Πήδα, CineDog! Πήδα!

Λοιπόν, τώρα που ο Κατοικίδιός μου βλέπει ένα βίντεο με τον Rockwell Blake, βρήκα την ευκαιρία να κάτσω και να μπλογκάρω λιγάκι.
Απόψε κατά τα μεσάνυχτα αποφάσισα να τον πάω μια βόλτα. Όλη μέρα ήταν με τη μούρη κολλημένη στον υπολογιστή για να μπακαπάρει τα αρχεία του μιας και πρέπει, λέει, να κάνει φορμάτ επειδή ο υπολογιστής του έχει, πώς το είπε τώρα, κρυολόγημα? Ίωση; Πάντως κάτι με μικρόβιο έχει να κάνει.
 Του περνάω το λουρί στο χέρι, το φοράω εγώ στο λαιμό και τον τραβάω τρέχοντας στην κατηφόρα. Ε, και τι που τράβηξα λόγο παραπάνω; Ε, και τι που γλίστρησε και κόντεψε να φάει την μούρη του μπροστά σε έναν περαστικό που λύθηκε στα γέλια;
Φτάνουμε κάτω στην πολύ χαριτωμένη παρκέτα της γειτονιάς και ξεκινάω τη βόλτα του. Πέρα από δυο-τρεις αστυνομικούς, ψυχή δεν υπήρχε. Άντε να περνούσε κάνα αμάξι. Α, είδα και ένα αδέσποτο!
Μα καλά, τόσο ξενέρωτα είναι τα άλλα σκυλιά της περιοχής; Ούτε ένα να έχει βγάλει τον κατοικίδιό του βόλτα; Μα τόση ζέστη πια; Ουφ!
Περπατάμε, λοιπόν, και απολαμβάνουμε τη βόλτα μέσα στη νύχτα.
Και ξαφνικά ακούω εκείνη την αποφράδα φράση...
"Πήδα, CineDog! Πήδα!"
Μα τι λες, ρε μεγάλε! Να πηδήξω νυχτιάτικα; Τι πράματα είναι αυτά; Μας βλέπουν και οι αστυνόμοι!
"Πήδα, CineDog! Πήδα!"
Τι να κάνω ο άμοιρος! Πήδηξα.
Πήδηξα μια! Πήδηξα δυο! Εκείνος σαν κολλημένο γραμμόφωνο!
"Πήδα, CineDog! Πήδα!"
Άντε, λέω, ας πηδήξω και πάλι. Ας του κάνω τη χάρη του ξενέρωτου [για να μην τον πω τίποτε άλλο και χάσετε πάσα ιδέα για μένα].
Θα πρέπει να πήδηξα τουλάχιστον 20 φορές απόψε.
Κάποια στιγμή, όταν μου είχε βγει η πίστη και η γλώσσα έξω, γυρνάω και του λέω...
Ρε συ, εσύ γιατί δε ρίχνεις κάνα πήδημα;
Σταμάτησε και μου πέταξε το βλέμμα της Αλέξις Κόλμπυ Κάρρινγκτον λίγο πριν σβήσει το More της στο shrimp cocktail.
Έβαλα τη μούρη κάτω και τον γύρισα στο σπίτι.
Καιρό είχα να ρίξω τόσο πήδημα.
Σας αφήνω να πάω για ύπνο. Με εξουθένωσε...
Και όπως θα έλεγε ένας αγαπητός φίλος:
Άσταδιάλα γιου σάλαμαμπίτς!
Δεν ξαναπηδάω τα γκαντάμιτ κάγκελα του πάρκου;
Σκύλος είμαι, ρε στούπιντ, όχι γαζέλα!