...αν πονάει λέει;... ΠΡΑΞΗ Α'

Μακρινό πλάνο της σκηνής.
Η προηγούμενη χορεύτρια τελείωσε το νούμερό της.
Ο εκφωνητής ανακοινώνει την επόμενη και υπόσχεται στους λιγούρηδες ότι είναι το ομορφότερο κορμί στο πρόγραμμα

...και το πιο αισθησιακό.
Η Άννα βγαίνει και πλησιάζει την γυαλιστερή, σιδερένια μπάρα

που θα χρησιμεύσει ως συνοδός στο χορό της.
Ξεκινά η μουσική.
Ξεκινά και η Άννα.
Λικνίζει το πραγματικά αισθησιακό της κορμί

αν και το βλέμμα της είναι χαμένο.
Η ίδια βρίσκεται αλλού.
Τα κοντινά πλάνα την προδίδουν.
Συνεχίζει να χορεύει σαν μια νύμφη

στις όχθες ενός χαμένου ποταμού στα δάση.
Το βλέμμα της στρέφεται στον Νίκο

που κάθεται σε ένα τραπέζι στο βάθος του κέντρου.
Σοκαρίζεται.

Συνεχίζει τον χορό, αλλά το μάτι της κολλημένο στη μορφή του.
Κοντινό πλάνο.

Ο Νίκος, με πρησμένο το πρόσωπο και δακρυσμένα τα μάτια

σηκώνεται όρθιος.

Άφωνος.
Ο κόσμος και των δυο καταρρέει καθώς διαπιστώνουν ότι

ο έρωτάς τους ήταν καταδικασμένος από την πρώτη στιγμή.
Το κοντινό πλάνο στο πρόσωπό της πιέζεται στην αριστερή μεριά της οθόνης

και δεξιά ξεκινούν οι τίτλοι του τέλους.
Κι εγώ…

...ετοιμάζομαι να ρίξω τον τελευταίο υπότιτλο με την υπογραφή μου

ενώ έχει ξεκινήσει ο λυγμός της Ραλλίας…

Τι ώρα πήγε;
Στη νύχτα φύγε
Πολλά ζητούσες
Και δεν τα έχω
Και δεν αντέχω
Να με πονάς

Μα όπου πας
Προσεχτικά να περπατάς
Τα όνειρα μου εσύ κρατάς
Μην το ξεχνάς

Πονάει η αγάπη
Πονάει σαν μαχαίρι
Γιατί η καρδιά μου ξέρει
Πως ήσουν τέλος
Απ’την αρχή…