...αν πονάει λέει;... Πράξη Γ'

Έπεσε η αυλαία.

Έσβησαν τα φώτα, ήρθε το fade to black και τρέχουν οι τίτλοι του τέλους.

Ένας έρωτας έκανε τον κύκλο του.

Γιατί όμως; Ποιος θεός κατεύθυνε το χέρι του Πέτρου και τον ανάγκασε να τραβήξει την σκανδάλη;

Ο δικός του θεός μάλλον. Εκείνος που πληγώθηκε γιατί είδε τον έρωτά του να τον προδίδει επανειλημμένα και να στρέφεται αλλού.

Ένα οδυνηρό παιχνίδι της μοίρας κι εκείνος ένα πιόνι χωρίς δική του βούληση, χαμένος στα μύχια των συναισθημάτων του και στην αναπόφευκτη καταδίκη της ψυχής του.

Κρίμα, γιατί ξέρουμε ότι του άξιζε κάτι καλύτερο.

Και… Όμως… Αλλά…

Ο Νίκος, μέσα στην ανασφάλεια, τις υποχρεώσεις, τα πρέπει και τα μη, τον κοινωνικό περίγυρο και την δική του θύελλα αγάπης και έρωτα… παλεύει, μάχεται, μονομαχεί… σκοτώνει και εξορκίζει δαίμονες…

…μόνο για να νικήσει. Ναι, να νικήσει και να την σώσει. Να την κερδίσει και να την φέρει κοντά του. Να την κάνει βασίλισσα στο μικρό και προσωπικό του βασίλειο, αγνοώντας τους φίλους, το παιδί του, την πρώην ερωμένη, τους συνεργάτες και τους εχθρούς του.

Την έφερε όμως… την πήρε στην αγκαλιά του και την έσφιξε όσο πιο δυνατά μπορούσε. Σκέφτηκε να την κρατήσει έτσι. Για πάντα. Να μην ξεκολλήσει ποτέ από πάνω της. Είχαν γίνει ένας άνθρωπος πλέον. Χαμογελούσαν. Έκλαψαν από τη χαρά τους. Έκαναν έρωτα. Ξανά και ξανά και ξανά…

Μα οι θεοί δεν είχαν κέφια…

Εκείνη, μας στέρησε το κορμί της. Τον χορό της. Το λάγνο και παθιασμένο της βλέμμα. Τη συγχωρήσαμε όμως γιατί ξέρουμε, ότι στην καρδιά της χωρούσε μόνο ένας. Εκείνος που για πρώτη φορά αποτέλεσε το άλλο της ολόκληρο.

Δέχτηκε ουσίες. Κολύμπησε στα οινοπνεύματα. Δάνεισε το κορμί της. Κινδύνεψε η σωματική της ακεραιότητα. Σε στιγμή απόγνωσης και αδυναμίας παραλίγο να χύσει άδικα το αίμα της στη βρομερή μπανιέρα ενός ξενοδοχείου σε έναν άγνωστο τόπο.

Και ως από μηχανής θεός… κατέληξε στην αγκαλιά του, στη ζωή του, στην καρδιά του και αναπάντεχα έγινε μέρος της ψυχής του. Και σαν να γεννήθηκε ξανά… τον ακολούθησε, τον έφτασε κι έγινε ένα μαζί του. Μια ζεύξη υπάρξεων με λάμψη που επισκίασε όλους τους ήλιους. Ως τη στιγμή που έγινε ένα με τη σφαίρα του Πέτρου…

Και αναρωτιέμαι…

Τι παιχνίδια μας βάζουν οι θεοί να παίζουμε;

Ποιος Θεός τους το επέτρεψε αυτό;

Και καθώς τα βλέμματα όλων την ακολουθούν όταν εκείνη σωριάζεται άψυχη στο πάτωμα…

Καθώς ο πικραμένος Πέτρος ακινητοποιείται από τους υπόλοιπους παρόντες…

Καθώς τα πρώτα δάκρυα ακολουθούν την τραγική κραυγή του Νίκου…

Εγώ… Ετοιμάζομαι να ρίξω τον τελευταίο υπότιτλο…

Στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς…

…και παρατηρώ ότι η τελευταία του λέξη, τυχαίνει [;] να είναι και η κατεξοχήν λέξη-υπογραφή μου…

Και αναρωτιέμαι ξανά…

Ποιοι θεοί διασκεδάζουν με μένα;…

Μόνο ένας Θεός θα ξέρει…

Αφιερωμένο στο... Beloved.

Από τη σειρά "Για την Άννα" του ΑΝΤ1 σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη.

Σενάριο: Σταύρος Αβδούλος και Ειρήνη Ριτσώνη.

Στις φωτογραφίες: Ο Θανάσης Ευθυμιάδης και η Άννα Δημητρίεβιτς

Σημειώνω ότι είχα την ευχαρίστηση να υποτιτλίσω στα αγγλικά τα 30 επεισόδια της σειράς για το δορυφορικό του ΑΝΤ1.