Dogus Astegus [έστω και για λίγο]

Ήταν Δευτέρα απόγευμα όταν τον είδα να μπαίνει φουριόζος στο σπίτι. Αναφέρομαι στον κατοικίδιο άνθρωπο που έχω υιοθετήσει, την ψωνάρα που γράφει εδώ με το καλλιτεχνικό, CineStef.

-"Μπιλάκι," μου λέει, "απόψε θα κάνεις το κινηματογραφικό σου ντεμπούτο!"

-"Εχέσθην! Για κάνα κατούρημα δε θα με πας;", του είπα.

Δεν μου απάντησε. Έτρεξε στη ντουλάπα του κι άρχισε να βγάζει διάφορα ρούχα. Φόρεσε κάτι παλιά, πάνινα παπούτσια, ένα σκισμένο τζιν παντελόνι, μια παλιά μπλούζα, ένα παλτό από το 1821, σκούφο και γάντια. Πήρε τον υπνόσακο κι ένα σακίδιο, στο οποίο πέταξε μέσα ένα μπουκάλι νερό, κάτι φρίσκις, μικρές πλαστικές σακουλίτσες, κάτι μπισκότα και μισή σοκολάτα.

Νταξ! Δεν μπορώ να πω, με έβγαλε έξω για ένα γρήγορο πότισμα των δέντρων του δήμου και μετά με πέταξε στο πίσω κάθισμα του σκουπιδοτενεκέ με ρόδες του. Ψιχάλιζε.

Καθώς οδηγούσε μου εξήγησε ότι θα πηγαίναμε σε ένα γύρισμα ταινίας. Εγώ; Σε ταινία! Εγώ!

Ω, Λάσση! Λάσση! Πού είσαι μωρή σκύλα να θαυμάσεις τον συνσκύλο σου! Με φαντάστηκα να περπατώ στο κόκκινο χαλί των Όσκαρ με λουρί Ζαν-Πολ Γκωτιέ και να πιτσιλίζω την τουαλέτα της Αντζελίνα Τζολί! Τέλος πάντων, τους κομπάρσους θα κάναμε, αλλά δεν μπορώ να μην ονειρευτώ και λίγο. Θα παριστάναμε έναν άστεγο με το σκύλο του σε μια υπόγεια διάβαση στην Λεωφόρο Συγγρού.

Παρκάραμε στον παράδρομο στην κατεύθυνση προς Πειραιά και Γλυφάδα. Άκου κει Γλυφάδα! Εγώ αντί με "υ" θα την έγραφα με "ει." Ταιριάζει περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία μου.

Βγήκαμε από το σκουπιδοτενεκαμάξι, φορτώθηκε το σακίδιο και τον υπνόσακο και ξεκινήσαμε για την υπόγεια διάβαση να βρούμε το συνεργείο και τον σκηνοθέτη μας.

Μου αρέσει πολύ η Λεωφόρος Συγγρού. Έχει δεντράκια, θάμνους, σκουπίδια! Κατούρησα παντού!

Κάποια στιγμή ο γκριζοκρόταφος έσκυψε κι άρχισε να με αναμαλλιάζει.

-"Αχ και να σ'έβλεπε ο Βασίλης να κάνεις αυτά στη γούνα μου!"

-"Σκάσε! Θα παίξεις τον σκύλο ενός άστεγου. Οι άστεγοι δεν πάνε τα σκυλιά τους για καλλωπισμό!" μου απάντησε.

Εγώ τινάχτηκα λίγο μπας και συνεφέρνω τις μπούκλες μου και σκέφτηκα ότι για την τέχνη τα κάνω όλα.

Λίγο πιο πάνω ήταν η διάβαση. Αλλά το συνεργείο δεν ήταν. Είδα τον ψηλό να σκέφτεται. [λες και το κάνει συχνά]. Με πήρε και πήγαμε σε μια άλλη υπόγεια διάβαση 500 μέτρα πιο κάτω. Αλλά το συνεργείο δεν ήταν. Περάσαμε στην άλλη πλευρά της Συγγρού. Περπατήσαμε αρκετά. Διψούσα. Η βροχή είχε σταματήσει, αλλά τη λάσπη την αισθανόμουν στα πατούνια μου. "Για την τέχνη, Μπιλάκο! Όλα για την τέχνη," εσκέφθην.

Περπατήσαμε κι άλλο. Κι άλλο. Κι άλλο. Φτάσαμε μπροστά σε ένα ορφανοτροφείο. Σταματήσαμε για λίγο και τον είδα να σκέφτεται. Μπα, όχι. Δεν πιστεύω να μου 'κανε καμιά βρομοδουλειά. Συνεχίσαμε για λίγο. Ουφ! Ηρέμησα!

Από δίπλα μας περνούσε κι άλλος κόσμος. Παρατήρησα ότι όλοι μας κοίταζαν κάπως περίεργα. Τι στο καλό; Κοιτούσα τα βλέμματά τους. Κάποιοι χαμογελούσαν. Μια κυρία είχε ένα απερίγραπτο ύφος αηδίας. Σκέφτηκα ότι μάλλον θα ήμασταν πιστικοί ως άστεγοι. Και μετά μου ήρθε μια φλασιά!!!

Πού πας βλαμμένε ντυμένος άστεγος με το smartphone στο χέρι και το γυαλί το Prada;;;;

Είχα αρχίσει να κουράζομαι. Είχε βγει κι ο ήλιος και η γλώσσα μου είχε φτάσει πιο πίσω κι απ' την ουρά μου. Φτάσαμε πάλι στην πρώτη υπόγεια διάβαση ....αλλά το συνεργείο δεν ήταν. Είχα πλέον κουραστεί κι έπρεπε να πάω επειγόντως στην τουαλέτα. Πήγα επειγόντως στην τουαλέτα.

Εντέλει το συνεργείο δεν το βρήκαμε. Μάθαμε ότι ήταν στην υπόγεια διάβαση πιο πάνω στη Συγγρού. Δεν πειράζει. Το κινηματογραφικό μου ντεμπούτο θα το κάνω μια άλλη φορά. Ίσως να παίξω μια μέρα τον κρυφό εραστή της Λάσση ή τον κολλητό του Σνούπυ. Ο μεγάλος ρόλος, τα βραβεία και η αναγνώριση θα έρθουν με την ερμηνεία μου στην ταινία για την περιπετειώδη ζωή του Μιλού.

Προς το παρόν θα συνεχίσω την καριέρα μου ως μπλόγκερ, φωτομοντέλο κι επαγγελματίας

αγκαλιάζων σκύλος. Ευχαριστώ!

Του Αγίου Βαλεντίνου ανήμερα

14 Φλεβάρη σήμερα και ο Καθολικός κόσμος εορτάζει τον αγαπητό άγιο! Ο καπιταλιστικός κόσμος εορτάζει το πορτοφόλι, τις πιστωτικές και το όποιο αντικείμενο του πόθου του. Δεν θα το αναλύσω... τα ξέρουμε αυτά.

Θυμάμαι μικρός στο σχολείο στο εξωτερικό που αγοράζαμε διάφορες καρτούλες και καρδούλες που έγραφαν "Βe my Valentine", "I love you" και τα λοιπά ζαχαροειδή που εκφράζουμε αυτή τη μέρα.

Ποτέ δεν μπορούσα να το καταλάβω αυτό. Δεν ξέραμε γιατί το κάναμε στα 9 ή στα 10 μας χρόνια. Ίσως γιατί με το ντε και καλά κάποιοι ήθελαν να μας εγκεφαλοπλύσουν ότι επιβάλλεται να είσαι ερωτευμένος και να έχεις κάποιον/α ερωτευμένο/η μαζί σου. [Λες και σ'αυτή την ηλικία, θα έβγαινες ραντεβού και θα έκανες παθιασμένο σεξέρωτα με το ταίρι σου.] Ένυγουεη...

Στην εφηβεία όμως, αυτά άλλαξαν. Δεν χρειαζόταν οι καρτούλες και τα λοιπά cupidοειδή. Ήδη είχες κάποιο φλερτ ή κάποια συμπάθεια, κι αν ήσουν ένα από τα ανήσυχα πνεύματα [σώματα] και τυχερός/η μπορεί και να έκανες σεξέρωτα μετά από κάνα ραντεβουδάκι... Άντε ένα απλό, ζουμερό μπαλαμούτιασμα στο σινεμά ή πίσω από τις κερκίδες στο γήπεδο.

Όπως και νά'ναι... όλες οι αφορμές εορτής είναι καλοδεχούμενες!

Γι αυτό κι εγώ θα ευχηθώ αν είσαι ερωτευμένος/η με:

το ταίρι σου
το φλερτ σου
τον/την σύζυγο σου
τον Μικ Τζάγκερ
τη σοκολάτα [κατα προτίμηση ΙΟΝ Αμυγδάλου]
τον σκύλο σου
τη γάτα σου
το iPhone σου
ή με οτιδήποτε σου κάνει τη ραχοκοκκαλιά να δονείται ηδονικά...
να το γιορτάζεις με όποιο τρόπο αγαπάς.

Εγώ προσωπικά δεν προτιμώ τη Γιορτή των Ερωτευμένων της 14ης του Φλεβάρη.

Προτιμώ τη Γιορτή των Αγαπημένων των 1ης Γενάρη με 31ης Δεκέμβρη.

Περί Μπουρδέλων προβληματισμοί

The Bordello, Lee Durrbin

Τον τελευταίο καιρό, κι ένεκα της κατάστασης της Ελλάδος, ακούω πολύ συχνά τον κόσμο να αναφέρεται στην Ελλάδα ως "Μπουρδέλο".

Δεν έχω προσωπική εμπειρία όσον αφορά τα μπουρδέλα, αλλά από όσες γνώσεις έχω αποκτήσει βλέποντας ταινίες, διαβάζοντας βιβλία κλπ. δεν μπορώ παρά να προβληματιστώ με την χρήση της συγκεκριμένης λέξης.
Και λέω τώρα εγώ...

Το μπουρδέλο είναι μία επιχείρηση.
Την συντονίζει μία τσατσά.
Εκεί εργάζονται κάποια άτομα που παρέχουν διάφορες υπηρεσίες στους πελάτες.

The Law of Supply and Demand

Ο πελάτης το επισκέπτεται για να καλύψει κάποιες του ανάγκες. [Κι όχι πάντα σωματικές.]
Πληρώνει. Του παρέχουν τις υπηρεσίες και τις περισσότερες φορές φεύγει ευχαριστημένος. Αν κάτι δεν του αρέσει ή και μπορεί να προτείνει κάτι για την βελτίωση του συνόλου, πολύ άνετα το αναφέρει στην τσατσά.
Το μπουρδέλο, από την άλλη, βγάζει το κέρδος του, κι αναλόγως, φέρνει περισσότερους εργαζόμενους που παρέχουν περισσότερες και βελτιωμένες υπηρεσίες σε περισσότερους κι ευχαριστημένους πελάτες.
Και οι νόμοι της ζήτησης και της προσφοράς ανθίζουν κι όλοι βγαίνουν κερδισμένοι.

Τώρα...

Στην αντίθετη περίπτωση, αν το μπουρδέλο ήταν σαν την Ελλάδα...
Θα πήγαινε ο πελάτης εκεί για τις ίδιες ανάγκες.
Οι εργαζόμενοι θα τον εξυπηρετούσαν μόνο κι εφόσον είχαν όρεξη.
Η διεύθυνση θα του επέβαλε να πληρώσει περισσότερα από ότι είχε να δώσει, και στο τέλος θα έφευγε άπρακτος, άφραγκος και θα έπαιρνε το δισάκι του στον ώμο και θα πήγαινε σε "άλλες πολιτείες ερωτικές".
Στο τέλος, οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση αυτή θα έμεναν άπρακτοι και θα περίμεναν τον πελάτη που δεν θα ερχόταν ποτέ.
Η διεύθυνση αναγκαστικά θα τους αποδέσμευε από τις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις και τελικά το μπουρδέλο θα έμενε χωρίς προσωπικό, χωρίς πελατεία... κοινώς νυχτερίδες κι αράχνες, σκόνη και ξεφτισμένες ταπετσαρίες.
Και τότε θα κατέρρεε όλο το μπουρδελικό σύμπαν.

Και ερωτούμαι, κυρίες και κύριοι χρήστες της Ελληνικής γλώσσης...

Αν η Ελλάδα, όπως λέτε, ήτο μπορδέλο, δεν θα έπρεπε τώρα να ήταν σε πλήρη άνθιση, κερδοφόρα και το πιο ερωτικό κράτος του γαλαξία;

Η Απεργία του Μετρό κάνει καλό στην Υγεία

Ανθοπωλείο Συντάγματος

Αγαπημένο μου ημεροϊστολόγιο,

Τι εβδομάδα κι αυτή; Πολλές οι απεργίες. Θα σταθώ στην μία που με επηρέασε άμεσα: Στην απεργία των ΜΜΜ και κυρίως του Μετρό γιατί αυτό χρησιμοποιώ κάθε μέρα.

Ακρόπολη

Ήρθε η Δευτέρα και Μετρό γιοκ. Πουρνό - πουρνό ξεκίνησα το βάδην προς το γραφείο. Είχε συννεφιά και κρύο, αλλά, τι να κάνω, χειμώνας είναι. Σημειώνω ότι το γραφείο είναι 9 χιλιόμετρα από το σπίτι.

Πέρασα από όλα τα αρχαία της Αθήνας. Τι την Ακρόπολη είδα. Τι τον Κεραμεικό. Τι την Αρχαία Αγορά.

Ο Ναός του Ήφαιστου

Άκουσα και πολλή μουσική κι εννοείται ότι τράβηξα πολλές φωτογραφίες. Έγινα τουρίστας στην πόλη μου την ίδια! Στο Μέγαρο Μουσικής μπροστά είδα ότι στον ορίζοντα εμφανίστηκε ένα κίτρινο πραγματάκι με δυο αντένες. Όχι, δεν ήταν μελισσούλα. Ούτε πεταλουδίτσα. Τρόλεϊ ήταν με το οποίο συνέχισα τη διαδρομή προς το γραφείο. Το βράδυ ακολούθησε η ίδια διαδικασία, αλλά από την αντίθετη.

Το Τραινάκι στην Αδριανού

Ήρθε και η Τρίτη. Πάλι είδα τα αρχαία μας. Πέρασα από το γιουσουρούμ στο Μοναστηράκι, από το γιουσουρούμ στο Σύνταγμα. Πολύς ο κόσμος που πήγαινε στη δουλειά με το Πεζό 2. Στον Ευαγγελισμό μπροστά, ω του θαύματος, σταμάτησε ένα ταξί.

Καθιστική περιστεροδιαμαρτυρία 

Την Τετάρτη δεν υπήρχε ΜΜΜ ούτε για δείγμα. Η μέρα χρίστηκε μουσικώς Beatle-ική! Από την πρώτη περίοδο. Ξέρετε, "ση λοβς γιου! Για! Για! Για!" Εγώ σκεφτόμουν, "τι καλά, πρωί-πρωί περίπατος στην Αθήνα! Ησυχία. Ηρεμία." Πέρασα από τα ανθοπωλεία του Συντάγματος και μου χάρισαν μανουσάκια. Άι λοβντ ιτ! Για! Για! Για! Στο Χίλτον μπροστά ζήτησα από το Σύμπαν να μου φέρει ένα ταξί που α) θα ήταν άδειο και β) θα κάπνιζε και ο οδηγός. Το Σύμπαν μου έφερε το άδειο ταξί με τον καπνίζοντα οδηγό.

Αναπολώ αυτές τις τρεις μέρες που περπάτησα γύρω στα 15-20 χιλιόμετρα και σκέφτομαι ότι χάρη στις απεργίες των ΜΜΜ, χάρηκα λίγο και την Αθήνα. Έκανα γυμναστική. Έσφιξαν τα πόδια, οι γάμπες, το κωλαράκι. Το να απεργεί το Μετρό κάνει καλό στην υγεία!

Σήμερα δεν έχει απεργία. Τους το συγχωρώ όμως γιατί κάνει ψοφόκρυο και βρέχει καρεκλοπόδαρα.

Μετά χαράς θα δεχτώ την επόμενη απεργία του Μετρό. Και ναι, άμα λάχει, με το δισάκι μου στον ώμο, το άιποντ στ'αυτιά και την φωτογραφική κολλημένη στη μούρη... θα περπατήσω τα 9 χιλιόμετρα!

Κι αν δεν αντέξω... ε, υπάρχει και το Σύμπαν. 

Τελοσχρονιάτικες Κακίες

31 Δεκεμβρίου, 2010, σήμερα!
Στο σπίτι με άδεια! Οι περισσότερες εκκρεμότητες του '10 [εκ]πληρωμένες. Μετάφραση μεγάλη ολοκληρώθηκε και εστάλη! [Yes!]
Κι εδώ κάπου θα ξεκινήσω με τις τελευταίες μου κακίες για την χρονιά 2010 για να ξεκινήσω την επόμενη με μια καλή κουβέντα [λέω εγώ τώρα].
Τελοσχρονιάτικη κακία Νο.1
Κοιμήθηκα αργά. Ξύπνησα νωρίς; Γιατί; Ξεκίνησαν οι junior entrepreneurs πουρνό πουρνό να βαράνε τα κουδούνια για να πουν τα κάλαντα. Εντάξει, παράδοση είναι. Αλλά τα σκασμένα είναι απαραίτητο να βγουν στην καλαντότσαρκα στις 8 το πρωί; Γιατί δεν σηκώνονται στις 9, να πιουν το γαλατάκι τους, να διαβάσουν τους στοίχους των καλαντών, να κάνουν πρόβα, να ζεστάνουν τη φωνή τους; Αλλά όοοοοχι, κατευθείαν στο χρήμα! Και λέω χρήμα γιατί τα περισσότερα δεν νοιάζονται για τα κάλαντα και την παράδοση, αλλά για τα ευρώπουλα που θα 'κονομήσουν. Πείτε με κακό, αυτήν την εντύπωση έχω.
Φόρεσα τις ωτοασπίδες, έριξα το ένα από τα τρία μου μαξιλάρια πάνω στο κεφάλι και συνέχισα να ονειρεύομαι. [Δεν γράφω τι ονειρεύτηκα. Να μη σας νοιάζει! :Ρ]
Και κάπου εδώ έρχομαι στην...
Τελοσχρονιάτικη κακία Νο.2
Κράτησα κι εγώ μια παντελώς ελληνική παράδοση. Σαν βέρος Έλληνας, πήγα την τελευταία στιγμή να πάρω τα τέλη κυκλο[ε]φορίας! Τις τελευταίες μέρες, όποτε τύχαινε να ανοίξω την τιβί, τα δελτία έδειχναν κάτι ουρές ΝΑ! στις εφορίες με κόσμο αγχωμένο να αγοράσει το δικαώμα οδήγησης στους ελληνικούς δρόμους. Λύσσα λέμε! Ατελείωτες ουρές, διαμαρτυρίες, καυγάδες και νααααα τα συνεργία των καναλιών. Κι αναρωτιούμαι τώρα, εγώ πήγα στην τράπεζα κάτω από το σπίτι, περίμενα 3 λεπτά και σε 5 είχα το συμπαθητικό αυτό σηματάκι στα χέρια μου. Όλοι αυτοί στις ουρές στην εφορία δεν έχουν μια τράπεζα κάπου κοντά τους να πάνε να ξεμπερδέψουν με το σήμα; Είμεθα εθνικώς γιαχού;
Φτάνω λοιπόν στο ταμείο. Ο πολύ ευδιάθετος και συμπαθητικός κυριούλης εκεί, μετά από ανταλλαγή ευχών, με εξυπηρέτησε. Και καθώς μετρούσε τα €120 που του έσκασα για το σήμα, ξαφνικά ήρθε η Τελοσχρονιάτικη Κακία Νο.1 να με στοιχειώσει!!!
Τα αυτιά μου δέχτηκαν αυτό το υψηλής συχνότητας ντίνγκι-ντίνγκι που κάνουν τα τρίγωνα! [τα μεταλλικά, όχι τα Σαλονικιώτικα!] Πιτσιρικάς τριγωνοφέρων και κοκοφωνίξ, με διάθεση είσπραξης είχε εισβάλει στην τράπεζα και στην καλή μας διάθεση. Ξεκίνησε τα πρωτοχρονιάτικά κάλαντα σε εκδοχή πιτσιρικά τριγωνοφέροντος και κακοφωνίξοντος:
Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
σ' εισ' αρχόντισσα κυρί-ι-ι-ι-α-α-ααα!
Άγιος Βασίλης έρχεται
Ψηλή μου δεντρολιβανιά-α-α-α-α!
Με κοίταξε ο κυριούλης και, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, ξεστόμισε ένα απογοήτευσης κι απόγνωσης "ω, Παναγιά μου!" Συμφώνησα απόλυτα μαζί του.
Μα πάνε καλά τα μικρά; Μας δουλεύουν κανονικότατα ΚΑΙ αυτά; Πάε χρυσό μου να μάθεις τα λόγια! Κάνε μια γαργάρα με ένα-δυο ωμά αυγά να ανοίξει η φωνή! Σε ίδρυμα με λεφτά ήρθες, λεφτά που ήρθες να εισπράξεις! Αν είναι να την κάνεις τη δουλειά, κάνε την σωστά τουλάχιστον. Εγώ και οι υπόλοιποι στην τράπεζα σε τι σου φταίξαμε;;;;;
Έφυγα τρέχοντας.
Νομίζω ότι 2 τελοσχρονιάτικες κακίες φτάνουν για τώρα. Αν πάρει μπρος το αμάξι και μιας και τα τελευταία χρόνια ο ασπρομουσάτος ταρανδοκινούμενος παππούλης με έχει χ...[μπηπ]...σμένο κανονικότατα, θα πάω να μου αγοράσω το δωράκι μου χωρίς να έχω το άγχος του αν θα το βρω κάτω από το δέντρο αύριο. Από την άλλη σιγά να μην περνούσα το '10 being εξαναγκαστικά a good boy, για να μου φέρει εκείνος δώρο! Πριτς! [Τελοσχρονιάτικη Κακία Νο.3 ίσως;]

Καλή χρονιά και τα μάτια σας 11!

Οι Πρίγκιπες των Παραμυθιών κατά CineStef

Προχθές διάβασα μια άκρως ενδιαφέρουσα ανάρτηση στο μπλογκ ΠΑΠΑΛΑ με τίτλο, "Οι Πρίγκιπες των Παραμυθιών". Μιας και πρόσφατα είχα κάνει κάποιες ανάλογες σκέψεις, σκέφτηκα να τις καταθέσω ως σχόλιο και μετά ως ανάρτηση εδώ.

Και γράφω...

Η Κοκκινο-κουτή-τσα κι ο καλός ο Λύκος

Δεν υπάρχει πιθανότητα να πω στα εγγόνια μου την "Κοκκινοσκουφίτσα" για να μεγαλώσουν, να ντύνονται με μονόχρωμες κιτς κάπες και κόκκινους σκούφους και να με γηροκομήσουν σε μια καλύβα σε ένα δάσος, που ζήτημα να υπάρχει δάσος στην Ελλάδα τότε. Αν η μοίρα μου είναι τέτοια, θα επιστρατεύσω τον κυνηγό, ο οποίος θα έχει γεράσει κι αυτός μέχρι τότε, θα το ρίξουμε στο κουμκάν και τον κακό τον λύκο θα τον κάνουμε κατοικίδιο. Δεν θα είναι και άσχημη η καλύβα στο δάσος. Ένα jacuzzi μόνο θα προσθέσουμε. Καλό θα ήταν αν υπήρχε και ζαχαροπλαστείο κάπου κοντά. Η μικρά Κοκκινο-κουτή-τσα να πάει να παντρευτεί όποιον θέλει και ας ζήσουν καλά. Εμείς σίγουρα θα ζήσουμε καλύτερα.

Ο Νάνος και οι Εφτά Χιονίστρες

Να πω και για τη Χιονάτη; Άααααλλη πάλι κι αυτή. Εγώ βρίσκω την κακιά, μάγισσα, γριά και γουοτέβερ άλλο πολύ πιο κουλ τύπισσα. Το κορίτσι κοιτάζοντας στον καθρέφτη έκανε ασκήσεις αυτοπεποίθησης. Δεν φταίμε αν η μικρά δεν μάσησε καλά το μήλο και της έκατσε στο λαιμό.
Τα εφτά μικρά νανάκια όμως, εργαζόμενα παιδιά ήταν. Τι διαμάντια να της δώσουν της δόλιας όταν κάθε μέρα με το σχόλασμα τους έψαχναν τις τσέπες οι σεκιουριτάδες στο αδαμαντορυχείο; Δεν συμφωνώ με το να κάνουν την μικρή Χιονάτη δουλάρα στο σπίτι γιατί σε αυτήν την καλοπέραση τους είχε μάθει η μαμά τους. Το οιδιπόδειο πάει κι έρχεται. Γι' αυτόν τον λόγο τους εύχομαι εφτά χιονίστρες κι όχι μια Χιονάτη.
Κι ας μην αρχίσω με τον φυσιολάτρη, νεκρόφιλο, κακομαθημένο πρίγκιπα. Ευχαρίστως θα του έδινα εκείνου το μήλο για να του κάτσει. [Το μήλο, όχι η Χιονάτη.] Στην δική μου "Χιονάτη" θα έστελνα τον πρίγκιψ στην μάγισσα! Όσο και νά'ναι θα ξανάνιωνε το κορίτσι. Άλλωστε δεν θα τον είχε για τα πνευματικά του χαρίσματα. Τους νάνους θα τους συνταξιοδοτούσα στο αδαμαντορυχείο που θα είχα αγοράσει. Τη Χιονάτη θα την έστελνα για περαιτέρω σπουδές σε ένα all-girls boarding school, σαν αυτό που έστειλαν τον Xavier Dolan στην ταινία, "Σκότωσα τη Μητέρα μου". Και αυτοί και εμείς θα ζούσαμε όλοι καλύτερα.

Τσαχπινια, Πουτανιά και Ξουράφι Μυαλό

Το αγαπημένο μου κορίτσι όμως είναι η Σταχτοπούτα. Δεν ξέρω τι της βρήκε της τερατόμορφης μητριάς με τις δυο beach balls για κόρες ο πατήρ Σταχτοπούτος, αλλά σακέν α σον γκού!
Το σημαντικό είναι ότι το κορίτσι μας δεχόταν στωικά αυτήν την κακομεταχείριση από τις άλλες τρεις κότες ενώ το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε ήδη. Ο Πρίγκιψ... πολύ εντάξει παιδί. Οκ, είχε ένα φετίχ με τα ψιλοτάκουνα, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος. Το σημαντικό είναι ότι ο προχό ρομαντισμός του τον έκανε να ερωτευτεί κεραυνοβόλα και μετά να κάνει τον Σέρλοκ Χολμς στο βασίλειο για να βρει μια ομορφοπούλα που κυκλοφορούσε κουτσαίνοντας. Μπράβο του όμως για την υπομονή και την επιμονή του.

Βρεκεκέξ

Δεν θα πω για την άλλη που φίλησε τον βάτραχο γιατί θα αναφερθώ στον Φρόυντ και στον Γιουνγκ και θα γίνω πολύ κακός! Μα πόσο desperate θα μπορούσε να γίνει κι αυτή;

Έχω δει και πολλά τέρατα που έχουν πάρει πανέμορφες [και το αντίθετο]. Αν τα παιδιά είναι ευτυχισμένα εμένα δεν μου πέφτει λόγος.

Υπάρχουν πρίγκιπες και πρίγκιπες. Κάποια μέρα θα πρέπει οι μεγάλοι να καταλάβουν ότι ο πραγματικός πρίγκιπας για την μικρή τους πριγκιπέσα μπορεί να σηκώνεται στις 5 το χάραμα και να πηγαίνει στη φάμπρικα ή για να ρίξει τα μπετά σε κάποια πολυκατοικία στο Γκάζι. Θα το κάνει όπως για κείνη και τα παιδιά τους. Και αυτό είναι που θα κάνει το δυάρι τους να φαντάζει παλάτι στο μικρό τους βασίλειο. Δεν χρειάζονται τα κορίτσια μας να μεγαλώνουν με ψευδαισθήσεις, αλλά με την ικανότητα να διαλέγουν σωστά τον σύντροφό τους που μπορεί να μην έρθει καβάλα στο λευκό του το άτι, αλλά σε μικρό τσινκουετσέντο, και με τον δικό του τον τρόπο, θα της χαρίσει όλα τα πλούτη της γης.
Ρησπέκτ!

Σ. Ε. Ξ.

Πρωί-πρωί και κολλημένος στην κίνηση, χτύπησε το κινητό. Δεν είχα καλό σήμα στον περιφερειακό Γαλατσίου. "Καλ...έρα! Σε θέλ... Κάνε κάτ... πεθ...νω!"

Αργότερα έλαβα ένα SMS: "Κάνε μου αυτό που ξέρεις. Και στον σκύλο μου γιατί υποφέρει."

Μετά από ώρα, χτύπησε το σταθερό του γραφείου. Φίλη που είχε εξαφανιστεί κάτι μήνες. "Στεφάν, ο Παναγιώτης έχει πέσει ξερός στον καναπέ. Ο κόσμος γύρω μου χάνεται. Νιώθω κι ένα σφίξιμο. Σε χρειαζόμαστε και οι δυο. Είναι urgent! A propo, καλά είσαι;"

Το απόγευμα χτύπησε και πάλι το κινητό. "Στεφανούλιιιιιιι; Μωλέεεεεε, ντλέπουμαι, αλλά... ξέρεις τώρα. Πώς να το πω; Εμ... Αμ... Δηλαδή..."

Πριν σχολάσω, παρατήρησα ότι η συνάδελφος έχει πέσει πάνω στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή. Όχι δεν κοιμόταν. Δεν κάλεσε το εσωτερικό νούμερο. Δεν μου έστειλε SMS. Απλά σήκωσε το κεφαλάκι της και με κοίταξε παραπονεμένα. Ήξερα τι έπρεπε να κάνω εκείνη τη στιγμή.

Το καθήκον μου!

Το κάνω πολλές φορές τη μέρα. Κάθε μέρα. Με λάδι. Το Κρητικό ελαιόλαδο είναι θαυματουργό. Αυτό ξέρω. Αυτό εμπιστεύομαι. Αυτό αγαπώ. Satisfaction και αποτελέσματα guaranteed.

Σκέφτομαι να το κάνω επάγγελμα. Αυτόματη θέση εργασίας. Με φόρτο. Πάντα είχε δουλειά και πάντα θα έχει. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα το κάνει ο ένας στον άλλο.
 
Σήμερα δεν ξύπνησα καλά. Πήγα στη δουλειά ζαβλακωμένος. Χθες είχα βγει. Τόσος κόσμος με είδε.
Πήγα στην κουζίνα του γραφείου και έβγαλα το ελαιόλαδο από το ντουλάπι. Έριξα την πρώτη σταγόνα. Πλατς.

"Κάτι δεν πάει καλά," σκέφτηκα. Τότε διαπίστωσα ότι στο φλιτζάνι δεν είχα βάλει νερό.
Δεν είμαι καλά.
Τείνω να είμαι ανίκανος να το κάνω μόνος μου. Έστειλα SMS για να αναλάβει κάποιος άλλος την υπόθεσή μου.
Σε λίγη ώρα, έλαβα την απάντηση.

ΣΕΞ-εμάτιασα, παιδί μου. Σε λίγο θα είσαι περδίκι."

ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΠΛΑΘΙΝΤΟ

Θέατρο Ηρώδου Αττικού, Αθήνα

Ήταν μια καυτή νύχτα του Ιούλη...

Λάθος...

ΕΙΝΑΙ μια καυτή νύχτα του Ιούλη.

Ο ιδρώτας ρέει αλύπητα κι η θερμοκρασία θυμίζει μεσημέρι στην Πανεπιστημίου.

Πριν από λίγο, ένα Ρόκυ Παρφέ από την Χαρά στα Πατήσια βρήκε καταφύγιο στη ζεστασιά της κοιλίτσας μου. Τώρα ετοιμάζεται να αποθηκευτεί στα λιποκύτταρά μου για τα επόμενα δέκα χρόνια. Το Ρόκυ, η μοναδική μου παρηγοριά μετά από την αποψινή βραδιά, ήταν το μόνο που μπόρεσε να φέρει το νευρικό μου σύστημα πίσω στην αρχική του κατάσταση.

Και για όλα φταίει ο Πλάθιντο.

Ας  αρχίσω από την αρχή, αν μου το επιτρέπετε (κι ασφαλώς μου επιτρέπεται, διότι δεν είστε εδώ για να με αποτρέψετε).

Εξαιτίας του, λοιπόν, όλες οι κεντρικές αρτηρίες τις πόλης, βλέπετε Σταδίου, Βασιλίσσης Σοφίας, Φιλελλήνων και Συγγρού, έγιναν μια απέραντη αυτοκινητοθάλασσα. Με βήμα σημειωτόν, προσπάθησα να φτάσω όσο πιο κοντά στο αρχαίο θέατρο του Ηρώδου του Αττικού (και να παρκάρω κιόλας) για να πάω να απολαύσω τον Πλάθιντο που θα ερμήνευε κάποια θεϊκά άσματα τον μελοποιών του προ-περασμένου αιώνα.

Στην Αψίδα του Αδριανού, που φαίνεται να αιωρείται στο κενό, απόρησα πώς αυτό το πράγμα στέκεται ακόμα μετά από τον τελευταίο σεισμό.  Αλλά εκτρέπομαι εκτός θέματος. Κοινώς, άσχετο!

Και φτάνω στο Ηρώδειο.

Έφτασε και το Πάνθεον τον θνητών θεών της Αθήνας. Πολιτικοί, κάποιοι βουλευτές, κάποιοι καλλιτέχνες (τέλος πάντων)... με τις συζύγους [!] τους οι περισσότεροι. Πείτε μου τώρα... Αυτοί πήγαν μέσα στη ζέστη του Ιούλη κάτω στην Σταδίου να στηθούν στην ουρά για να πάρουν εισιτήρια; Σίγουρα, λέγω! Γιατί έτσι έκαναν μερικοί από εμάς τους καρα-θνητούς μόνο και μόνο για να γυρίσει κάποια ξινή κοπελίτσα στο κιόσκι και να πει, «όχι, κύριε, δεν υπάρχουν εισιτήρια», όταν πραγματικά εννοεί, «τι μας λες, σκουλήκι; Περίμενες εμείς τα εισιτήρια να τα κρατήσουμε για σένα;» Τέλος πάντων.

Εγώ αμέσως το πήρα απόφαση ότι δεν θα είμαι από τους τυχερούς που θα έβλεπαν και θα άκουγαν τον Πλάθιντο ζωντανά στο Ηρώδειο. Αποφάσισα, όμως, να παραμείνω απ’ έξω και να στήσω τ’ αυτιά μου, μήπως κι ακούσω καμιά νότα του πάνω από το πεντάγραμμο, ή τουλάχιστον να αισθανθώ ότι πήγα εκεί κι άκουσα κάτι.

Αμέτρητες κυρίες [!] με πλησίασαν και με ρώτησαν αν είχα κάποιο εισιτήριο που μου περίσσευε. Ξέρω ότι είμαι μαυροτσούκαλο, αλλά φαίνομαι εγώ για μαυραγορίτης; Ζαμαί!

Κάθισα πάνω σε μια πέτρα. ΣΕ ΜΙΑ ΑΡΧΑΙΑ ΠΕΤΡΑ! Και τέντωσα τ’ αυτιά.

Δίπλα μου ήταν κι άλλες πέτρες. ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΑΡΧΑΙΕΣ ΠΕΤΡΕΣ!

Ξαφνικά, πιο πέρα, μια οικογένεια Άγγλων κοίταζε το πρόγραμμα καθώς

βόλευαν τους εαυτούς τους πάνω στις ΑΡΧΑΙΕΣ ΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ!

ΜΗΤΕΡΑ: It says here that Plah-cee-dow is having a concert here tonight.

ΠΑΤΕΡΑΣ: He is one of the Three Tenors!

ΓΙΟΣ: Who are they?

ΜΗΤΕΡΑ: Well, there is Pav-ah-row-tee, Car-rey-ras and Dow-meeng-gow.

ΓΙΟΣ: Oh, so Dow-meeng-gow is singing here in Athens? I didn't know he was Greek!

Do you people know what «koloumbra» is? Αυτό κόντεψα να πάθω.

Άναψα ένα τσιγάρο και παρατήρησα την παρέλαση κιτσαριού που περνούσε από μπροστά μου. (Στο Ηρώδειο πας, κυρά μου, δεν είσαι η Σκάρλετ Ο’Χάρα για να πάρεις το κουρτινάκι τις σαλοτραπεζαρίας και να το κάνεις βραδινή τουαλέτα!)

Και καλά οι κυρίες που έδωσαν καινούρια έννοια στον όρο «fashion victim». Αυτές νόμιζαν ότι έκαναν fashion, ενώ εμείς ήμασταν τα victims των οποίων τα μάτια πονούσαν μόνο που τις κοίταζαν. Κάποιοι κύριοι, όμως, μου ήρθαν με βερμούδα, φανελάκι και αρβύλα με κάλτσα παρθένου μαλλιού. Κάνε και καμιά χαλάουα, βρε αδερφέ, για να πούμε ότι έκανες κι ένα στοιχειώδες μπωτέ πριν πας ν’ακούσεις όπερα! Ουφ!

Και ξεκίνησε ο Πλάθιντο με ένα μαγευτικό τραγούδι του Πουτσίνι.

Ξέχασα τα κουρτινάκια...

Ξέχασα τις βερμούδες...

Ξέχασα την πανδαισία τον καρα-κιτσάτων και καρα-κακόγουστων ενδυματολογικών επιλογών…

…και προσπάθησα να απορροφήσω την μαγεία που έρεε από τις καμάρες του ΑΡΧΑΙΟΥ θεάτρου του Ηρωδείου.

Και ξαφνικά, μπροστά μου, παρουσιάζονται σε μορφή σεκιουριτάδων, δαίμονες που δραπέτευσαν από τον Άδη!

Με την εξουσία που θα άρμοζε σε έναν ΑΡΧΑΙΟ Θεό... ή τουλάχιστον σε ένα αξιωματικό της SS, ξεκίνησαν το ουρλιαχτό σαν τους λύκους τη νύχτα με πανσέληνο. Μαζί τους ήταν και μια μελαχρινή μαυρομακρυμάλλα ύαινα.

SS: Γαμ... το κέρατο μου! Κατέβα κάτω από τις πέτρες, κυρά μου!

(Απευθυνόταν σε μια κυρία που κάθισε η δόλια ν’ ακούσει λίγη μουσική, κι όχι σε μένα.)

ΚΥΡΙΑ: Σας παρακαλώ κύριε, πώς μιλάτε έτσι?

SS: Κατέβα κάτω είπα! Να κατεβείτε όλοι κάτω!

ΥΑΙΝΑ: Κατέβα κάτω τώρα!

(Αυτό το είπε σε μένα.)

ΕΓΩ: Μάλιστα, ένα λεπτό γιατί σημειώνω κάτι.

(Δεν ήξερε ότι στην ταινία από το ταμείο του σουπερμάρκετ που έτυχε να κρατώ μαζί μου, εγώ σημείωνα τα γεγονότα που λάμβαναν χώρα μπροστά μου εκείνη τη στιγμή.)

ΕΝΑΣ ΝΕΑΡΟΣ: Αυτές οι πέτρες ανήκουν σε όλους μας και πληρώνουμε φόρους. Μπορούμε να κάτσουμε όσο θέλουμε.

ΥΑΙΝΑ: Αυτά τα μάρμαρα είναι ΑΡΧΑΙΑ! Οι αρχαιολόγοι δεν επιτρέπουν τον κόσμο να κάθεται πάνω τους.

Αν είναι έτσι, σκέφτηκα, γιατί δεν βάζουν ένα σχοινάκι που δεν θα αφήνει εμάς να πλησιάσουμε τα ΜΑΡΜΑΡΑ?

ΜΙΑ ΚΟΠΕΛΑ: Εγώ δεν πάω πουθενά.

«Σήκω, μωρή, από τα μάρμαρα, αλλιώς θα σε πετάξω κάτω εγώ!» φώναξε ο ένας SS του οποίου το μουστάκι φαινόταν σαν μια μαύρη τούφα μουχλιασμένου τυριού που έμεινε έξω από το ψυγείο κατά τη διάρκεια του καύσωνα.

ΥΑΙΝΑ: Κατεβείτε κάτω από τα μάρμαρα, είπα. Κατεβείτε! Κατεβείτε! ΚΑΤΕΒΕΙΤΕ!

(Το κάθε «κατεβείτε» αυξανόταν σε ντεσιμπέλ κι ήξερα ότι θα ήταν ζήτημα

χρόνου ώσπου να σταματήσει το τραγούδι του Πλάθιντο.)

Το ηλίθιο ον, ενώ έβλεπε ότι απευθυνόταν σε ξένους, δεν τους μίλησε στην γλώσσα τους με κάποιο στοιχειώδη κι ευγενικό τρόπο, έτσι ώστε να μην γυρίσουν στην πατρίδα τους με τις χειρότερες αναμνήσεις από την Χώρα τον Κάφρων.

Ζήτω τα Public Relations!

Ευτυχώς που η αγέλη έτρεξε ομαδικώς σε κάποιο άλλο σημείο, όπου άλλοι απελπισμένοι φιλόμουσοι προσπαθούσαν να πηδήξουν από το συρματόπλεγμα μήπως και πιουν λίγες σταγόνες μουσικής από την συναυλία του Πλάθιντο.

Εγώ δεν κούνησα ρούπι από εκεί που κάθισα, αλλά η διάθεση είχε αλλάξει.

Έχει χαλάσει. Έχει γα...θεί.

Αφού οι αρχαιολόγοι δεν θεωρούν τον νέο-ελληνικό μου πισινό άξιο για να κάτσει εκεί που έκατσαν τόσοι και τόσοι αρχαίοι πισινοί... και η επαφή μου με τα ΑΡΧΑΙΑ ΜΑΡΜΑΡΑ πλέον ήταν κάτι το ανεπίτρεπτο, το απαγορευμένο...

…σηκώθηκα, πήρα και δυο μου φιλαράκια, που έζησαν κι αυτοί εκείνες τις εξωπραγματικές στιγμές απελπισίας, από πολλές απόψεις, και πνίξαμε τον πόνο μας, τρώγοντας Ρόκυ στην Χαρά. (Ο ένας έφαγε Σικάγο γιατί έκανε δίαιτα.)

Φίλε, Πλάθιντο,

Σε αγαπώ και σε εκτιμώ και μού 'χεις χαρίσει πραγματικά μαγικές στιγμές μουσικής ακρόασης, αλλά την επομένη φορά που θα έρθεις στην Ελλάδα, αν δεν έρθεις να τραγουδήσεις στο σπίτι μου, για μένα, καθώς εγώ θα κάθομαι στα δικά μου νεο-αρχαία μάρμαρα, τότε θα αρκεστώ στο άκουσμα του CD τον μεγαλύτερων επιτυχιών σου χωρίς να έχω κάποιους άσχετους SS ή κάποια υστερική ύαινα να μου στερούν την έκσταση τις φωνής σου, τις τρίλιες σου, τις κορώνες κι όλα τα άλλα φωνητικά σου πυροτεχνήματα.

© Cinestef 2010

Σε λίγες μέρες...

ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ!

ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΓΑΜΟΣ - NUNTA MUTA - SILENT WEDDING

Στις 17 του Ιούνη, 2010, κυκλοφορεί στις αίθουσες από την P.C.V. μια υπέροχη ταινία από την Ρουμανία.
Είναι ο "Σιωπηλός Γάμος" του Horatiu Malaele.
Δυο νέοι ετοιμάζονται να παντρευτούν. Όλο το χωριό ασχολείται με τον γάμο αυτό.
Δυστυχώς, τη μέρα του γάμου δέχονται μια εντολή επταήμερου πένθους από τους Ρώσους επειδή την προηγούμενη το βράδυ, ο Ιωσήφ Βησσαριώνοβιτς Στάλιν τους άφησε χρόνια.
Απαγορεύονται τα γέλια, το ποδόσφαιρο, οι γάμοι και οι κηδείες. Εννοείται ότι κάποιος αναρωτιέται αν θα κηδευτεί ο Στάλιν. Τους επιβάλλεται απόλυτη σιωπή.
Μέσα στην φούρια του γάμου, αποφασίζεται ότι τίποτα δεν πρόκειται να τους σταματήσει το γλέντι κι αποφασίζουν να προχωρήσουν με την δεξίωση στα μουγκά και με μια 20-λεπτη σκηνή ανθολογίας διεξάγεται η συνέχεια του γάμου...
Τα υπόλοιπα επί της οθόνης...
...του κινηματογράφου "ΛΑΙΣ" στην Ταινιοθήκη Ελλάδος στον Κεραμεικό και στον Μικρόκοσμο!
Τα λέμε εκεί!

Για περισσότερες πληροφορίες ΕΔΩ!