LIGHTS, CAMERA, ...ACTION!

Τι να διαλέξει και τι να πει κανείς γι’αυτό το θέμα; Πείτε μου τώρα. Η πιο συχνή ερώτηση που μου κάνουν περί κινηματογράφου είναι,

«Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία;»

Ρε παιδιά, ρε κοπελιές; Υπάρχει απάντηση;

Ποιες είναι οι αγαπημένες μου από κάποιο genre, ίσως να πω. Ποιες είναι οι αγαπημένες μου από κάποια χώρα, ίσως πάλι να πω. Στις αγαπημένες μου από κάποιον συγκεκριμένο σκηνοθέτη, στις αγαπημένες μου από κάποια σχολή κινηματογράφου κλπ. κλπ. κλπ., θα έχω απάντηση. Αλλά για να διαλέξω τις πέντε αγαπημένες μου ταινίες μετά από χρόνια μελέτης της 7ης Τέχνης, δυσκολοτατότατο! Cinematia μου, εσύ με καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι?

Άρα, for the sake of this post, θα απαντήσω ως απλός θεατής και ξεκινώ...

ΤΑΚΕ 1

Le Fabuleux destin d'Amélie Poulain (2001)
Jean-Pierre Jeunet

Αν μη τι άλλο, για τη σκηνή που τον βλέπει και λιώνει. Δε λέω τίποτα άλλο...

ΤΑΚΕ 2

All That Jazz (1979)
Bob Fosse

Για το «είδα τη ζωή μου να περνά μπροστά απ’τα μάτια μου.»
Για τη μουσική που σε κάνει να πάρεις όποιο καπέλο βρεθεί μπροστά σου, να αρπάξεις την μπαστούνα του παππού, να φορέσεις τα ξεχασμένα σου λουστρίνια και να γίνεις ρόμπα στην πολυκατοικία χορεύοντας και τραγουδώντας το «Everything old is new again.”
Εγώ προσωπικά, και σας το λέω παντελώς εμπιστευτικά, χόρεψα και τραγούδησα το «Take off with us” καθώς έκανα γερμανικό νούμερο στο τάγμα, και λέμε, το φχαριστήθηκα.

TAKE 3

Morte a Venezia (1971)
Luchino Visconti

Γιατί το Πάθος και ο Θάνατος δεν θα μπορούσαν να έρθουν πιο μελωδικά.
Γιατί από την ταινία αυτή μπήκε ο Mahler στη ζωή μου.
Για το τελευταίο πλάνο που δείχνει ο Tadzio τη βάρκα στο βάθος η οποία θα περάσει την ψυχή του Ascenbach στην άλλη άκρη του Αχέροντα.

TAKE 4

Professione: reporter (1975)
Michelangelo Antonioni

Για τους καυγάδες που έριξα με τον καθηγητή ιστορίας κινηματογράφου όσο αφορά την ταυτότητα της "Daisy" στο έργο [και παραλίγο να μην τελειώσω το πανεπιστήμιο].
Για τα χρόνια που με πείρε για να βρω πως γύρισαν το 7-λεπτο πλάνο στο τέλος της ταινίας. [Δεν υπήρχε internet τότε.] Γιατί από την ταινία αυτή γνώρισα την Βαρκελώνη.
Για την ατάκα του Jack Nicholson: “I used to be someone else, but I traded him in.”

ΤΑΚΕ 5

La Double Vie de Véronique (1991)

Krzysztof Kieslowski

Για τα χρώματα.
Για την θεϊκή μουσική του Preisner.
Για την ψυχή που κατοικούσε σε δυο σώματα... γιατί... πάντα σε δυο σώματα κατοικεί.
Για την στιγμή που βράχηκα στη μπόρα που έπιασε στο θερινό σινεμά όταν στην οθόνη η Βερόνικα τραγουδούσε στη βροχή.
Για... Για... Για...

Και να μην ξεχνάμε...

Τον Θείο Άλφρεντ.

Που ό,τι και να κινηματογραφούσε ήταν Θείο.

Παραδίδω το πλατώ στον Espressionist, στην Cinematia, στον [error], στον Αλέξανδρο, στον Νικόλα, και στους φίλους good as you, Lithium και Αντρέα.

Cut … and print!