Being

After doing my blogpoll two posts back, my friend Peter, who resides in Vancouver, British Columbia, emailed me one of his poems, relative to the subject matter of the poll, which referred to my much despised questions from grown-ups during my childhood years.

I am sharing it with you all...

Being

As I recall,
I never ever liked being
a kid
always looking forward to
the day I’d be one of them –
a grownup

They said
It isn’t all that fun being a grownup

What the hell were they talking about?
They answered to no one,
stayed up late,
had money,
kissed,
screwed!

How could they say that?

Bitter,
I wrote them off as fools

Soon after,
I reflected…

Much later,
piqued,
I realised
that they must have liked their childhood

Now, sorry,
I recognise
that they treasured their childhood
more than I treasure being a grownup –

who loves being a kid

from Tossing and Turning
(selfexpress publishing, 2000)
© Peter R. Soulikias

La Piggynini sings... Operrrrrra!

The Divine Miss Piggy in a rare operatic appearance!!!
Dedicated to Vissarionas who can certainly sing opera better than Piggy.
[Don't you guys tell her I said that!]

Εμένα μού τά'χαν πρήξει. Εσάς;

Miss Piggy... ΟΠΑ!!!!!!!

Σπάσε τα όλα Piggy!!!

Αφιερωμένο στον Άγγελο που σήμερα κλείνει τα 35!

Τρέλες 2

Ένα καλοκαίρι εθεάθη ο CineStef να κυκλοφορεί στο λιμάνι των Χανίων με δυο λεπτές και ψηλές καλλονές. Η μια κατάξανθη πρασινομάτα και η άλλη μελαχρινή καστανομάτα.
Αγκαζέ κυκλοφορήσαν στο παλιό λιμάνι. Έκαναν την προμενάντ τους στον Φάρο. Ήπιαν τα σφηνάκια τους σε μπαράκι. Ήπιαν κι άλλα σφηνάκια σε γνωστό καφέ. Η ξανθιά ακούστικε να λέει «Ja! Ja!» και «smogasborg». Η μελαχρινή έλεγε κάτι τύπου, «Si, si, mi querido Esteban. Yo adoro su isla hermosa».
Κι ο Esteban, εμμμ... ο CineStef, χαμογελούσε και κερνούσε αβέρτα κουβέρτα. Τα inquiring eyes όμως τον είδαν. Και σε ταχύτητα φωτός κυκλοφόρησε η βρόμα τύπου «πάει, χάλασε το παιδί. Έγινε κι αυτό ένα καμάκι του λιμανιού. Ψώνισε τις τουρίστριες και σίγουρα θα τις ‘ντούρντισε’ και τις δυο».
Την επόμενη μέρα πήγε ο CineStef να πιει τον καφέ του μοναχούλης με το ημερολόγιο του και την πέννα του αλα μπρατσέτα. Πριν πάρει την πρώτη γουλιά, διαπίστωσε ότι ο περίγυρος τον κοίταζε με πονηριά στο βλέμμα.
«Γεια σου, ρε μάγκααααααα! Που τις βρήκες ρε σύντεκνε; Γιάντα δε τζη φερες εδώ;»
Ήταν η συνηθισμένη κουτσομπολιοπαρέα αρσενικών του καφέ.
«Αφήστε με! Αφήστε με! Είμαι εξαντλημένος,» απάντησε ο ακόμα με την τσίμπλα στο μάτι CineStef.
Τα παιδιά σεβάστηκαν την επιθυμία του. Του κέρασαν όμως τον καφέ. Τους ευχαρίστησε και συνέχισε το γράψιμο.
Τι να τους έλεγε δηλαδή; Ότι είχε βγάλει βόλτα τη θεία του και την κολλητή της γιατί είχαν μουχλιάσει στο σπίτι και τις παρακάλεσε να κάνουν μια βόλτα στο λιμάνι να πάρουν αέρα και ίσως να τις δει και κάνα πιπίνι και δουν μια άσπρη μέρα;
Ε ΠΟΤΕ!!!

ΥΓ: Τώρα ο CineStef θυμήθηκε κι άλλη μια τρέλα που έκανε σε ένα κλαμπάκι των Χανίων, αλλά δεν θα την εξιστορήσει διότι θα τον κράξει το σύμπαν και όλα τα σύμπαντα του σύμπαντος. Το μόνο που θα πει είναι ότι μετά από 2 ποτήρια κρασί, 2 τζιν τόνικ και 12 σφηνάκια κίγουι, το επόμενο πρωί ξύπνησε μια χαρά. Σαν να είχε πιει το γάλα του και να είχε κοιμηθεί νωρίς.

Αυτοσχέδιο Ψυχολογικό Τεστ

Σας παραπέμπω στο Μπλογκ της Ευδόξου για αυτό το μικρό μεν, ενδιαφέρον δε, τεστ.

Alone On Stage

...or...

Baring One's Soul to the world and Declaring One's Love to the Universe.

“As you set out on the voyage to Ithaca,
wish your road to be long,
full of adventure, full of knowledge.”
Constantine P. Cavafy, 1911

There are times in this life when life imitates art and art imitates life.
In this case I don’t know which of the two has happened… but no matter.
Two bright souls came together under the most bizarre of circumstances… and stayed together. Lived, loved, and traveled… together;
not as “one,”
but two…
…together.
They traveled the world and traveled through life.
They broke Ulysses’ record...
...because all this traveling lasted for four and a half decades.
It began in England… and contrary to what many might think, it continues to this day in Ithaca. They encountered monsters along the way, sea storms, ghosts and spirits, royalty and the common man, opera singers, teachers, headmasters, clergy and four harp-playing women from Russia who made traveling through the Canadian winter bearable.
During this time, while the one was performing alone, the other was working and observing alone backstage. Yet, in this case, the word “alone” really looses its meaning.
Upon their arrival in Ithaca, they encountered yet another warrior in life, who was and is my link to these two wonderful travelers.
Why am I writing all this and what does the title of the this post mean?
I won’t disclose any info just yet. It’s a work still in progress.
But…
I just want to say that his post is dedicated to my friend, who dared to bare his soul to the world by opening his memory banks and recording it all on paper, boldly declaring to the Universe and to his co-traveler that

“My love is boundless and is centered all on you!"

My Favourite Commercials 4 and 5

Those of you who know me personally, know why I put these two commercials in this post.
Those who don't, it's because I am an avid fan of yodeling.
[Here is where I do my sinister giggle.]

When you are a Star, baby, you are a STAR!!!

Like... are we deaf or something?

What happens when you get one of the worlds best violin players to play in a subway station on his authentic Stradivarius some of the most beautiful music written while wearing jeans and a baseball cap?
1037 people walk by.
7 stopped to listen for at least one minute.
1 recognized him.
PEOPLE??????? When are we finally going to stop and listen to the music?????????
Read the article in English.
Read the article in Hellenic.

Αμαλία

Υπολίνομαι...

http://fakellaki.blogspot.com/

Τι θέλει να πει το ποιητή ή/or Like... what...?

I looked out of the office window today and realized that this little white car had parked right behind my limo.

Is, like, the Universe trying to tell me something?

Glitter And Be Gay

…και για να έχουμε καλή συνεννόηση, σε αυτή την περίπτωση το «glitter» πάει να πει «λάμπω» κι όχι το καλλυντικό και «gay» πάει να πει «ευτυχής, κεφάτος, ζωντανός».

Άρια από την οπερέτα “Candide” του Leonard Bernstein. Φόρος τιμής του συνθέτη προς τον Donizetti και το bel canto γενικά.

Με τέσσερα Μι δίεση, αρκετά Ντο και Ρε δίεση, όλα προς τα άνωθεν του πενταγράμμου.

Το γενικό νόημα του τραγουδιού είναι η πολύ απλή οικουμενική αλήθεια και νόμος της φύσης:
Ντάιαμοντζ αρ ε γκερλς μπεστ φριεντ!
Και ποιος γα... την τιμή και την αγνότητά μας μπροστά στα πανάκριβα μπιζουδάκια μας!!!

Εδώ η σούπερ υψίφωνος Natalie Dessay ερμηνεύει το Glitter and Be Gay με τον δικό της μοναδικό τρόπο.

Αφιερωμένο στη φίλη μου που ενώ πριν από 10 χρόνια της είπα ότι είναι σοπράνο, εκείνη επέμενε ότι ήταν και παραμένει μεσόφωνος. F.Y.I. μου απέδειξε ότι είχα δίκιο όταν τραγουδώντας μέσα στο αμάξι κόντεψε να σπάσει το παρμπρίζ και τα μισά τζάμια του πύργου Αθηνών.

Προσοχή... αν επιχειρήσετε να παρακολουθήσετε το βιντεάκι αυτό στο γραφείο σας εν ώρα εργασίας... χαμηλώστε την ένταση ή φορέσετε ακουστικά.
Αλλιώς η απόλυση σας θα είναι σίγουρη.
Απολαύσετε!!!

Εφη Σαρρή: Αδύνατον

Okay, there is a little story behind this one.
Ten years ago I was working for a post-production house and they assigned me the editing of a music video. Little did I know which one it was.
I was given about six hours of footage to edit. Much to my surprise, I realized that during filmimg, the playback was not recorded on the digital video.
"Oyvey," I thought in English.
"Οϊμέ," I thought in Greek.
There was only one thing I could do: Get the CD and listen to the song 150 times until it became one with my brain cells.
As a result, I could look at Efi lip-synch to the words and know exactly at what point she was at any given moment in the song.
So... after over a week of editing the video clip, it was then rendered and finalized by my colleague Tony on the Henry editing suite.
Here it is for your enjoyment.
Note: No matter what anyone says, Efi RULES!!!

Lovin' dat Matt!

Matt!!! Cheers from your fan club in Greece and your fellow Torontonians in Athens!!!!!
Αυτό το παιδί δεν το χορταίνω!!!
2 cd προς το παρόν και τα δυό super!!!
To Back in Town με τον υπέροχο Matt Dusk είναι ό,τι πιο ιδανικό για να γκαζώνει κανείς την Jaguar στις στροφές πάνω από τη Γαλλική Ριβιέρα. Άντε μου κάνει και στην παραλιακή προς Σούνιο με το Peugeot 106!
Αφιερωμένο σε όλους/ες που ψωφάμε για torch songs και crooners!!!

Aggelos Spyrou ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ: Το παραμύθι του Κήπου

Aggelos Spyrou ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ: Το παραμύθι του Κήπου

Διαβάστε προσεχτικά...

Απολαύστε...

Άγγελε, σ'ευχαριστώ για αυτό το μικρό αριστούργημα που μας χάρισες...

My Favourite Commercials 2 and 3

The Gap: Khaki-a-go-go

This real groovie commercial got me dancing in the screening room of Industry Films a few years ago. It's totaly Zen! Enjoy!!!


Bud Light: Fridge

This one is a real hoot! Let me tell ya guys and dolls, this one went though Cannes.


And the best part...
Both of the above commercials were produced by my beloved friend Tina in Toronto!
Way tah go superwoman!!!!

My Favourite Commercials

Oscar Mayer Commercial -1973
Going down memory lane tonight, and after a chat with The Espressionist, I was inspired to search for some of my favourite commercials while growing up.
This is the best!!! And yes, I was old enough in 1973 to remember this and the words to it:
Enjoy!!!

My bologna has a first name
it's O-S-C-A-R,
my bologna has a second name,
it's M-A-Y-E-R.
Oh! I love to eat it every day
and if you ask me why I'll say.
'Cause Oscar Mayer has a way with B-O-L-O-G-N-A!

Σήμερα διάβασα... 2

Έχω ακούσει για νεκροταφεία αυτοκινήτων, πλοίων, ελεφάντων, ανθρώπων... αλλά για Kοιμητήριο Λησμονημένων Bιβλίων... ποτέ.

Διάβασα την αγγλική (από τα ισπανικά) μετάφραση και μετά την ελληνική, που είναι σαφώς ανώτερη. Ή την έχουμε τη γλώσσα, ή δεν την έχουμε!

Στην ιστοσελίδα του Εκδοτικού Οργανισμού Λιβάνη γράφει:

"H Σκιά του Aνέμου είναι ένα μυθιστόρημα για το μαγικό ταξίδι ενός αγοριού, του Nτανιέλ, στα μυστικά και τα φαντάσματα μιας σκοτεινής πόλης, με αφετηρία την αναζήτηση ενός μυστηριώδους συγγραφέα που τα βιβλία του, ακατανίκητα σαγηνευτικά, είναι ένας θανάσιμος κίνδυνος για όποιον τα κατέχει.

O Nτανιέλ οδηγείται από τον πατέρα του στο Kοιμητήριο των Λησμονημένων Bιβλίων, όπου του αποκαλύπτεται ένα μυστικό που θα αλλάξει τη ζωή του για πάντα: πρόκειται για μια μυστική βιβλιοθήκη, στην οποία βρίσκονται όλα τα ξεχασμένα βιβλία περιμένοντας εκείνο τον αναγνώστη που θα τα βγάλει από τη λήθη.

Ο πατέρας του τον προτρέπει να διαλέξει ένα βιβλίο μέσα από τους λαβύρινθους του Κοιμητηρίου. O Nτανιέλ επιλέγει το βιβλίο H Σκιά του Ανέμου, ένα μυθιστόρημα που θα τον γοητεύσει και θα τον παρακινήσει να ανακαλύψει και τα υπόλοιπα έργα του συγγραφέα του, του Χουλιάν Καράξ.

Σοκαρισμένος, έρχεται αντιμέτωπος με τη φοβερή αποκάλυψη ότι κάποιος καταστρέφει τα αντίτυπα των έργων του Καράξ και ότι το δικό του είναι το μοναδικό που υπάρχει. Στην προσπάθειά του να ανακαλύψει την αλήθεια, θα διαβεί τις πύλες των σκοτεινότερων μυστικών της πόλης, σε έναν κόσμο που τον σκιάζουν δολοφονίες, μαγεία, παραλογισμός, πλεκτάνες και καταδικασμένοι έρωτες."

Ο Carlos Ruiz Zafón έγραψε μια συναρπαστική ιστορία που εξελίσεται κυρίως στην Βαρκελώνη της δεκαετίας του 40. Το βιβλίο αυτό το πάω με 1000! Δε λέω τίποτε άλλο. Διαβάστε το...

O Paraksenos Taksidiotis

I am writing this post while on the F/B Lissos, while floating somewhere between the Cretan Sea and the Aegean.
The feeling is wierd. Sattelite internet. Kinda scary. But you guys know that I can't do without you all so I am taking advantage of any technological developments to log on and say Hiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!
So....
Hello Vancouver!
Hello London and Edinburgh!
Hello Athens, Chania, Volos and Thessaloniki!
Hello to [eek!] Toronto and Cambridge!
Hello Votanikos, Nikaia, Kiourka, Igoumenitsa, Kavala and Katerini!
[I love this!]
And a special hello to Bologna and Barcelona!
The weather is great. The sun is shining. For the first couple of hours the Figster and I did some sun tanning up on the deck. Now he is up in his doggie cabin with a few other cocker spaniels, poodles, a rottweiler and some other real fuzzy cutie pies.
When Crete disappeared in the distance I decided to come write.
So, I hope everyone had a great Easter and may you get back home safely and a few pounds overweight.
So, as I float away from my dear bloggi, I bid you all ta taaaaaa and see ya in Athens!!!!
Off I go to chase pirates in the Cretan high seas and to sing some seabound ditties up on the deck with da captain!
E ya molla! E ya lessa!
[If anyone can tell me what the hell that means, I'd appreciate it.]
Ciao!

Καλό Πάσχα! Happy Easter!

Καλό Πάσχα!

Χρόνια Πολλά!

Εύχομαι το Φως του Κυρίου να λάμπει πάντα στις ψυχές μας.

Happy Easter!

May the Light of the Lord enlighten our souls!

Τρέλες

Πως μού’ρθε τώρα να γράψω για τρέλες που έχω κάνει στο παρελθόν, δεν γκατέω.
Σκέφτηκα να γράφω που και που και καμιά από τις αρκετές που έχω κάνει ή έχω ζήσει στο παρελθόν.
Ξεκινώ λοιπόν.
Γυρίζω πίσω στο 1989 στο μακρινό Βανκούβερ τότε που φοιτούσα στην κινηματογραφική σχολή.
Στην τάξη ήμασταν 13 άτομα. Μας είχαν πει ότι κάθε Σάββατο θα είχαμε προβολές ταινιών στην αίθουσα προβολών της σχολής. Το κλου ήταν ότι κάθε βδομάδα θα διάλεγε ένας από μας ποια ταινία θα βλέπαμε όλοι. Θα την παρουσίαζε, θα έλεγε κάποια λόγια για το έργο και θα εξηγούσε γιατί επέλεξε να δούμε τη συγκεκριμένη.
Ήρθε και η βδομάδα που έπρεπε να επιλέξω εγώ την ταινία.
Εγώ φρέσκος από το πανεπιστήμιο, είχα χιλιάδες ταινίες στο μυαλό κι ήμουν έτοιμος να τρέξω να ξεθάψω θαμμένα αριστουργήματα της μεγάλης οθόνης.
Τι σου είναι το Ντι Εν Εη όμως!
Η σκέψη μου ήταν πολύ απλή:
Είμαι ο μόνος Ευρωπαίος εκεί; Είμαι. Άρα η ταινία θα είναι ευρωπαϊκή.
Είμαι ο μοναδικός Έλληνας εκεί; Είμαι. Άρα η ταινία θα είναι από την πατρίδα.
Το δίλημμα: Ποια ταινία να δείξω σε 12 Καναδούς που δεν είχαν ιδέα από την ελληνική ποπ κουλτούρα;
Σκέφτηκα να τους δείξω την «Υπολοχαγό Νατάσα», αλλά μετά, πώς θα έκρυβα τα ζουμιά εκεί που δολοφονείται άδικα ο Ορέστης και μένει η δόλια η Νατάσα μουγκή για να καταλήξει στο Νταχάου; Είχα κι ένα image να υπερασπιστώ.
Δεύτερη επιλογή ήταν η «Μια Τρελή Τρελή Οικογένεια,» αλλά πού να το βρω αυτό στου διαόλου τη νονά.
Τώρα θα μου πείτε γιατί δεν επέλεγα κανά «Ζορμπά»;
Και νά’βλεπα την πατρίδα και να μη ζούμιζα λιγάκι; Μην ξεχνάτε... το image.
Ή τίποτα αγγελοπουλικό; Ε ποτέ!
Κατέληξα σε ένα ποιο φολκλορικό, μελωδικό κι αγαπημένο έργο... το «Ρεμπέτικο».
(Εδώ σημειώνω ότι 2 χρόνια πιο πριν, ήμουν σε μια θεατρική παράσταση στην οποία έπρεπε να παίξω με την φωνή βαριά και βραχνή. Ο σκηνοθέτης είχε την φαεινή ιδέα να με βάλει να μάθω όλο το soundtrack του Ρεμπέτικου απ’έξω και να το τραγουδάω μια φορά τη μέρα για δυο βδομάδες έτσι ώστε να πέσει η φωνή τουλάχιστον 4 τόνους. Ρωτήστε τι τράβηξε το ντους στο σπίτι και το δόλιο μου το αμάξι.)
Κι επιστρέφω στο Βανκούβερ. Πάω λοιπόν, ψάχνω και βρίσκω κόπια της ταινίας και με διαβεβαιώνουν ότι είναι υποτιτλισμένη στα αγγλικά.
Eτοιμάζω την προβολή, ξεκινάει η προβολή... πέφτουν οι τίτλοι της αρχής καθώς αρχίζει και το «Μάνα μου Ελλάς» ...και μένω κάγκελο. Υπότιτλοι ούτε για δείγμα.
Οϊμέεεεεεεεεεεεεεεε!
Ξινίζουν οι Καναδοί, ξινίζουν οι καθηγητές... Ε, όχι, λέω... εμένα δεν θα ανοίξει η καναδική γη να με καταπιεί! «Ντοντ γόρρυ, μάη ντάρλινγκς», τους λέω, «άι γουιλ μέηκ σουρ δατ γιου αντερστέντ έβερυθινγκ».
Ευτυχώς που θυμόμουν τα τραγούδια. Ευτυχώς που ήδη είχα δει την ταινία 5-6 φορές και θυμόμουν καλά τι γινόταν.
Η προβολή ξεκίνησε από την αρχή. Αυτή τη φορά, με βρήκε να στέκομαι κάτω από την οθόνη μπροστά σε όλη την τάξη και για τις επόμενες τρεις ώρες, να μεταφράζω ταυτόχρονα όλα τα λόγια των ηθοποιών και όλα τα τραγούδια...
Το τέλος της προβολής το δέχτηκα με ένα γερό χειροκρότημα και με μια φωνή, που κάποτε τενόριζε, να έχει βυθιστεί κάπου στα άδυτα του μπασοβαρύτονου, [ή αλλιώς, να έχει το μελωδικό τσιτσίρισμα τσαντισμένου τρακτέρ] αλλά με αυτό το γλυκό συναίσθημα που έχει κανείς όταν έχει καταφέρει να σώσει μια κατάσταση και για ώρες φέρει το βλέμμα που λέει στους άλλους: Try that one on for size!

Lighthouse at the Old Venetian Port in Chania

It was a chilly evening tonight.

This did not stop this Chanianian from taking his evening promenade down at the Venetian Port. I must admit, though, that the newly renovated lighthouse was somewhat of a disappointment to me. Ok, I know that it was standing there for hundreds of years and it was ready to topple over, but one would think that it would be fixed to look like its original self. Instead... it gave me the impression that it was made out of plastic. Now, they could still be working on it. I really hope so, cause it really needs a stone surface. I want the new lighthouse to remind me of the old one I so adored all these years on this planet.

Nevertheless, it did grace yet again that wonderful port in the night.

Enjoy!

Sunrise

Upon arriving in Crete, I got off the ship and drove home.

On the way, this is what I saw at 7:18 am.

Sharing it with you...

Enjoy!