Behold... The Sea!

Με αφορμή το "Μέσα στη Γκρίζα Πόλη" του Άγγελου...

Έχω κι εγώ ένα φίλο από τα παλιά. Κάναμε πολλή παρέα. Πολλά χρόνια λέμε. Ήταν πάντα χαμογελαστός και καλοσυνάτος. Συμπαθητικότατο παιδί. Μέσα στην κουλτούρα και τον πολιτισμό θα έλεγα.

Μιλούσαμε καθημερινά και λέγαμε σχεδόν τα πάντα. Ήξερα όμως ότι κάτι μου έκρυβε. Το είχα αντιληφθεί από τα παιδικά μας χρόνια.

Κάποιες φορές τον είχα πιάσει να πνίγεται. Κυριολεκτικά. Μόνο που δεν μελάνιαζε.

«Τι έπαθες πάλι;» ρωτούσα.

Δεν απαντούσε.

Κάποια μέρα μετά από επίμονες ερωτήσεις μου λέει,
«Υπάρχω».

«Καλό αυτό. Αν δεν υπήρχες θα ανησυχούσα».

«Υπάρχω».

Δεν μου άρεσε η δεύτερη επανάληψη του «υπάρχω». Έκρυβε πολλά.

Ήρθε η μέρα που τον πήρα μαζί μου να πάμε να κάνουμε ένα φωτοεπορτάζ.

Ο ένας φωτογράφιζε, ο άλλος βιντεοσκοπούσε. 30,000 χιλιάδες άνθρωποι... διαμαρτυρίες... συλλαλητήριο... στους -40 C.

Μέσα στο πλήθος και στο τρέξιμο, κάποια στιγμή τον έχασα. Κοίταξα παντού γύρω μου, αλλά στον χαμό που γινόταν δεν τον είδα πουθενά.

Ευτυχώς, μετά από μερικά λεπτά τον εντόπισα. Στην προσπάθεια του να δραπετεύσει από τις χιλιάδες διαμαρτυρόμενων, είχε πηδήξει από ένα τοίχο για να ξεφύγει.

Τον βρήκα σφηνομένο σε δύο μέτρα χιόνι και είχε αρχίσει να παγώνει. Κατάφερα να τον τραβήξω από το χιόνι. Το παντελόνι του είχε κοκαλιάσει κι έσπασε. Είχε γεμίσει πάγο. Το πρόσωπο δεν κουνούσε από το κρύο. Οι αισθήσεις στα πόδια είχαν χαθεί. Από τα γόνατα και κάτω, τίποτα. Ζήτησα στις Αρχές να τον μεταφέρουν στο χτίριο, αλλά μου αρνήθηκαν. Τους μίσησα απύθμενα. Πώς περπάτησε μέχρι το πούλμαν δεν ξέρω.

Τον έβαλα μέσα, του έβγαλα μπότες και κάλτσες και μετά από 45 λεπτά αισθάνθηκε και πάλι τα δάχτυλα των ποδιών.

«Τι έγινε;» ρώτησα.
«Υπάρχω», απάντησε.
«Αν συνεχίσεις έτσι, δεν θα υπάρχεις για πολύ ακόμα».

Το βλέμμα στο πρόσωπό του μαρτυρούσε ότι δεν τον πολυένοιαζε κιόλας.

Κάτι έπρεπε να κάνω. Ήξερα ότι αν συνέχιζε έτσι, θα τον έχανα.
Επιστρέφοντας στις εστίες μας, ταξιδέψαμε σιωπηλά.
Επινόησα το σχέδιο δράσης.

Την επόμενη μέρα πήγα και του αγόρασα ένα Discman. Ήταν και της μόδας τότε και το δέχτηκε με πολλή χαρά. Ένα Discman ξερό όμως δεν ήταν αρκετό. Να μην του φορέσω κι ένα CD, έτσι για το καλό;

Δεν δυσκολεύτηκα στην επιλογή της μουσικής.
Το δώρο το έδωσα με μια μικρή προϋπόθεση. Το συγκεκριμένο CD θα το άκουγε προσεχτικά, και ίσως στο περιεχόμενο θα έβρησκε απαντήσεις, απαντήσεις σωτήριες.

Μετά από μερικούς μήνες έφυγε ταξίδι. Οριστικά. Τον αποχαιρέτησα χαμογελώντας με ένα κρυφό «χε, χε , χε» στο βλέμμα μου.
Με κοίταξε περίεργα και μπήκε στο αεροπλάνο.

Μια μέρα μετά από καιρό κατέβηκα στην παραλία. Φυσούσε και είχε λίγο κύμα, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο.
Περπατούσα στους βράχους όταν τον είδα όρθιο πάνω σε μια πέτρα, με τα χέρια απλωμένα σαν τα φτερά του γλάρου, να κοιτά το πέλαγος και να ακούει μουσική.

Πλησίασα.
Όταν με είδε χαμογέλασε, αλλά δεν έβγαλε λέξη. Με ένα βλέμμα καταλάβε ο ένας τι σκεφτόταν ο άλλος.

Γδυθήκαμε και βουτήξαμε στη θάλασσα.
Βουτιά για το βυθό.

Κρατώντας την αναπνοή κοιτούσε ο ένας τον άλλο.

Με ότι αέρα είχε στους πνεύμονες, άρχισε να ουρλιάζει.
Ούρλιαζε δυνατά, αλλά δεν καταλάβαινα τις λέξεις.

Σε ζήτημα δευτερολέπτων ανεβήκαμε στην επιφάνεια.
Τον κοίταξα με απορία. «Τι..»

«Ζω», μου είπε απλά.

Συναντιόμαστε συχνά στην παραλία.
Είτε χειμώνα είτε καλοκαίρι. Εκεί τον βρίσκω.
Το CD του Discman τώρα έχει μεταφερθεί σε iPod.
Δεν έχει σημασία όμως.
Είτε καθισμένοι στο βράχο, είτε όρθιοι με τα χέρια απλωμένα στον άνεμο,
ακούμε ταυτόχρονα τη μουσική...

...και ζούμε...

* * * * * * *

“Behold, the sea itself,

[...]

Reckless O soul, exploring, I with thee, and thou with me,
Sail forth -- steer for the deep waters only,
For we are bound where mariner has not yet dared to go,
And we will risk the ship, ourselves and all.

O my brave soul!
O farther farther sail!
O daring joy, but safe!
are they not all the seas of God?
O farther, farther, farther sail!”

Music: Ralph Vaughn-Williams, “Sea Symphony”
Text: Walt Whitman

*Αυτό το post το αφιερώνω στον Άγγελο. Αν και δεν τον ξέρω, με έχει εμπνεύσει και μετά από χρόνια μου επέστρεψε ή επιθυμία να γράψω και πάλι. Je voudrais vous remercier vivement monsieur Spyrou!