Όταν είδα τα αποτελέσματα της καλωδίωσης μου, σκέφτηκα,
«χέυ, αυτές οι γραμμούλες είμαι εγώ!»
Ξαφνικά με βρήκα να γυρίζω πίσω στο 1918...
[Δε θέλω σχόλια. Δεν ζούσα τότε]
...και μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι από το ρεφραίν του γνωστού τραγουδιού από τον Βαφτιστικό του Θεόφραστου Σακελλαρίδη...
Η καρδιά μου πονεί για σας
Κι ένας χτύπος γλυκός χτυπάει
Και μου λέει μυστικά
Τίκι τακ, τίκι τακ, τίκι τακ
Πώς σας αγαπάει
Τα θερμά σας ποθεί φιλιά
Κι απ’τη γλύκα τους να μεθύσει
Κι άλλα ακόμα πολλά
Που μου λέει σα χτυπά
Τίκι τακ, τίκι τακ, τίκ τακ
Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Γιάννη, στην Πλιτσέσκαγια, στην Νατάσα, στον Σταύρο, στον Δημήτρη, στην Άννα, στην Annie Psoula, στην Ραφφαέλλα, στον Εκατόνταρχο και στα άλλα άτομα που, είτε με πράξεις, είτε με λόγια, τον τελευταίο καιρό μου εκφράσατε αυτό το υπέροχο «αγαπώ σε» που με έστειλε στους γιατρούς με την καρδιά να τικιτακάρει τόσο ευχάριστα!
4 comments:
Στέφανε είσαι καλά;
Ή κλινήρης;
Ν ανησυχήσουμε;
Γιαννάκο, καλά είμαι. Ακόμα στα πόδια μου και alive and kicking. Έκανα κάποιες εξετάσεις [αρκετές] για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι τα συμπτώματα που είχα δεν ήταν τίποτα. Καλό είναι να προσέχει κανείς όμως. Ήταν λίγο τρομακτικά στην αρχή, αλλά απλά ήταν κάποια άγχη που συσσωρεύτηκαν και ξέσπασαν κάποια στιγμή. Εντοπίστηκαν και αντιμετοπίστηκαν. Ο Κρητικός μια χαρά.
Θενκ γιου φορ κέρινγκ. Γιου αρ του σουήτ!
:)
Οκ, δεν χρειάζεται να ρωτήσω λοιπόν, everything's alright. Μου αρέσει που κάνω κόμμεντ σε άλλα ποστ και άφησα αυτό εδώ τελευταίο τρομάρα μου.
Ουστ να μη με βλέπω!
CineStef monon eseis kai i Rozita Sokou boreite na lete "Thimamai to 1918..." Love you dude.
Post a Comment