Hi!

When Jason met CineStef

Πριν από λίγες μέρες μου ζήτησε ο Ιάσωνας, ναι ο γνωστός με το Χρυσόμαλλο Δέρας, να του δώσω μια μίνι συνέντευξη. Στην αρχή αρνήθηκα, αλλά κατόπιν σκέψης, είπα, τι έχω να χάσω... ας του κάνω το χατίρι μιας και η δικιά του είχε πεταχτεί μέχρι την Κολχίδα νια να τακτοποιήσει κάποια κληρονομικά θέματα.

Η συνέντευξη δόθηκε στον ίδιο χθες το απόγευμα, στο κατάστρωμα της F/B Αργώ καθώς έκοβε κύκλους γύρω από την Φαλκονέρα.

Ο Ιάσωνας καθισμένος σε έναν, μάλλον ιμιτασιόν, θρόνο Μινωικού τύπου από ξύλο και μάρμαρο, κι εγώ σε ένα υπέροχο, σούπερ βολικό ανάκλιντρο με ένα δροσερό κοσμοπόλιταν στο χέρι, ξεκινάμε τη συνέντευξη.

Ιάσων: Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
CineStef: Έλα βρε Σωνούλη! Πριν από λίγο καθόμασταν παρέα στο υδρομασάζ! Στον ενικό!

[Κοκκινίζει]

Το νόημα της απόλυτης ευτυχίας για μένα αλλάζει καθώς περνούν τα χρόνια. Για τώρα θα έλεγα ότι όταν θα λύσω το στεγαστικό / επαγγελματικό / ερωτικό ζήτημα, θα είμαι απόλυτα ευτυχισμένος.

Ιάσων: Tι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
CineStef: Κόψε το «σας», ρε!

[Ξεροβήχει]

Αυτό που με κάνει να σηκώνομαι το πρωί είναι το γεγονός ότι, α) ναι, μπορώ να σηκωθώ, β) ξέρω ποιοι/ες είναι εκείνοι/ες που μ’ αγαπούν και γ) δεν έχω άλλη επιλογή διότι μόλις πάρει χαμπάρι ο μικρός ότι έχω ανοίξει έστω και το ένα μάτι, πετάγεται πάνω μου από τη χαρά του και μου ρίχνει το πρώτο γλωσσόλουτρο της μέρας.

Ιάσων: Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
CineStef: Δεν μπορώ να πω. Ντρέπουμαι.
[Πονηρό βλέμμα από Ιάσωνα]

Ιάσων: Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα μου είναι;
CineStef: Δεν σε ξέρω τόσο καλά βρε Ιάσωνα. Ρώτα με σε μερικά χρόνια.
Αν αναφέρεσαι στον δικό μου χαρακτήρα, πολυσχιδής θα έλεγα.

Ιάσων: Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα ;
CineStef: Αν δεν κόψεις το «σας», θα βρεθείς να κολυμπάς στα ανοιχτά της Φαλκονέρας. Τέλος πάντων. Το βασικό μου ελάττωμα μάλλον είναι το γεγονός ότι με πολύ κόσμο είμαι τρομερά επιεικής.

Ιάσων: Σε ποια λάθη δίνεις επιείκεια;
CineStef: Στον εγωισμό των άλλων.

Ιάσων: Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε;
CineStef:: Κάποιοι θα έλεγαν με τον Καλιγούλα. Γιατί, όμως, δεν ξέρω. Μερικές φορές όμως έχω την αίσθηση ότι φέρω την κατάρα του Πρωτομάρτυρα.

Ιάσων: Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου ήρωες σήμερα;
CineStef: Υπάρχουν ήρωες σήμερα;

Ιάσων: Ποιο είναι το αγαπημένο σου ταξίδι;
CineStef:: Δεν έχω κάνει πολλά ταξίδια, αλλά το καθένα είχε την χάρη του.

Ιάσων: Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;
CineStef: Τράβα στη βιβλιοθήκη μου και ρίξε μια ματιά βρε αδερφέ! Τι να σου πω; Ο καθένας τους κάτι έχει να μου πει.

Ιάσων: Ποια αρετή προτιμάς σε έναν άνδρα;
CineStef: Το να δέχεται αυτό που είναι και να πράττει ανάλογα σαν σωστό μέλος της κοινωνίας.

Ιάσων: Ποια αρετή προτιμάς σε μια γυναίκα;
CineStef: Μου θύμισες τους στίχους της Νικολακοπούλου από τη Λυσιστράτη, «τσαχπινιά, πουτανιά και ξυράφι μυαλό».

Ιάσων: Ποιος είναι ο αγαπημένος σου συνθέτης;
CineStef: Να σε στείλω στη δισκοθήκη μου, Σωνούλη; Πάντως, οπερατικά είμαι Ροσινικός, Ντονιτσετικός, Πουτσινικός. Τείνω να είμαι Χατζιδακικός επίσης, αλλά εκτιμώ πολλούς, πολλούς άλλους και άλλες συνθέτες.

Ιάσων: To τραγούδι που σφυρίζεις στο ντους;
CineStef: Το “And I am Telling You” από το Dreamgirls. Στο ντους και στο αμάξι τείνω να γίνομαι μια χοτ μπλακ γκόσπελ μάμμα!

Ιάσων: Ποιο βιβλίο σε σημάδεψε;
CineStef: Θα αναφερθώ σε τρία. «Το Εκκρεμές του Φουκώ» του Έκο, το «The Five People You Meet in Heaven» του Mitch Albom και «Η Ωραία της Κρήτης» του Σταύρου Καρκαλέτση.

Ιάσων: Ποια ταινία σε σημάδεψε;
CineStef: Οι «Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης» του Almodòvar.

Ιάσων: Ποιος είναι ο αγαπημένος σου ζωγράφος;
CineStef: Ο Βησσαρίωνας.

Ιάσων: Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;
CineStef: Όλα είναι, με μια ιδιαίτερη συμπάθεια στο γαλάζιο.

Ιάσων: Ποια θεωρείς τη μεγαλύτερη σου επιτυχία;
CineStef: Το γεγονός ότι ακόμα ανακαλύπτω τον εαυτό μου και τους άλλους και μαθαίνω, μαθαίνω, μαθαίνω.

Ιάσων: Ποιο είναι το αγαπημένο σου ποτό;
CineStef: Το κρασί!

Ιάσων: Για ποιο πράγμα μετάνιωσες περισσότερο;
CineStef: Σε παραπέμπω στο ανάλογο post του blog μου. Έχετε δορυφορικό Internet στην Αργώ;

Ιάσων: Τι απεχθάνεσαι περισσότερο από όλα;
CineStef: Και πάλι. Στο post.

Ιάσων: Όταν δεν γράφεις ποια είναι η αγαπημένη σου ασχολία;
CineStef: Παρέα, παρέα, παρέα.

Ιάσων: Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος;
CineStef: Μήπως να σου εκτυπώσω το «Μεταφορικό Στριπτίζ»;

Ιάσων: Σε ποια περίπτωση επιλέγεις να πεις ψέματα;
CineStef: Μόνο little white innocent lies.

Ιάσων: Ποιο είναι το μότο σου;
CineStef: Δεν έχω μότο. Αμάξι οδηγώ.

Ιάσων: Πώς θα επιθυμούσες να πεθάνεις;
CineStef: Γαλήνια και χαμογελαστά.

Ιάσων: Εάν συνέβαινε να συναντήσεις το Θεό, τι θα ήθελες να σου πει;
CineStef: «Καλωσόρισες».

Ιάσων: Σε ποια πνευματική κατάσταση είσαι αυτόν τον καιρό;
CineStef: Πλήρης ανοικοδόμηση της ζωής. Άγχος, αγωνία, αλλά και χαρά.
[παύση]

Τι; Αυτό ήταν;

Ιάσων: Ε... Ναι.

CineStef: Έχεις μαζί σου το αντηλιακό;

O Canada, αυτή είναι η νέα σου σοδιά!

Αυτός ο Καναδάς... τι μας στέλνει κατά διαστήματα!
Ενδιαφέρουσα σκηνοθετική προσέγγιση αν κι εγώ προσωπικά θα γύριζα διαφορετικά το κλιπάκι. Όπως και νά'ναι, σας χαρίζω τούτο το υπέροχο τραγουδάκι αυτό το ηλιόλουστο κυριακάτικο απόγευμα.
Απολαύστε!

Το τραγούδι αυτό το αφιερώνω στην Αμαλία με την ελπίδα ότι όπου και να είναι τώρα, θα αισθάνεται όμορφα και θα μας κοιτά με χαμόγελο στο πρόσωπο.

Απορία το Σαββατόβραδο

Πού τελειώνει η αγάπη ή/και ο έρωτας και ξεκινάει το κόλλημα;

Σήμερα άκουσα... 10

Τι πιο συγκινητικό από το να δεχτεί ο καλλιτέχνης το ίδιο του το τραγούδι από το κοινό του τη στιγμή που πάει να του το καταθέσει ο ίδιος, ή σε αυτήν την περίπτωση, η ίδια.

Ανατριχιαστικοί οι τελευταίοι στίχοι:

Je t'aime, je t'aime
Comme un fou comme un soldat
Comme une star de cinema
Je t'aime, je t'aime, je t'aime, je t'aime, je t'aime, je t'aime
Comme un loup comme un roi
Comme un homme que je ne suis pas
Tu vois, je t’aime comme ça

My Favourite Commercials 7

"ALLUMEZ LA FLAMME!"

Το Καλοκαίρι

Άπ' τό κανάλι οι πάσσαρες μέ τ' άπλωτά πανιά
γυρίζουν πρίμα,
μάς φέρνουν τά ζακυθιανά λουλούδια τ' άκριβά,
τό πέρασμά τους γλύκανε κ' έσένα, πικρό κύμα!

Καί πιό καλοπιθύμητα καί πιό φανταχτερά
κι άπό τά κρίνα,
πάσσαρες γοργοσάλευτες, μέ τ' άσπρα σας φτερά,
μάς φέρνετε τ' άγόρια μας άπ' τή μεγάλη Άθήνα.

Kι άνοίχτε, λιακωτά, χλωρά, φουντώστε, πασκαλιές του
πόθου ή σκόλη·

καί σείστε τά μαντήλια σας άνάερα, λιγερές·

παραμονεύουν οί ερωτες έτοιμαστήτε, μώλοι,

τό καλοκαίρι μύρισε' προσμένουν οί άμμουδιές
καί τά πρυάρια,

πρίν έμπης, άθεη χειμωνιά, νά γίνουν έκκλησιές·

οί έρωτεμένοι λειτουργοί καί τά φιλιά τροπάρια.

Κωστής Παλαμάς, 1909

*Μετά από ένα πανέμορφο περίπατο αυτό το βροχερό απόγεμα του Μάη, με βρήκα να αναζητώ τις λιακάδες και τις θάλασσες του καλοκαιριού. Πηγαίνω για μια μίνι χειμέρια νάρκη με την ελπίδα ότι όταν ξυπνήσω θα έχει έρθει η αγαπημένη μου εποχή...

A Prayer in E-flat major...

The long and winding road
That leads to your door
Will never disappear
I've seen that road before
It always leads me here
Lead me to you door

The wild and windy night
That the rain washed away
Has left a pool of tears
Crying for the day
Why leave me standing here
Let me know the way

Many times I've been alone
And many times I've cried
Any way youll never know
The many ways I've tried
But still they lead me back

To the long winding road
You left me standing here
A long long time ago
Dont leave me waiting here
Lead me to your door

But still they lead me back
To the long winding road
You left me standing here
A long long time ago
Dont leave me waiting here
Lead me to your door...

Paul McCartney, The Beatles
18 violins, 4 violas, 4 cellos, 3 trumpets, 3 trombones, 2 guitars, choir...

Yet, I die for that harp at the end...

我丟失了我認為的我的頭腦

今晚我感覺像做瘋狂事我想要寫在漢語。
當然我不講中文只是感謝神自動譯者做奇蹟。
我是文字胡話。
不要麻煩翻譯。
我是神智不清的從疲勞。
親吻對所有!

...αν πονάει λέει;... ΠΡΑΞΗ Α'

Μακρινό πλάνο της σκηνής.
Η προηγούμενη χορεύτρια τελείωσε το νούμερό της.
Ο εκφωνητής ανακοινώνει την επόμενη και υπόσχεται στους λιγούρηδες ότι είναι το ομορφότερο κορμί στο πρόγραμμα

...και το πιο αισθησιακό.
Η Άννα βγαίνει και πλησιάζει την γυαλιστερή, σιδερένια μπάρα

που θα χρησιμεύσει ως συνοδός στο χορό της.
Ξεκινά η μουσική.
Ξεκινά και η Άννα.
Λικνίζει το πραγματικά αισθησιακό της κορμί

αν και το βλέμμα της είναι χαμένο.
Η ίδια βρίσκεται αλλού.
Τα κοντινά πλάνα την προδίδουν.
Συνεχίζει να χορεύει σαν μια νύμφη

στις όχθες ενός χαμένου ποταμού στα δάση.
Το βλέμμα της στρέφεται στον Νίκο

που κάθεται σε ένα τραπέζι στο βάθος του κέντρου.
Σοκαρίζεται.

Συνεχίζει τον χορό, αλλά το μάτι της κολλημένο στη μορφή του.
Κοντινό πλάνο.

Ο Νίκος, με πρησμένο το πρόσωπο και δακρυσμένα τα μάτια

σηκώνεται όρθιος.

Άφωνος.
Ο κόσμος και των δυο καταρρέει καθώς διαπιστώνουν ότι

ο έρωτάς τους ήταν καταδικασμένος από την πρώτη στιγμή.
Το κοντινό πλάνο στο πρόσωπό της πιέζεται στην αριστερή μεριά της οθόνης

και δεξιά ξεκινούν οι τίτλοι του τέλους.
Κι εγώ…

...ετοιμάζομαι να ρίξω τον τελευταίο υπότιτλο με την υπογραφή μου

ενώ έχει ξεκινήσει ο λυγμός της Ραλλίας…

Τι ώρα πήγε;
Στη νύχτα φύγε
Πολλά ζητούσες
Και δεν τα έχω
Και δεν αντέχω
Να με πονάς

Μα όπου πας
Προσεχτικά να περπατάς
Τα όνειρα μου εσύ κρατάς
Μην το ξεχνάς

Πονάει η αγάπη
Πονάει σαν μαχαίρι
Γιατί η καρδιά μου ξέρει
Πως ήσουν τέλος
Απ’την αρχή…

Take 5

Κατόπιν popular demand... μεταφέρω το post αυτό από το άλλο blog γιά το αναγνωστικό μου κοινό που ζήτησε να το διαβάσει.
[Μου άρεσε αυτό, "αναγνωστικό κοινό". ]
(Τι ψώνιο, Θεέ μου!)

5 σχεδόν άσχετα μεταξύ τους φακτς για τον Στεφανίτο,
κατόπιν πρόσκλησης από τον Espressionist
και κατόπιν έμπνευσης από τον error:

ΦΑΚΤ 1
Η πρώτη λέξη που βγήκε από το στοματάκι του Στεφανίτο
όταν διένυε τον έκτο μήνα ζωής ήταν...
εμμμ...
H ανατροφή μου δεν μου επιτρέπει να την επαναλάβω.
Το μόνο που θα πω είναι ότι αρχίζει με «μου» και τελειώνει με «νί» .

ΦΑΚΤ 2
Ο Στεφανίτο έχει ερωτευτεί 5 φορές μέχρι τα 42 του χρόνια.
Η πρώτη και η τέταρτη τον τσάκισαν.

ΦΑΚΤ 3
Τον Στεφανίτο τον έχουν αγαπήσει περισσότερο οι πεθερές του παρά τα παιδιά τους.

ΦΑΚΤ 4
Ο Στεφανίτο υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι όταν θα ξανακούσει
«σ’αγαπώ, σε λατρεύω, θέλω να μείνω μαζί σου για πάντα...»
κι όλα αυτά τα συναφή,
θα αστράψει μια ανάποδη σε αυτόν/ήν που θα τα ξεστομίσει
έτσι για να το θυμούνται...
(Μικρό μου Μπηλόβεντ, μη νομίζεις ότι θα αποτελέσεις την εξαίρεση)

ΦΑΚΤ 5
(Το πλέον άσχετο)
Ο Στεφανίτο λατρεύει τις θάλασσες και τον ήλιο της πατρίδας του
και δε διστάζει να τα πετάξει όλα
και να χαθεί στα μύχια τους χειμώνα καλοκαίρι.

Αυτά...

Velkom my frient !!!

Θα ήθελα να wellcome τον νέo αναγνώστη του Τικλ,

τον glookzdoop

μάλλον rookzook

oops!

τον billzouk

:))))))))))))))))))

Merci beaucoup mon chéri!

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κολλητό μου, κι επίτιμο αναγνώστη του Τικλ, ο οποίος κάθισε και διάβασε σχεδόν όλο το μπλόγγι μου απόψε και μόνο που δεν του βγήκαν τα μάτια.

Αύριο θα παραλάβεις ένα κουτί γεμάτο κολλύρια για τον κόπο και την υπομονή σου!

Σε mercώ!!!

Νίκος Περάκης

Φορώντας κατάσαρκα τις λέξεις...

Διαβάστε τον.

Aggelos Spyrou ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ: Η Λογοκρισία κι ο Φράχτης

Aggelos Spyrou
ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ: Η Λογοκρισία κι ο Φράχτης

"Ίσως γιατί αγαπώ τ'άλογα."

Dedicated to The Cuz, Jade Dew and our "Centurion."

Είτε είναι Πόλεμος
Είτε Συνθηκολόγηση
Είτε έχει να κάνει με ένα Λευκό Άτι
Είτε για τα μακριά ξανθά Μαλλιά μιας Καλλονής
Είτε για τον Ψηλό μελαχρινό Εκατόνταρχο
Είτε για τον Έρωτα με φόντο το Ηλιοβασίλεμα
Η Ψυχή δεν κάνει Διακρίσεις
Το Συναίσθημα παραμένει το Ίδιο...
..........................................................Επ’ Άπειρον


"Υπολοχαγός Νατάσα" 1971
Φίνος Φίλμς
Αλίκη Βουγιουκλάκη, Δημήτρης Παπαμηχαήλ
Σκηνοθεσία: Νίκος Φώσκολος

Behold... The Sea!

Με αφορμή το "Μέσα στη Γκρίζα Πόλη" του Άγγελου...

Έχω κι εγώ ένα φίλο από τα παλιά. Κάναμε πολλή παρέα. Πολλά χρόνια λέμε. Ήταν πάντα χαμογελαστός και καλοσυνάτος. Συμπαθητικότατο παιδί. Μέσα στην κουλτούρα και τον πολιτισμό θα έλεγα.

Μιλούσαμε καθημερινά και λέγαμε σχεδόν τα πάντα. Ήξερα όμως ότι κάτι μου έκρυβε. Το είχα αντιληφθεί από τα παιδικά μας χρόνια.

Κάποιες φορές τον είχα πιάσει να πνίγεται. Κυριολεκτικά. Μόνο που δεν μελάνιαζε.

«Τι έπαθες πάλι;» ρωτούσα.

Δεν απαντούσε.

Κάποια μέρα μετά από επίμονες ερωτήσεις μου λέει,
«Υπάρχω».

«Καλό αυτό. Αν δεν υπήρχες θα ανησυχούσα».

«Υπάρχω».

Δεν μου άρεσε η δεύτερη επανάληψη του «υπάρχω». Έκρυβε πολλά.

Ήρθε η μέρα που τον πήρα μαζί μου να πάμε να κάνουμε ένα φωτοεπορτάζ.

Ο ένας φωτογράφιζε, ο άλλος βιντεοσκοπούσε. 30,000 χιλιάδες άνθρωποι... διαμαρτυρίες... συλλαλητήριο... στους -40 C.

Μέσα στο πλήθος και στο τρέξιμο, κάποια στιγμή τον έχασα. Κοίταξα παντού γύρω μου, αλλά στον χαμό που γινόταν δεν τον είδα πουθενά.

Ευτυχώς, μετά από μερικά λεπτά τον εντόπισα. Στην προσπάθεια του να δραπετεύσει από τις χιλιάδες διαμαρτυρόμενων, είχε πηδήξει από ένα τοίχο για να ξεφύγει.

Τον βρήκα σφηνομένο σε δύο μέτρα χιόνι και είχε αρχίσει να παγώνει. Κατάφερα να τον τραβήξω από το χιόνι. Το παντελόνι του είχε κοκαλιάσει κι έσπασε. Είχε γεμίσει πάγο. Το πρόσωπο δεν κουνούσε από το κρύο. Οι αισθήσεις στα πόδια είχαν χαθεί. Από τα γόνατα και κάτω, τίποτα. Ζήτησα στις Αρχές να τον μεταφέρουν στο χτίριο, αλλά μου αρνήθηκαν. Τους μίσησα απύθμενα. Πώς περπάτησε μέχρι το πούλμαν δεν ξέρω.

Τον έβαλα μέσα, του έβγαλα μπότες και κάλτσες και μετά από 45 λεπτά αισθάνθηκε και πάλι τα δάχτυλα των ποδιών.

«Τι έγινε;» ρώτησα.
«Υπάρχω», απάντησε.
«Αν συνεχίσεις έτσι, δεν θα υπάρχεις για πολύ ακόμα».

Το βλέμμα στο πρόσωπό του μαρτυρούσε ότι δεν τον πολυένοιαζε κιόλας.

Κάτι έπρεπε να κάνω. Ήξερα ότι αν συνέχιζε έτσι, θα τον έχανα.
Επιστρέφοντας στις εστίες μας, ταξιδέψαμε σιωπηλά.
Επινόησα το σχέδιο δράσης.

Την επόμενη μέρα πήγα και του αγόρασα ένα Discman. Ήταν και της μόδας τότε και το δέχτηκε με πολλή χαρά. Ένα Discman ξερό όμως δεν ήταν αρκετό. Να μην του φορέσω κι ένα CD, έτσι για το καλό;

Δεν δυσκολεύτηκα στην επιλογή της μουσικής.
Το δώρο το έδωσα με μια μικρή προϋπόθεση. Το συγκεκριμένο CD θα το άκουγε προσεχτικά, και ίσως στο περιεχόμενο θα έβρησκε απαντήσεις, απαντήσεις σωτήριες.

Μετά από μερικούς μήνες έφυγε ταξίδι. Οριστικά. Τον αποχαιρέτησα χαμογελώντας με ένα κρυφό «χε, χε , χε» στο βλέμμα μου.
Με κοίταξε περίεργα και μπήκε στο αεροπλάνο.

Μια μέρα μετά από καιρό κατέβηκα στην παραλία. Φυσούσε και είχε λίγο κύμα, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο.
Περπατούσα στους βράχους όταν τον είδα όρθιο πάνω σε μια πέτρα, με τα χέρια απλωμένα σαν τα φτερά του γλάρου, να κοιτά το πέλαγος και να ακούει μουσική.

Πλησίασα.
Όταν με είδε χαμογέλασε, αλλά δεν έβγαλε λέξη. Με ένα βλέμμα καταλάβε ο ένας τι σκεφτόταν ο άλλος.

Γδυθήκαμε και βουτήξαμε στη θάλασσα.
Βουτιά για το βυθό.

Κρατώντας την αναπνοή κοιτούσε ο ένας τον άλλο.

Με ότι αέρα είχε στους πνεύμονες, άρχισε να ουρλιάζει.
Ούρλιαζε δυνατά, αλλά δεν καταλάβαινα τις λέξεις.

Σε ζήτημα δευτερολέπτων ανεβήκαμε στην επιφάνεια.
Τον κοίταξα με απορία. «Τι..»

«Ζω», μου είπε απλά.

Συναντιόμαστε συχνά στην παραλία.
Είτε χειμώνα είτε καλοκαίρι. Εκεί τον βρίσκω.
Το CD του Discman τώρα έχει μεταφερθεί σε iPod.
Δεν έχει σημασία όμως.
Είτε καθισμένοι στο βράχο, είτε όρθιοι με τα χέρια απλωμένα στον άνεμο,
ακούμε ταυτόχρονα τη μουσική...

...και ζούμε...

* * * * * * *

“Behold, the sea itself,

[...]

Reckless O soul, exploring, I with thee, and thou with me,
Sail forth -- steer for the deep waters only,
For we are bound where mariner has not yet dared to go,
And we will risk the ship, ourselves and all.

O my brave soul!
O farther farther sail!
O daring joy, but safe!
are they not all the seas of God?
O farther, farther, farther sail!”

Music: Ralph Vaughn-Williams, “Sea Symphony”
Text: Walt Whitman

*Αυτό το post το αφιερώνω στον Άγγελο. Αν και δεν τον ξέρω, με έχει εμπνεύσει και μετά από χρόνια μου επέστρεψε ή επιθυμία να γράψω και πάλι. Je voudrais vous remercier vivement monsieur Spyrou!

My Favourite Commercials 6

FIAT - IDEA

In my version, it would say...

CineStef... Included!!!

Πανσέληνος

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, ο μικρός με έβγαλε μια βόλτα. Το βράδυ της Πρωτομαγιάς ήταν λίγο πληκτικό και ήθελα να πάρω λίγο αέρα κι εγώ. Κάναμε ένα μεγάλο περίπατο στην Πλατεία Πρωτομαγιάς. [Κοίτα σύμπτωση] Και το Δέλεαρ... άδειο. Σταματήσαμε για λίγο. Ο ένας έκανε πιπί σε ένα παγκάκι δίπλα, κι ο άλλος χάζευε ένα υπέροχο φεγγάρι που είχαν κρεμάσει πάνω από τον Λυκαβηττό. Πέρα από το να αποτυπώσω την εικόνα στη μνήμη μου, έβγαλα και το κινητό για να την αποτυπώσω στη δική του μνήμη... έτσι, απλά για να τη μοιραστώ μαζί σας.

Πρωτομαγιά!

Εγώ προχθές έζησα τη δική μου Πρωτομαγιά.

Οδηγώντας προς το Άγνωστο με βάρκα το Peugeot μου, σταμάτησα σε αυτό το μικρό λιμανάκι που το χάιδευε το δάσος.

Οι παπαρούνες είχαν στρέψει το βλέμμα τους προς την βάρκα που έτυχε να περνάει.

Καλό μήνα!

Καλή Πρωτομαγιά, αλλά βρε παιδιά, μη σουρομαδήσετε τους αγρούς και τις βουνοπλαγιές μας! Ένα μικρό στεφανάκι είναι υπεραρκετό για να στολίσει την εξώπορτα.

Ευχές για μια υπέροχη Άνοιξη!