...αν πονάει λέει;... Πράξη Γ'

Έπεσε η αυλαία.

Έσβησαν τα φώτα, ήρθε το fade to black και τρέχουν οι τίτλοι του τέλους.

Ένας έρωτας έκανε τον κύκλο του.

Γιατί όμως; Ποιος θεός κατεύθυνε το χέρι του Πέτρου και τον ανάγκασε να τραβήξει την σκανδάλη;

Ο δικός του θεός μάλλον. Εκείνος που πληγώθηκε γιατί είδε τον έρωτά του να τον προδίδει επανειλημμένα και να στρέφεται αλλού.

Ένα οδυνηρό παιχνίδι της μοίρας κι εκείνος ένα πιόνι χωρίς δική του βούληση, χαμένος στα μύχια των συναισθημάτων του και στην αναπόφευκτη καταδίκη της ψυχής του.

Κρίμα, γιατί ξέρουμε ότι του άξιζε κάτι καλύτερο.

Και… Όμως… Αλλά…

Ο Νίκος, μέσα στην ανασφάλεια, τις υποχρεώσεις, τα πρέπει και τα μη, τον κοινωνικό περίγυρο και την δική του θύελλα αγάπης και έρωτα… παλεύει, μάχεται, μονομαχεί… σκοτώνει και εξορκίζει δαίμονες…

…μόνο για να νικήσει. Ναι, να νικήσει και να την σώσει. Να την κερδίσει και να την φέρει κοντά του. Να την κάνει βασίλισσα στο μικρό και προσωπικό του βασίλειο, αγνοώντας τους φίλους, το παιδί του, την πρώην ερωμένη, τους συνεργάτες και τους εχθρούς του.

Την έφερε όμως… την πήρε στην αγκαλιά του και την έσφιξε όσο πιο δυνατά μπορούσε. Σκέφτηκε να την κρατήσει έτσι. Για πάντα. Να μην ξεκολλήσει ποτέ από πάνω της. Είχαν γίνει ένας άνθρωπος πλέον. Χαμογελούσαν. Έκλαψαν από τη χαρά τους. Έκαναν έρωτα. Ξανά και ξανά και ξανά…

Μα οι θεοί δεν είχαν κέφια…

Εκείνη, μας στέρησε το κορμί της. Τον χορό της. Το λάγνο και παθιασμένο της βλέμμα. Τη συγχωρήσαμε όμως γιατί ξέρουμε, ότι στην καρδιά της χωρούσε μόνο ένας. Εκείνος που για πρώτη φορά αποτέλεσε το άλλο της ολόκληρο.

Δέχτηκε ουσίες. Κολύμπησε στα οινοπνεύματα. Δάνεισε το κορμί της. Κινδύνεψε η σωματική της ακεραιότητα. Σε στιγμή απόγνωσης και αδυναμίας παραλίγο να χύσει άδικα το αίμα της στη βρομερή μπανιέρα ενός ξενοδοχείου σε έναν άγνωστο τόπο.

Και ως από μηχανής θεός… κατέληξε στην αγκαλιά του, στη ζωή του, στην καρδιά του και αναπάντεχα έγινε μέρος της ψυχής του. Και σαν να γεννήθηκε ξανά… τον ακολούθησε, τον έφτασε κι έγινε ένα μαζί του. Μια ζεύξη υπάρξεων με λάμψη που επισκίασε όλους τους ήλιους. Ως τη στιγμή που έγινε ένα με τη σφαίρα του Πέτρου…

Και αναρωτιέμαι…

Τι παιχνίδια μας βάζουν οι θεοί να παίζουμε;

Ποιος Θεός τους το επέτρεψε αυτό;

Και καθώς τα βλέμματα όλων την ακολουθούν όταν εκείνη σωριάζεται άψυχη στο πάτωμα…

Καθώς ο πικραμένος Πέτρος ακινητοποιείται από τους υπόλοιπους παρόντες…

Καθώς τα πρώτα δάκρυα ακολουθούν την τραγική κραυγή του Νίκου…

Εγώ… Ετοιμάζομαι να ρίξω τον τελευταίο υπότιτλο…

Στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς…

…και παρατηρώ ότι η τελευταία του λέξη, τυχαίνει [;] να είναι και η κατεξοχήν λέξη-υπογραφή μου…

Και αναρωτιέμαι ξανά…

Ποιοι θεοί διασκεδάζουν με μένα;…

Μόνο ένας Θεός θα ξέρει…

Αφιερωμένο στο... Beloved.

Από τη σειρά "Για την Άννα" του ΑΝΤ1 σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη.

Σενάριο: Σταύρος Αβδούλος και Ειρήνη Ριτσώνη.

Στις φωτογραφίες: Ο Θανάσης Ευθυμιάδης και η Άννα Δημητρίεβιτς

Σημειώνω ότι είχα την ευχαρίστηση να υποτιτλίσω στα αγγλικά τα 30 επεισόδια της σειράς για το δορυφορικό του ΑΝΤ1.

Σήμερα άκουσα... 11

Πότε: Το πρωί
Πού: Σπίτι, με κούπα καφέ στο χέρι,
το ένα μάτι κλειστό, με pillow head
Φάση: Φήλινγκ Γκρούβυ!

Slow down, you move too fast.
You got to make the morning last.
Just kicking down the cobble stones.
Looking for fun and feelin' groovy.

Hello lamp post,
What cha knowing?
I've come to watch your flowers growing.
Ain't cha got no rhymes for me?
Doot-in' doo-doo,
Feelin' groovy.

Got no deeds to do,
No promises to keep.
I'm dappled and drowsy and ready to sleep.
Let the morning time drop all its petals on me.
Life, I love you,
All is groovy.

Album: Parsley, Sage, Rosemary and Thyme
Song: The 59th Street Bridge Song (Feelin' Groovy)
Artist: Simon and Garfunkel
Released: September 1966


Αφιερωμένο/Dedicated to: 
The Cuz, Jade Dew, The Centurion, Suzette de la Crepe, djimDjim, Mytoula
Γιάννη, Άντα, Ζούκι, Νανάκο, Τζίφορτζορζ,  Άγγελο, snikolas, Σωνούλη, Νατάσα,
and for the first time to
the ESPRESSIONIST
and to the rest of the Universe!

And the Award for Best Post of 7-7-7 goes to...

Για να διαβάσετε ένα από τα πιο όμορφα post που έχουν γραφτεί τον τελευταίο καιρό από ένα από τα καλύτερα παιδιά, πατήστε...

ΕΔΩ!!!

Miss Piggy... The Absolute Sex Symbol !!!

Αυτό θα πει να είσαι σύμβολο του σεξ!
Να τραγουδάς, να σε σηkώνουν στον αέρα μια ομάδα βοδυβιλδεράδες και να σε αποθεώνει το κοινό!!!
Αφιερωμένο στους Parsifal, djimDjim και mahler76!

It's No Secret Any More...

Με αφορμή το post μου: 'Tis funny what love does to the human brain
και τα comments των Γιάννη, Adiple και maya,
σας γράφω τους στοίχους από το αγαπημένο μου τραγούδι της Linda Eder,
το οποίο το έχει ακούσει όλη η Λεωφόρος Κηφισίας σε βερζιόν ντουέτο Linda-Cinestef!
Εντζόυ!!!

I've been a little reluctant

To share my feelings out loud

I've never done well addressing a crowd

But love can't live in shadows

That's not what love's about

It's time romance in the closet came out...

Call the Times with the news

Tell them "Boys, stop the presses

I've got a headline for you"

Just say: "I certify there's a guy

Whose love is true"

Tell the ships out at sea

Not to send S.O.S's

Everything's fin'ly okay

I'm content with a gent

who has sent the clouds away

Climb the highest church steeple

And tell all the folks

I have what they're down on their knees for

I love you and...
It's no secret any more

Tell Dear Abby to write

What she wants it won't matter

Because I don't need advice

What you've got is too hot for me not

To roll the dice

Let the rumours go wild

Let the gossips just chatter

And let the scandal commence

We'll just tell them we fell and to hell

With common sense

Take a big breath
Snd sing it all over the place
And then breathlessly whisper the encore

I love you and...
It's no secret any more

I've always played love too close to the vest

Trying to hide it somehow

Acting as if I was under arrest

Till now

Put a sign in Times Square

Get an internet address

Baby dot com turtle dove

Ring a bell,

start to yell,

but just tell them we're in love

Get a billboard and paint it

A hundred feet high

Tell all the world what they're in for

You're the man that I simply adore

I love you and...
It's no secret any more!!!

Be still my fluttering heart...

Όταν είδα τα αποτελέσματα της καλωδίωσης μου, σκέφτηκα,
«χέυ, αυτές οι γραμμούλες είμαι εγώ!»
Ξαφνικά με βρήκα να γυρίζω πίσω στο 1918...
[Δε θέλω σχόλια. Δεν ζούσα τότε]
...και μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι από το ρεφραίν του γνωστού τραγουδιού από τον Βαφτιστικό του Θεόφραστου Σακελλαρίδη...

Η καρδιά μου πονεί για σας
Κι ένας χτύπος γλυκός χτυπάει
Και μου λέει μυστικά
Τίκι τακ, τίκι τακ, τίκι τακ
Πώς σας αγαπάει

Τα θερμά σας ποθεί φιλιά
Κι απ’τη γλύκα τους να μεθύσει
Κι άλλα ακόμα πολλά
Που μου λέει σα χτυπά
Τίκι τακ, τίκι τακ, τίκ τακ

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Γιάννη, στην Πλιτσέσκαγια, στην Νατάσα, στον Σταύρο, στον Δημήτρη, στην Άννα, στην Annie Psoula, στην Ραφφαέλλα, στον Εκατόνταρχο και στα άλλα άτομα που, είτε με πράξεις, είτε με λόγια, τον τελευταίο καιρό μου εκφράσατε αυτό το υπέροχο «αγαπώ σε» που με έστειλε στους γιατρούς με την καρδιά να τικιτακάρει τόσο ευχάριστα!

'Tis funny what love does to the human brain...*

*Αυτό το post υπάρχει και στο άλλο μου blog. Το μετέφερα κι εδώ γιατί ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.

Αυτά τα δυο μηνύματα βρίσκονται βαμμένα στην άσφαλτο στον δίπλα δρόμο.

Λες να φτάσω κι εγώ σε αυτό το σημείο να κάνω τέτοιες τρέλες;

Θαυμάζω το κουράγιο του ανθρώπου που το έκανε αυτό όμως.

Μόνο στον κινηματογράφο βλέπουμε κάτι τέτοια.

Φίλε άγνωστε, πριν το νερό της βροχής,

οι ρόδες των αυτοκινήτων,

τα αδιάφορα βλέμματα των περαστικών

και η φθορά του χρόνου

σβήσουν τις δυο εκφράσεις της αγάπης σου αυτής,

εύχομαι η επιλογή της καρδιά σου να διάβασε

και να εμπέδωσε το μήνυμα που του/της στέλνεις.

Αλλιώς, πάρε τη μπογιά και τα πινέλα κι έλα από εδώ ένα βράδυ να πάμε να γράψουμε κι άλλα μηνύματα στην άσφαλτο σε κάποιο άλλο μέρος της Αθήνας...

My Favourite Commercials 11

BUDWEISER

I'm starting to dig this chick too!!!

Καλό Μήνα! - Happy New July!

As the new month was preparing to start,
a bright red moon was shining in the sky.

The Continuing Saga of: The Trip to Foxville - Episode V

THE BIONIC MAN, B.E., LEMONS, COFFEE, A FOX AND THE FULL MOON

The last couple of days, for those of you who know, I was wired to a Holter machine. Anyway, I wasn't expecting the doctor to paste this thing on me on the weekend so I got stuck lugging it around and sweating to death in this heat. Screwed up my weekend swim, the darn thing.
When I saw myself in the mirror, I remembered scenes from when they were putting together the Bionic Man with all the wires and stuff. So I decided to play the part for 24 hours.
So, off I went, with laptop and all, to my favourite home-away-from-home, Foxville.
It was my second visit there this year. The first being April 30th.
I snuck into the garden, thinking that everyone else was sleeping. I set up the laptop and began to subtitle.
It started to rain.
It's weird, but I kinda liked doing work on a hot summer afternoon, out in the veranda among the droplets of rain, the chirping of birds and and the far off voices of people on the beach.
The damned Holter thing itched a lot.
Then Blue-Eyes walked into the garden. B.E. was on the beach. I had been quiet for no reason.
I stopped subtitling and we had lunch. What a sultry afternoon!
B.E. was sleepy. So was I, but since "the show must go on," I had to sit and work.
A couple of hours later, I found myself giving Subtitling 101 seminars to friends and neighbours in Foxville.
All were in awe.
B.E. was in awe awe!
And then came the blackmail.
"What kind of coffee would you like Cin?"
"There's one kind of coffee, baby! Greek!"
"Ok, you want coffee? Go water the lemon trees!"
I watered lemon trees for my coffee! Yes, I did.
[And shhhhh! Don't tattle on me, but I loved it!!!]
Everyone complained.
"Why are you making him water lemon trees for coffee?"
The answer could have come from a hot black mamma and sounded something like this: "Well honey, I ain't gonna make no Greek coffee for no urban jive turkey sitting on his ass subtitling without making him work for it, girl!"
Ok, it was in Greek and it wasn't exactly like that... just took some poetic justice for the sake of this post.
And as everyone debated on this very serious issue, I rose from my pious task of watering lemon trees, and declared that:
I would drop anything I am doing and drive all the way to Foxville just for a cup of Greek coffee made my B.E. juste pour moi!
And I meant it! And I mean it!
But then, the coffee was drank, the trees watered, the subtitles done and the time to take the laptop a la braccetta and head on to Athens.
After my usual fare-thee-wells with B.E., I was driving up the mountain heading for Mansionsville, when a saw a fox, with its eyes glowing in the dark from my head light [it's one, the other burnt out and I haven't changed it yet] crossing the street.
Finally, after all those visits to Foxville, I finally saw an honest to goodness, real live, puffy tailed, pointy nosed, fox.
"Mmmm, foxy," I thought to myself. The town is living up to its name finally.
Later on, I pulled over to the side in the highway, somewhere close to Whitetowerville, and saw, for the first time, a full moon that was red, red, red, bloody red...
Scary, yet fascinating. B.E., could you see it from Foxville?
Attica Road was empty... I drove back to L.A. and listened, after many years, to one of my favourite albums by Alceste, "I get round and I carry a gun..."
...with B.E. and lemons on my mind, greek coffee on the pallot, and a red full moon staring straight at me in the face at a mere 100 kilometers an hour.
OLE!