...αν πονάει λέει;... Πράξη Β'

Για άλλη μια φορά ο Νίκος βρίσκει τον εαυτό του στο νυχτερινό κέντρο.

Για άλλη μια φορά η Άννα είναι στη σκηνή
λικνίζοντας τη θανατηφόρα κορμάρα της.
Για άλλη μια φορά τα βλέμματα συναντιούνται.
Μεσολάβησαν πολλά από κείνο το χορό
που είχε κάνει τον Κρητίκαρο να δακρύσει.
Έζησαν πολλά. Πάρα πολλά.
Έρωτα παθιασμένο.
Δάκρυα. Χαμόγελα. Μουγκρίσματα ηδονής.
Απρόοπτες χαρές και λύπες. Καυγάδες.
Απόπειρες δολοφονίας. Απόπειρα αυτοκτονίας.
Ξυλοδαρμοί.
Ποτά ναρκωτικά. Απειλές....
Όλες τις κατάρες του Φαραώ...
για να κάνει τον κύκλο του
ο πραγματικά θυελλώδης έρωτάς τους
...και...
μέσα στην αγάπη που έχει ο ένας για τον άλλο,
προσβλήθηκαν οι ψυχές τους από το ανυπέρβλητο μίσος.
Τάσεις φυγής.
Ξεσπάσματα θυμού.
Δάκρυα. Δάκρυα. Δάκρυα.
Μια σύγχρονη αρχαία τραγωδία.
Και καθώς ετοιμάζομαι να ρίξω
τον τελευταίο υπότιτλο της υπογραφής,
Αναρωτιέμαι μέσα στη νύχτα...

Μπορεί κανείς να ερωτευτεί το έτερον ολόκληρον
χωρίς κάποια στιγμή να το μισήσει θανάσιμα;

Και ως μοντέρνα κορυφαία του δικού μου Χορού,
μου απαντά για άλλη μια φορά
ο λυγμός της Ραλλίας...

"Ένας Θεός... ένας Θεός μόνο το ξέρει
πάθος τρελό αν θα σε φέρει
Κι αν δεν μπορείς... να συγχωρείς
μη μετανιώσεις
Θα 'μαι εδώ... για να μπορείς
να με προδώσεις"...

(στίχοι: Ελένη Γιαννατσούλια - "Ένας Θεός")