μπας και συνεφέρνω τις μπούκλες μου και σκέφτηκα ότι για την τέχνη τα κάνω όλα.

Λίγο πιο πάνω ήταν η διάβαση. Αλλά το συνεργείο δεν ήταν. Είδα τον ψηλό να σκέφτεται. [λες και το κάνει συχνά]. Με πήρε και πήγαμε σε μια άλλη υπόγεια διάβαση 500 μέτρα πιο κάτω. Αλλά το συνεργείο δεν ήταν. Περάσαμε στην άλλη πλευρά της Συγγρού. Περπατήσαμε αρκετά. Διψούσα. Η βροχή είχε σταματήσει, αλλά τη λάσπη την αισθανόμουν στα πατούνια μου. "Για την τέχνη, Μπιλάκο! Όλα για την τέχνη," εσκέφθην.

Περπατήσαμε κι άλλο. Κι άλλο. Κι άλλο. Φτάσαμε μπροστά σε ένα ορφανοτροφείο. Σταματήσαμε για λίγο και τον είδα να σκέφτεται. Μπα, όχι. Δεν πιστεύω να μου 'κανε καμιά βρομοδουλειά. Συνεχίσαμε για λίγο. Ουφ! Ηρέμησα!

Από δίπλα μας περνούσε κι άλλος κόσμος. Παρατήρησα ότι όλοι μας κοίταζαν κάπως περίεργα. Τι στο καλό; Κοιτούσα τα βλέμματά τους. Κάποιοι χαμογελούσαν. Μια κυρία είχε ένα απερίγραπτο ύφος αηδίας. Σκέφτηκα ότι μάλλον θα ήμασταν πιστικοί ως άστεγοι. Και μετά μου ήρθε μια φλασιά!!!

Πού πας βλαμμένε ντυμένος άστεγος με το smartphone στο χέρι και το γυαλί το Prada;;;;

Είχα αρχίσει να κουράζομαι. Είχε βγει κι ο ήλιος και η γλώσσα μου είχε φτάσει πιο πίσω κι απ' την ουρά μου. Φτάσαμε πάλι στην πρώτη υπόγεια διάβαση ....αλλά το συνεργείο δεν ήταν. Είχα πλέον κουραστεί κι έπρεπε να πάω επειγόντως στην τουαλέτα. Πήγα επειγόντως στην τουαλέτα.

Εντέλει το συνεργείο δεν το βρήκαμε. Μάθαμε ότι ήταν στην υπόγεια διάβαση πιο πάνω στη Συγγρού. Δεν πειράζει. Το κινηματογραφικό μου ντεμπούτο θα το κάνω μια άλλη φορά. Ίσως να παίξω μια μέρα τον κρυφό εραστή της Λάσση ή τον κολλητό του Σνούπυ. Ο μεγάλος ρόλος, τα βραβεία και η αναγνώριση θα έρθουν με την ερμηνεία μου στην ταινία για την περιπετειώδη ζωή του Μιλού.

Προς το παρόν θα συνεχίσω την καριέρα μου ως μπλόγκερ, φωτομοντέλο κι επαγγελματίας

αγκαλιάζων σκύλος. Ευχαριστώ!