Σ. Ε. Ξ.

Πρωί-πρωί και κολλημένος στην κίνηση, χτύπησε το κινητό. Δεν είχα καλό σήμα στον περιφερειακό Γαλατσίου. "Καλ...έρα! Σε θέλ... Κάνε κάτ... πεθ...νω!"

Αργότερα έλαβα ένα SMS: "Κάνε μου αυτό που ξέρεις. Και στον σκύλο μου γιατί υποφέρει."

Μετά από ώρα, χτύπησε το σταθερό του γραφείου. Φίλη που είχε εξαφανιστεί κάτι μήνες. "Στεφάν, ο Παναγιώτης έχει πέσει ξερός στον καναπέ. Ο κόσμος γύρω μου χάνεται. Νιώθω κι ένα σφίξιμο. Σε χρειαζόμαστε και οι δυο. Είναι urgent! A propo, καλά είσαι;"

Το απόγευμα χτύπησε και πάλι το κινητό. "Στεφανούλιιιιιιι; Μωλέεεεεε, ντλέπουμαι, αλλά... ξέρεις τώρα. Πώς να το πω; Εμ... Αμ... Δηλαδή..."

Πριν σχολάσω, παρατήρησα ότι η συνάδελφος έχει πέσει πάνω στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή. Όχι δεν κοιμόταν. Δεν κάλεσε το εσωτερικό νούμερο. Δεν μου έστειλε SMS. Απλά σήκωσε το κεφαλάκι της και με κοίταξε παραπονεμένα. Ήξερα τι έπρεπε να κάνω εκείνη τη στιγμή.

Το καθήκον μου!

Το κάνω πολλές φορές τη μέρα. Κάθε μέρα. Με λάδι. Το Κρητικό ελαιόλαδο είναι θαυματουργό. Αυτό ξέρω. Αυτό εμπιστεύομαι. Αυτό αγαπώ. Satisfaction και αποτελέσματα guaranteed.

Σκέφτομαι να το κάνω επάγγελμα. Αυτόματη θέση εργασίας. Με φόρτο. Πάντα είχε δουλειά και πάντα θα έχει. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα το κάνει ο ένας στον άλλο.
 
Σήμερα δεν ξύπνησα καλά. Πήγα στη δουλειά ζαβλακωμένος. Χθες είχα βγει. Τόσος κόσμος με είδε.
Πήγα στην κουζίνα του γραφείου και έβγαλα το ελαιόλαδο από το ντουλάπι. Έριξα την πρώτη σταγόνα. Πλατς.

"Κάτι δεν πάει καλά," σκέφτηκα. Τότε διαπίστωσα ότι στο φλιτζάνι δεν είχα βάλει νερό.
Δεν είμαι καλά.
Τείνω να είμαι ανίκανος να το κάνω μόνος μου. Έστειλα SMS για να αναλάβει κάποιος άλλος την υπόθεσή μου.
Σε λίγη ώρα, έλαβα την απάντηση.

ΣΕΞ-εμάτιασα, παιδί μου. Σε λίγο θα είσαι περδίκι."